Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

QED ή τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν



του Θανάση Χ. Καπούτση

«Ότι δεν μπορώ να δημιουργήσω, δεν το καταλαβαίνω» είναι η φράση που αντιπροσώπευε την στάση του Ριτσαρντ Φάυνμαν(RICHARD P. FEYNMAN) απέναντι στην γνώση.


Αυτές τις μέρες στην «Θόλο» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»(Πειραιώς 254) παίζεται(Πρεμιέρα: 18 Δεκεμβρίου 2009) μια παράσταση που πραγματεύεται τα τελευταία χρόνια της ζωής του Ριτσαρντ Φάυνμαν. Παρότι η παράσταση κινείται χρονικά σε αυτήν την περίοδο υπάρχει μια αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές που σημάδεψαν την ζωή του Φάυνμαν ως επιστήμονα αλλά και ως άνθρωπο. Είναι μια καλοδουλεμένη παράσταση η οποία υποστηρίζεται από ψηφιακές αναπαραστάσεις της κίνησης των ηλεκτρονίων, των φωτονίων αλλά και των πλανητών που προβάλλονται στη «Θόλο» κατά τη διάρκεια της παράστασης καθιστώντας περισσότερο κατανοητά τα όσα αναφέρονται μέσα στο έργο. Και όπως ήδη θα καταλάβατε προτείνεται ανεπιφύλακτα (Ο τίτλος της ανάρτησης είναι και τίτλος του έργου).



Ποιος ήταν ο Φάυνμαν;
Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν  της Νέας Υόρκης  το 1918. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς φυσικούς, ο οποίος τιμήθηκε και με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής(1965) για την δουλειά του στην Κβαντική Μηχανική, ειδικά για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της Κβαντικής ηλεκτροδυναμικής. Η Κβαντική ηλεκτροδυναμική βασίζει τους υπολογισμούς της στα περίφημα «διαγράμματα του  Φάυνμαν» που αναπαριστούν τις αλληλεπιδράσεις των ηλεκτρονίων  του ατόμου με τα φωτόνια. Σπούδασε μαθηματικά στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και αμέσως μετά έγινε δεκτός στο Πρίνστον για το διδακτορικό του.  Στα νεανικά του χρόνια και ενώ τελείωνε τις σπουδές του στο Πρίστον το 1942 γνώρισε την φρικαλεότητα του Παγκοσμίου πολέμου. Και μόνο η πιθανότητα να καταφέρουν η γερμανοί να ανακαλύψουν πρώτοι την πυρηνική βόμβα τον έκανε να δεκτεί να μπει στο «Manhattan project» που είχε σκοπό την ανακάλυψη μιας μεθόδου για την αύξησης της συγκέντρωσης του 235U  και απόρριψης του 238U (Εμπλουτισμός ουρανίου). Το 1950  έγινε καθηγητής της θεωρητικής φυσικής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech), όπου και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Δημοσίευσε 37 εργασίες κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Από τα πιο γνωστά επιστημονικά του έργα είναι οι «Διαλέξεις Φάινμαν για τη Φυσική» (The Feynman Lectures on Physics), όπου πολλές φορές με εκλαϊκευμένο τρόπο δίνονται προχωρημένες έννοιες της φυσικής. Επίσης, είναι πολύ γνωστός για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του με τίτλο «Σίγουρα θα αστειεύεστε κ. Φάινμαν», όπου περιγράφει ιστορίες από την προσωπική και επαγγελματική ζωή του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα