Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ

Του Χρήστου Καπούτση

Την πρότασή της για τη Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ, παρουσίασε πρόσφατα σε «στενό κύκλο» της ανώτατης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Συμμαχίας, η επικεφαλής της ομάδας των εμπειρογνωμόνων κ. Madeleine Albright (πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ). Τα όσα προτείνει η ομάδα της κ. Ωλμπράιτ θα αποτελέσουν τη βάση συζήτησης των ηγετών του ΝΑΤΟ, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας, που θα γίνει τον προσεχή Νοέμβριο στη Λισσαβώνα.
Στην εισαγωγή της εισήγηση των εμπειρογνωμόνων επισημαίνεται ότι: «Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην διατήρησης της ενότητας, της ασφάλειας και της ελευθερίας της ευρω-ατλαντικής περιοχής βρίσκεται σε εξέλιξη. Η ιδιότητα της πιο επιτυχημένης πολιτικο-στρατιωτικής συμμαχίας του πλανήτη είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, οι νέες απειλές και η εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε πρόσφατα πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα, δεν παρέχουν πλήρη εγγύηση ότι το μέλλον της Συμμαχίας θα είναι εξίσου επιτυχημένο.
Από σήμερα μέχρι και το 2020, η συνοχή και η αποτελεσματικότητα της Συμμαχίας θα δοκιμαστούν από την εμφάνιση νέων κινδύνων και νέων απειλών. Οι απαιτήσεις διατήρησης της ασφάλειας θα είναι μεγάλες, πολύπλοκες και πολύπλευρες. Για να μπορέσει το ΝΑΤΟ να ανταποκριθεί στις προκλήσεις θα πρέπει να οργανωθεί εξίσου αποτελεσματικά και στην νέα εποχή, όπου , οι ταχείες αντιδράσεις είναι ζωτικής σημασίας, η πολιτικοστρατιωτική ευελιξία αναγκαία, η κριτική της Κοινής Γνώμης αναπόφευκτη και η διασφάλιση ικανών οικονομικών πόρων όρος επιβίωσης της Συμμαχίας στη νέα εποχή.»



Στη συνέχεια της εισηγητικής έκθεσης της ομάδας των εμπειρογνωμόνων υπό την Madeleine Albright, επεξηγείται γιατί ο ΝΑΤΟ χρειάζεται μια νέα Στρατηγική Αντίληψη και επισημαίνεται ότι: «Το ΝΑΤΟ χρειάζεται μια νέα Στρατηγική Αντίληψη, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει σημαντικά από το 1999, όταν εγκρίθηκε το ισχύον Αμυντικό Δόγμα του ΝΑΤΟ. Τα εντυπωσιακά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 , αλλά και μεταγενέστερες επιθέσεις σε μεγαλουπόλεις της Δύσης (Λονδίνο, Μαδρίτη ) κατέδειξαν την θανάσιμη σχέση μεταξύ της τεχνολογίας και της τρομοκρατίας. Τα γεγονότα αυτά φωτίζουν την ανάγκη έγκαιρης ανταλλαγή πληροφοριών όλων των επιπέδων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, καθώς επίσης και την πολυπλοκότητα στον σχεδιασμό για την άμυνα, από μη «ορατές» απειλές.»
Ακόμη στην ίδια έκθεση επισημαίνεται ότι, είναι πλέον δυσχερής η προσπάθεια μη διάδοσης των πυρηνικών. Έχει αυξηθεί ο κίνδυνος να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα κράτη με μη δημοκρατικά καθεστώτα.
Ένοπλες συγκρούσεις, αλλά και εσωτερικά προβλήματα κατά μήκος της περιφέρειας της Ευρώπης έχουν αναβιώσει ιστορικές εντάσεις και αντιπαλότητες, που δημιουργούν ένα περιβάλλον γεωπολιτικής αστάθειας. Στις απειλές κατά της σταθερότητας του ευρω-ατλαντικού γεωγραφικού χώρου, η έκθεση Ωλμπράιτ περιλαμβάνει και την οικονομική κρίση και τα συνακόλουθα δημοσιονομικά προβλήματα των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ.

Η νέα Στρατηγική Αντίληψη, που θα συζητηθεί και θα εγκριθεί (εκτός απροόπτου) κατά την επόμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να χρησιμεύσει , αναφέρεται στην έκθεση, και ως μέσο ανανέωσης της πίστης των 28 κρατών μελών προς τους Στρατηγικούς στόχους της Συμμαχίας. Και επισημαίνεται ότι, οι απειλές για την συνοχή της Συμμαχίας δεν προέρχονται μόνο από εξω-νατοϊκούς παράγοντες , αλλά θα μπορούσαν να προέλθουν και από τα μέσα της συμμαχίας!
Όμως, η αυξανόμενη πολυπλοκότητα των παγκόσμιων συγκρούσεων , το ασταθές πολιτικό περιβάλλον, η εξάπλωση της τρομοκρατικής δράσης και των «ασύμμετρων απειλών» και η απροθυμία μελών του ΝΑΤΟ να συνεισφέρουν σε αποστολές της Συμμαχίας, δημιουργούν μια δυναμική, που αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, θα «ροκανίσει» στο μέλλον τη συνοχή της Συμμαχίας.
Αναφέρεται με έμφαση στην έκθεση των εμπειρογνωμόνων ότι είναι
επιζήμια η έλλειψη ισορροπίας των στρατιωτικών εισφορών μεταξύ των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ.
Στην νέα Στρατηγική Αντίληψη, πέρα από τη γενική διακήρυξη αρχών, θα πρέπει να είναι απόλυτα σαφές, επισημάνεται στην έκθεση Ωλμπράιτ , τι προσφέρει το ΝΑΤΟ στα μέλη του, αλλά και τι τα μέλη του θα προσφέρουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να εξακολουθήσει να είναι μια «ομπρέλα» για την ασφάλεια, τη σταθερότητα, την Ειρήνη και την ευημερία των πολιτών του ευρω-ατλαντικού χώρου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΣΦΗΝΑ»

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα