Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αποφάσεις των Αρχηγών των Στρατιωτικών Επιτελείων του ΝΑΤΟ για το Αφγανιστάν


Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν στον επιχειρησιακό – στρατιωτικό τομέα και η έκθεση του αμερικανού Στρατηγού Μακ Κρίσταλ,   που είναι ο Διοικητής των Στρατιωτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν,               ήταν το μοναδικό θέμα της έκτακτης Συνόδου της Στρατιωτικής Επιτροπής των ΝΑΤΟ (ΜC/CS) , που έγινε στις Βρυξέλλες. Συμμετείχαν οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, καθώς και οι άλλοι 14 ομόλογοί τους από τα κράτη που συνεισφέρουν δυνάμεις στο Αφγανιστάν, αλλά δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ.(πχ ΣΟΥΗΔΙΑ-ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ-ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ-κα ). Τη χώρα μας εκπροσώπησε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Πτέραρχος Ιωάννης Γιάγκος.
Καταρχήν,  έγινε  λεπτομερής παρουσίαση,  από τους στρατιωτικούς διοικητές,   των  επιχειρήσεων που διεξάγονται στο Αφγανιστάν εναντίον των Ταλιμπάν αλλά και διαφόρων οπλαρχηγών, που είναι ταυτόχρονα και διακινητές ναρκωτικών. Στη συνέχεια έγινε ευρεία συζήτηση και εκτίμηση για την έκβαση του πολέμου.  Οι εκτιμήσεις των στρατιωτικών συγκλίνουν στο συμπέρασμα, ότι πολύ δύσκολα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα είναι  οι νικητές του πολέμου στο Αφγανιστάν. Προτείνουν  δύο εναλλακτικές λύσεις, για το Αφγανιστάν.
•             Είτε θα πρέπει να ενισχυθούν άμεσα οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με σημαντικό αριθμό στρατευμάτων και οπλικών συστημάτων, ώστε να κλιμακωθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις με στόχο την εξόντωση  των Ταλιμπάν.  Στην περίπτωση αυτή τα κράτη του ΝΑΤΟ, θα πρέπει, να αυξήσουν σημαντικά τη στρατιωτική συμμετοχή τους στην ISAF, αναλαμβάνοντας , όχι μόνο  το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό  κόστος!
•             Είτε θα πρέπει να αλλάξει η φύση των επιχειρήσεων,  να είναι λιγότερο φονικές, κυρίως  με θύματα  άμαχους Αφγανούς πολίτες, να γίνονται μόνο αεροπορικές επιδρομές εναντίον των κρησφύγετων των Ταλιμπάν και της ΑΛ- ΚΑΙΝΤΑ, και να ενισχύονται οι δεσμοί των στρατιωτικών της ISAF με τον ντόπιο πληθυσμό, όπου ενεργό ρόλο θα έχουν και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις( Μ.Κ.Ο.). Μια από τις προτάσεις που κατατέθηκε είναι , να αγοράσουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ολόκληρη τη παραγωγή οπίου! Είναι μια ριζοσπαστική πρόταση, που θα απομονώσει τους εμπόρους ναρκωτικών ( φύλαρχοι),  θα στερήσει την κύρια πηγή εσόδων  από τους Ταλιμπάν και θα ενισχυθούν οι δεσμοί  των αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων με το ντόπιο πληθυσμό. Επίσης , θα πρέπει ο ντόπιος πληθυσμός να πειστεί ότι οι Ταλιμπάν είναι συνεργάτες της ΑΛ-ΚΑΙΝΤΑ, και αποκλείεται να επιστρέψουν στην εξουσία στο Αφγανιστάν.
Η θέση της Ελλάδας, όπως την ανέπτυξε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Πτέραρχος Ιωάννης Γιάγκος,  είναι ότι πρέπει να γίνει Συντονισμός των Στρατιωτικών Δυνάμεων,  των  Κυβερνητικών και Μη Κυβερνητικών Οργανισμών. Δηλαδή, πρέπει στο Αφγανιστάν να προκριθεί  η στρατηγική της Ολιστικής Προσέγγισης (“Comprehensive Approach”) , που σημαίνει ότι  στη νίκη συνεισφέρουν όλοι: λαός και Κυβέρνηση Αφγανιστάν, τα διεθνή ΜΜΕ , οι Κυβερνητικοί και οι Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί και  παράλληλα, προωθούνται μέτρα για την Οικονομική Ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα