Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Δίκαιο του ισχυρότερου

Στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά(Αιγαίο και Θράκη), είναι σε εξέλιξη σοβαρές διεργασίες, τόσο στο διπλωματικό παρασκήνιο, όσο και στο πολιτικό προσκήνιο. Διεργασίες και διαβουλεύσεις  , όπου πρωτοστατεί, όχι η νομιμότητα,  όχι η ισχύς του Δικαίου, αλλά το Δίκαιο του ισχυρότερου!
ΗΠΑ, Βρετανία, Τουρκία και Ισραήλ, ασκούν μια υψηλού επιπέδου στρατηγική κυριαρχίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ευρύτερα. Τα αδύναμα κράτη, Ελλάδα, Κύπρος,  Συρία, υφίστανται τις συνέπειες της ηγεμονικής πολιτικής των κυρίαρχων κρατών.
Ειδικότερα η Τουρκία, ενώ διατηρεί σχέσεις στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, πραγματοποιεί εντυπωσιακές συμφωνίες με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα(ανταγωνιστικές των ΗΠΑ) , που δεν περιορίζονται  μόνο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά επεκτείνονται και στην πυρηνική ενέργεια.
Η πρόσφατη   επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στη Μόσχα,   επιβεβαιώνει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της Τούρκικης διπλωματίας. Η Άγκυρα,  παρουσίασε ως μεγάλη επιτυχία την κοινή διακήρυξη(Ρωσίας- Τουρκίας),  για την κατασκευή σταθμού πυρηνικής ενέργειας (πιθανόν στη Σινώπη).
Επίσης, στον τομέα της ενέργειας,   η Άγκυρα εξασφάλισε τη  συμφωνία της Mόσχας , για τη συμμετοχή της στην κατασκευή και, φυσικά, τροφοδοσία του αγωγού πετρελαίου Σαμψούντα - Tζεϊχάν. Πρόκειται για πετρελαιαγωγό ευθέως ανταγωνιστικό με τον υπό «κατασκευή» ρωσο-βουλγαρο- ελληνικό αγωγό Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολης, που δυστυχώς «καρκινοβατεί»…
H Mόσχα πήρε ως αντάλλαγμα τη συμφωνία της Άγκυρας στην κατασκευή του «Blue Stream», του αγωγού φυσικού αερίου,  που θα προμηθεύει,  όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και το Ισραήλ και ίσως την Kύπρο ,  με φυσικό αέριο…
Σοβαρό ενδεχόμενο ενεργειακής εξάρτησης της Κύπρου και του Ισραήλ από την Τουρκία!
Η Τουρκία λοιπόν,  εξελίσσεται σε ισχυρό διαμετακομιστικό κέντρο μεταφοράς ενέργειας, αμερικανικών και ρωσικών συμφερόντων. Συνεπώς,  υποβαθμίζεται η αντίστοιχη- ανταγωνιστική  θέση της Ελλάδας.
Σχετικά με τα «δημοσιεύματα» περί δήθεν κρίσης στις σχέσεις της Τουρκίας με το  Ισραήλ, την απάντηση έδωσε η επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Έχουντ  Μπάρακ στην Άγκυρα.
Σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον τούρκο ομόλογό του Βετσντί Γκονούλ, ο Έχουντ  Μπάρακ  δήλωσε ότι η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν ολοκληρώσει επτά από τα 13 στρατιωτικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένου της αναβάθμισης των μαχητικών F-4 και F-5.  Επίσης το Ισραήλ,  θα παραδώσει τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Heron στην Τουρκία κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους. Η Τουρκία  σχεδιάζει  να χρησιμοποιήσει τα αεροσκάφη αυτά στις  επιχειρήσει της κατά  των   Κούρδων ανταρτών. Η Τουρκία είτε ως κοσμικό κράτος , είτε ως Μουσουλμανική χώρα , έχει αναπτύξει μια ισχυρή πολιτικο-στρατιωτική συμμαχία  με το Ισραήλ (συμμετέχουν και οι ΗΠΑ).   
Είναι προφανές ότι, ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας, ενισχύει την αδιαλλαξία της στις διμερείς σχέσεις της.  
                                                Χ.Α.Κ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα