Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΑ ήταν η επιτυχία της Ελληνικής Διπλωματίας στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.

 Απάντηση του ΑΝ.ΥΠΕΞ Δ.Δρούτσα σε ερώτηση του Χρήστου Καπούτση κατά τη σημερινή (11-1-2010) ενημέρωση των διπλωματικών συντακτών.
  

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ(ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ): Κύριε Υπουργέ, στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλες έχουμε τα εξής δεδομένα. Η Τουρκία συνεχίζει την ενταξιακή διαδικασία έστω και με το άνοιγμα ενός κεφαλαίου αυτού για το περιβάλλον. Η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει το πρωτόκολλο τελωνειακής σύνδεσης. Η Τουρκία  δεν αναγνωρίζει ότι στην Ε.Ε. υπάρχουν 27 κράτη, λέει ότι υπάρχουν 26. Η Τουρκία συνεχίζει τη δραστηριότητα στο Αιγαίο, υπερπτήσεις, παραβιάσεις. Η Τουρκία συνεχίζει να έχει σε ισχύ το casus belli και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς είναι η επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας στη Σύνοδο αυτή.


κ. Δ. ΔΡΟΥΤΣΑΣ: Όλα αυτά που αναφέρατε δείχνουν για άλλη μια φορά αυτό το κενό, για το οποίο μίλησα στη σύντομη εισήγηση μου στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα τελευταία χρόνια. Και στις σχέσεις μας με την Τουρκία, ότι όντως δεν υπήρξε καμία πρόοδος σε σειρά θεμάτων, όπως αυτά που και εσείς αναφέρατε.

Η στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα χρήσιμο εργαλείο για την εξωτερική μας πολιτική απέναντι στην Τουρκία και την επίτευξη των δικών μας στόχων. Αρκεί, και είναι απαραίτητο, αυτό το εργαλείο και πάλι να το χρησιμοποιήσουμε και να το αξιοποιήσουμε αποτελεσματικά, πράγμα το οποίο τα τελευταία χρόνια δεν το είδαμε.

Όταν ξεκινήσαμε το ΄99 με τις αποφάσεις του Ελσίνκι αυτήν την πολιτική, νομίζω ότι είδαμε και πολύ απτά αποτελέσματα. Καταρχάς, ο πρώτος στόχος αυτής της πολιτικής επετεύχθη, η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε., πολύ σημαντικό επίτευγμα και πολύ σημαντικό θέμα. Είχαμε βάλει ως στόχο τότε και το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Η πολιτική επιλογή της προηγούμενης κυβέρνησης δεν επέτρεψε να φτάσουμε σε αυτόν τον στόχο.

Στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι ακριβώς με τη σωστή, αποτελεσματική αξιοποίηση - αυτό τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε και μέσα στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα στην Ε.Ε. - να φτάσουμε και πάλι σε αυτόν τον στόχο, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Και εάν χρειαστεί αυτό να γίνει μέσω προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Ήταν οι πρώτοι 3 μήνες της άσκησης εξωτερικής πολιτικής από τη νέα κυβέρνηση και, σε ό,τι αφορά στις σχέσεις μας με την Τουρκία, ο πρώτος στόχος ήταν να βάλουμε πάλι κάποια πράγματα στη σωστή τους θέση.

Πιστεύω ότι τα συμπεράσματα του Δεκεμβρίου έχουν βοηθήσει σ’ αυτήν την κατεύθυνση πάλι. Κάποια θέματα να καταγραφούν με καθαρό τρόπο. Αυτήν την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε με καθαρές θέσεις, με πρωτοβουλίες, με πολιτική αυτοπεποίθηση απέναντι σε όλους, απέναντι βεβαίως και στην Τουρκία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα