Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η παρουσία της Ελλάδας στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον


Τα ερείπια που άφησε στο πέρασμά της η οικονομική καταιγίδα, επιβάρυναν   το ήδη βεβαρυμμένο, λόγω γεωπολιτικής αστάθειας,  διεθνές περιβάλλον ασφάλειας. 
Η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή στην οποία ανήκει και η Ελλάδα που περιλαμβάνει,  την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία, τη Μέση και Εγγύς Ανατολή, χαρακτηρίζεται από σφοδρές συγκρούσεις (εθνοτικές, στρατιωτικές, πολιτικές, θρησκευτικές, εθνικοαπελευθερωτικές, οικονομικές και  ενεργειακές) και από οικονομική δυσπραγία («άγρια»  εκμετάλλευση από τις πολυεθνικές των ενεργειακών πόρων). Είναι οι  πολιτικοί παράμετροι,  που «παράγουν» ανασφάλεια και περιφερειακή αστάθεια .
Σε αυτή τη ταραγμένη και ασταθή περιοχή, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ε.Ε., το Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες, η Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ, οι Κούρδοι, οι Ταλιμπάν, οι διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις, το ΝΑΤΟ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Ρωσία, η Κίνα, οι Σέρβοι και  οι Αλβανοί,  συμπλέκονται  ασύμμετρα και διαμορφώνουν ένα  έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον.  Το διακύβευμα είναι ο έλεγχος της ενεργειακής (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) «τροφοδοσίας» των ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κρατών.
Η Ελλάδα, είναι μια χώρα που αποτελεί τη γέφυρα  της Ευρώπης και γενικά της Δυτικής Συμμαχίας (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) με την παραπάνω πιο ταραγμένη περιοχή του Πλανήτη, που έχει όμως το «προνόμιο» της  ανυπολόγιστης γεωστρατηγικής αξίας, αφού παράγει τεράστιο ενεργειακό πλούτο.
Είναι σαφές ότι η  εξωτερική πολιτική  της Ελλάδας , πρέπει να είναι πολυδιάστατη και ικανή να ανιχνεύσει τις προκλήσεις , αλλά και τις ευκαιρίες που  θα προκύψουν, ώστε να καταστεί ο πλέον φερέγγυος παραγωγός ασφάλειας και ειρήνης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου  και των Βαλκανίων, προωθώντας έτσι πιο αποτελεσματικά,  τα Εθνικά μας συμφέροντα. Μπορεί η Ελλάδα να γίνει ασφαλής ενεργειακός διαμετακομιστικός κόμβος.  
Αλλά για να μπορέσει η Ελληνική Κυβέρνηση , να έχει ενεργό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις στην ευρύτερη  γεωγραφική  περιοχή μας, θα πρέπει να ξεπεράσει τα σοβαρά οικονομικά της προβλήματα και να αποτρέψει δυσάρεστες εξελίξεις στα ανοιχτά εθνικά μας θέματα.  Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη και γενικά η οικονομική κατάσταση της χώρας, επηρεάζουν σοβαρά την πορεία των Εθνικών μας θεμάτων. Το δημοσιονομικό  έλλειμμα είναι ευθέως ανάλογο με την ελλειμματική  διπλωματία! 
Όντως η κακή οικονομική κατάσταση, απειλεί την εθνική μας κυριαρχία, όπως έχει επισημάνει από το βήμα της Βουλής και ο Πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου.
Επιπλέον, η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Το κύμα των παράνομων μεταναστών που κατακλύζει τη χώρα μας, απειλεί να αλλοιώσει την εθνική μας ταυτότητα και να ανατρέψει εύθραυστες κοινωνικές ισορροπίες.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ασταθή γεωπολιτικά περιοχή, αντιμετωπίζει ευθείες απειλές  και συνεπώς, η εθνική και κοινωνική συνοχή αποτελούν όρο επιβίωσης για τη χώρα μας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα