Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναπάντητα ερωτήματα για το Αφγανιστάν


The New York Times

Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει η τύχη του στρατηγού Στάνλεϊ Μακρίσταλ. Ανεξαρτήτως της απόφασης που θα έπαιρνε ο Μπαράκ Ομπάμα, όμως, το γεγονός ότι ο Μακρίσταλ ειρωνεύτηκε τους πολιτικούς προϊσταμένους του μέσω του Τύπου αποτελεί δείγμα ανάρμοστης συμπεριφοράς. Αν του κοστίσει τη δουλειά του, θα πρόκειται για ένα θλιβερό τέλος, σε μία λαμπρή καριέρα. Κανείς στρατηγός, πάντως, δεν είναι αναντικατάστατος. Αυτό που είναι εκ των ων ουκ άνευ για έναν πρόεδρο που κλιμακώνει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, είναι να μπορεί να δώσει απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα: Αξίζει τόσο πολύ η νίκη, ώστε να δικαιολογεί την κλιμάκωση; Έχουν οι ΗΠΑ αρκετούς συμμάχους, ώστε να επιτύχουν τη νίκη; Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έδωσε σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Παρ' όλα αυτά όμως, προχώρησε στην αποστολή χιλιάδων στρατιωτών ως ενισχύσεις.

Η άβολη αλήθεια είναι ότι κανείς στον Λευκό Οίκο δεν επιθυμούσε την αποστολή ενισχύσεων. Ο Ομπάμα τις έστειλε μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να βρει τρόπο ώστε να απεμπλακεί από το Αφγανιστάν, ή δεν είχε το θάρρος να το κάνει. Ο,τι από τα δύο κι αν ισχύει, δεν είναι επαρκής λόγος για να συνεχίσουν οι ΗΠΑ τον πόλεμο, στον πιο αφιλόξενο τόπο του κόσμου. Εξάλλου, όταν σε έναν πόλεμο μόνο ο ένας αντίπαλος έχει ξεκάθαρους στόχους και ρητορική, τότε ο άλλος έχει σοβαρό πρόβλημα. Στην περίπτωση του Αφγανιστάν, ξεκάθαρους στόχους έχουν μόνον οι Ταλιμπάν.

Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι ειδικός στο Αφγανιστάν. Λίγοι άνθρωποι είναι. Αυτό όμως θα μπορούσε να είναι και θετικό, αφού τα ερωτήματα που θα όφειλε να απαντήσει είναι τόσο απλοϊκά, που θα τα χαρακτήριζε κανείς και παιδαριώδη. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί εκπαιδεύουμε τους Αφγανούς να πολεμούν; Είναι σαν να προσπαθείς να διδάξεις τους Βραζιλιάνους ποδόσφαιρό, αφού οι Αφγανοί έχουν μεγαλώσει μέσα στον πόλεμο. Τους Ταλιμπάν άραγε τους εκπαίδευσε κανένας; Κι όμως, αντιπαρατίθενται στα ίσια με τον αμερικανικό στρατό, κι ας μην ξέρουν ούτε να διαβάζουν οι διοικητές τους.

Δεύτερον, αν στόχος των Αμερικανών είναι να καθαρίσουν τη χώρα από τους Ταλιμπάν και να βοηθήσουν τους Αφγανούς να φτιάξουν μία επαρκώς αποτελεσματική κυβέρνηση, τότε για ποιο λόγο συνεργάζονται με τον Χαμίντ Καρζάι, έναν πρόεδρο εμφανώς διεφθαρμένο; Η Χίλαρι Κλίντον μας λέει να μην ανησυχούμε, ότι ο Καρζάι θα κέρδιζε ακόμη και χωρίς νοθεία τις εκλογές και πως είναι ό,τι πιο αξιόπιστο διαθέτουμε. Εχω όμως την αίσθηση ότι τα προβλήματα αρχίζουν, όταν σταματάμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Τρίτο και τελευταίο ερώτημα: αν οι ΗΠΑ κερδίσουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τι κερδίζουν; Η Αλ Κάιντα δεν χρειάζεται το Αφγανιστάν για να στρατολογήσει μαχητές. Υπάρχει και το «εικονικό Αφγανιστάν» του Διαδικτύου. Αλλωστε, αν οι τρομοκράτες επιστρέψουν στη χώρα όταν φύγουν οι Αμερικανοί, η Ουάσιγκτον μπορεί να αρχίσει να τους χτυπάει με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και επιχειρήσεις των ειδικών δυνάμεων. Δεν είναι τέλειο, αλλά τέλειες επιλογές δεν υπάρχουν στο Αφγανιστάν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όποιος στρατηγός και να βρεθεί στη θέση του Μακρίσταλ, ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος μας σ' αυτόν.





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα