Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η αποφράς 15Η ΙΟΥΛΙΟΥ του 1965 και του 1974 . Τότε που προδόθηκε η Δημοκρατία και ακρωτηριάστηκε η Κύπρος!


Του Χρήστου Καπούτση
 
     Η νόμιμη και δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου ανατρέπεται με βασιλικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου του 1965. Την ίδια ημερομηνία, αλλά εννέα χρόνια αργότερα, το 1974, η χούντα των Αθηνών ανατρέπει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Το πρώτο πραξικόπημα «άνοιξε το δρόμο» στη   χούντα των Συνταγματαρχών που,  την   21η Απριλίου του 1967 , κατέλυσαν το Δημοκρατικό μας πολίτευμα. Το άλλο, το πραξικόπημα κατά του  Μακαρίου,  «άνοιξε την κερκόπορτα» για την  εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Έτσι η 15η Ιουλίου είναι η αποφράς ημερομηνία της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας,  διότι είναι η αφετηρία, της προδοσίας της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και του ακρωτηριασμού της Κύπρου.  Αν δεν είχε ανατραπεί ο «γέρος της Δημοκρατίας», θα είχε επιβληθεί Δικτατορία και θα είχε στη συνέχεια προδοθεί η Κύπρος; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση, αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με απαντήσεις σε υποθετικά ερωτήματα!
Ωστόσο, τα γεγονότα οδηγούν στην Αλήθεια, αν όμως ερμηνεύονται σωστά, όπως για παράδειγμα τα εξής:
·        Στις 24 Ιουνίου του 1964, στην Ουάσιγκτον ο  πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Γεώργιο Παπανδρέου. Στο επίκεντρο της συζήτησης η επίλυση του Κυπριακού. Είχε προταθεί η παραχώρηση στρατιωτικής  βάσης στην Τουρκία στο  Καστελόριζο,  ως αντάλλαγμα για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο έλληνας πρωθυπουργός είχε απαντήσει ότι αυτό δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα της χώρας. Και η απάντηση του αμερικανού Προέδρου «Fuck the Constitution»!   Ακολούθησαν  τα Ιουλιανά και  μια παρατεταμένη πολιτική κρίση που οδήγησε στην δικτατορία των συνταγματαρχών τον Απρίλιο του 1967.
·         Η χούντα κατέρρευσε μόλις ανέτρεψε τον Μακάριο προκαλώντας την τουρκική εισβολή και την de facto "επίλυση" του Κυπριακού. Ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Μ.Ετσεβίτ, θα δηλώσει μερικά χρόνια αργότερα, ότι «το Κυπριακό λύθηκε οριστικά το 1974»!
·        Η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου  είχε θετική εκτίμηση για το σχέδιο Άτσεσον, αλλά εντελώς αρνητική,   οι  Μακάριος και  Γρίβας. Η διαφωνία αυτή, είχε προκαλέσει τη ρήξη μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας.
·        Ο Μακάριος έστειλε επιστολή στον «Πρόεδρο» Γκιζίκη στις   2 Ιουλίου 1974 και του ζητούσε να αποχωρήσουν από την Κύπρο ΟΛΟΙ οι Έλληνες αξιωματικοί.
·        Με το γνωστό ισχυρισμό του Δικτάτορα Δ.Ιωαννίδη,  «Βγάλτε από τη μέση τον Παπά που δεν θέλει την Ένωση», ξεκίνησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε  η τραγωδία της Κύπρου
Σήμερα Πέμπτη 15 Ιουλίου του 2010, απέχουμε μόλις 45 και 36 χρόνια από τα δραματικά γεγονότα του 1965 και του 1974 αντίστοιχα.
Στην  Ελλάδα έχει αποκατασταθεί πλήρως η Δημοκρατία, αλλά οι πληγές στην μαρτυρική Κύπρο παραμένουν ακόμη «ανοιχτές»…




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα