Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΙΣΜΕΝΗ ΨΗΦΟΣ

ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΠΕΡΙΠΛΕΞΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

  • Οι προτάσεις και στα δύο θέματα ευρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τη διακηρυγμένη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, ότι το Κυπριακό θα λυθεί στη βάση αρχών, το Διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
  • Στην πράξη η εφαρμογή της σταθμισμένης ψήφου συνεπάγεται ότι η ψήφος 500.000 Ελληνοκυπρίων στις εκλογές για Τουρκοκύπριο εκ περιτροπής Πρόεδρο, που θα είναι για δυο χρόνια πρόεδρος όλων των Κυπριών, θα έχει βαρύτητα μετά την στάθμιση ως να είχαν ψηφίσει μόνο 31.250 Ελληνοκύπριοι, δηλαδή με απλά λόγια δεκαέξι ελληνοκυπριακές ψήφοι ισοδυναμούν με μία τουρκοκυπριακή ψήφο. Την ίδια στιγμή στις εκλογές για Ελληνοκύπριο εκ περιτροπής Πρόεδρο, η τουρκοκυπριακή ψήφος θα έχει βαρύτητα όση ακριβώς και η ελληνοκυπριακή ψήφος.
  • Υπενθυμίζουμε την προεκλογική δέσμευση του Προέδρου για δίκαιη λύση και δίκαιη κοινωνία και υπογραμμίζουμε ότι σε καμία δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιες διατάξεις που να παραβιάζουν την Αρχή της Δημοκρατίας και της Ισότητας.
  • Η πρόταση, πρόσθετα από το γεωγραφικό διαχωρισμό του Λαού που θα επιφέρει η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, διευρύνει και θεσμοθετεί το διαχωρισμό και σε πολιτικό επίπεδο και καθιστά τη διακυβέρνηση μη λειτουργική και μάλιστα σε ότι αφορά την εκλογή στα ανώτατα αξιώματα  του Προέδρου και Αντιπροέδρου του μελλοντικού Κράτους.
  • Σε ότι αφορά την εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου του Κράτους η πρόταση «σπάει» το ενιαίο του δημοκρατικού πλαισίου ενός Κράτους και μέσα από την πρόταση καταπατείται κατάφωρα η βασική πρόνοια  του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο καθορίζει ότι: η ελεύθερη βούληση των πολιτών, εφόσον όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι έναντι του Νόμου, εκφράζεται ΜΟΝΟ από την πλειοψηφία, η οποία καταμετράται σε μια ενιαία ψηφοφορία, όπου ισχύει η δημοκρατική αρχή , ένας άνθρωπος μια ψήφος.
  • Με βάση την πρόταση, η μειοψηφία του 18% θα επιβάλλει τη θέλησή της αντιδημοκρατικά στην πλειψηφία του 82%, αφού θα περιορίζει την ελεύθερη βούληση της πλειοψηφίας και θα υπαγορεύει την επιβολή της  βούλησης  της μειοψηφίας  μέσα από θεσμική ρύθμιση, στην εκλογή και την εναλλαγή Προέδρου και Αντιπροέδρου.
  • Η «στάθμιση των ψήφων» των ψηφοφόρων αποτελεί προσβολή για τους Ελληνοκύπριους πολίτες και απαράδεκτη αφαίρεση του ατομικού τους Ανθρωπίνου Δικαιώματος της ισότιμης δημοκρατικής έκφρασης, δια ψήφου.
  • Η πρόταση συνιστά συνειδητή   υποβάθμιση και συρρίκνωση  της Κρατικής και εθνικής  κυριαρχίας ως συνέπεια της εξουδετέρωσης του εθνικού αισθήματος της πλειοψηφίας.
  • Επίκληση δικαιωμάτων της μειοψηφίας δεν επιτρέπεται στο Διεθνές Δίκαιο να οδηγεί σε εξουδετέρωση και κατάργηση Δικαιωμάτων της πλειοψηφίας ή της αρχής της Δημοκρατίας. Αντίθετα, το Διεθνές Δίκαιο, σε ένα Κράτος Δικαίου, αναγνωρίζει στην πλειοψηφία το Δικαίωμα να κυβερνά και  επιβάλλει την προστασία των μειονοτικών Δικαιωμάτων και θρησκευτικών.
  • Διευρύνεται και επεκτείνεται με την πρόταση , ο φυλετικός και θρησκευτικός διαχωρισμός που επέβαλε το ξενόφερτο Σύνταγμα της Ζυρίχης το 1960 και δεδομένων των επεκτατικών στρατηγικών σχεδιασμών της Άγκυρας στην περιοχή της Κύπρου και του περίγυρου της, οι συνέπειες για το μέλλον θα πρέπει να είναι προβλεπτές από τον καθένα μας.
  • Το να γίνονται αυτές οι προτάσεις  συνειδητά για να βολέψουν μια κατάσταση πραγμάτων η οποία έχει προκύψει μετά από στρατιωτική εισβολή , κατοχή και την οργανωμένη βάναυση καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενός ολόκληρου Λαού, ή/και διότι το επιζητούν, ή πιέζουν γι’ αυτό ξένοι,  συνιστά εκτροπή και κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.
  • Αν πράγματι έγνοια μας είναι να βεβαιωθούμε ότι θα κληρονομήσουμε ένα σταθερό και ειρηνικό μέλλον στα παιδιά μας, είμαστε βέβαιοι ότι οι πιο πάνω προτάσεις δεν το εξασφαλίζουν και επιβάλλεται αφού προβληματιστούμε να απαιτήσουμε να αποσυρθούν και να ανακληθούν και μάλιστα άμεσα διότι, οσο περνά ο χρόνος  και παραμένουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα μετατρέπονται σε  κεκτημένο δικαίωμα.
  • Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι ο Λαός θα επιτρέψει να υποθηκευθεί τόσο θανάσιμα το μέλλον με μια απαράδεκτη  συμφωνία η οποία θα παραδίδει πλήρως τον έλεγχο του τόπου, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, στρατηγικό  και στρατιωτικό στους στρατοκράτες της Άγκυρας, όπως έχει τροχιοδρομηθεί να γίνει με λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με περιεχόμενο όπως αυτό που συζητείται στις απευθείας συνομιλίες.

Τα στοιχεία της λύσης που την καθιστούν απαράδεκτη και επικίνδυνη είναι: η πολιτική ισότητα Κοινοτήτων, ο συνεταιρισμός δύο ίσων Συνιστώντων Κρατών με θεσμοθετημένη εναλλαγή Προέδρου και Αντιπροέδρου προερχομένων από την κάθε πολιτικά ισότιμη Κοινότητα, η παραμονή Τούρκων  εποίκων, ο περιορισμός των  πολιτικών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων για να βολευθεί η διευθέτηση, το δημιουργούμενο  Κράτος με μια κυριαρχία για να καλύπτονται αποκλειστικά οι σκοπιμότητες  ενώ στην ουσία η κυριαρχία θα είναι τριαδική, όπως θα είναι και η ιθαγένεια, ο έλεγχος των ακτών, της θάλασσας και του αέρα, καθώς και κάθε άλλη εξουσία. 

  • Κάτι τέτοιο αν επιτρέψει ο Λαός να γίνει θα είναι αυτοκτονία και πρέπει ο Λαός προτού είναι αργά να απαιτήσει τερματισμό αυτής της πορείας.
  • Η εμμονή στο Δίκαιο και η μη απεμπόλησή του με βιαστική και κακή συμφωνία , πάντοτε θα  διατηρεί ζωντανή την ελπίδα. Η ειρήνη δεν θεμελιώνεται στην αδικία και γι’ αυτό εμείς πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι το Δίκαιο να αποκατασταθεί διότι προσδοκούμε να ζήσουμε σε ειρήνη.


Από το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα