Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Α Μ Ε Τ Α Ν Ο Η Τ Α κοντόφθαλμη η πολιτική στο Κυπριακό

Α Μ Ε Τ Α Ν Ο Η Τ Α  κοντόφθαλμη, στενόμυαλη, αντιπαραγωγική και,
όχι απλώς ανωφελής κι αναποτελεσματική, αλλά επιβλαβής κι επιβαρυντική είναι -
και κατ’ εξακολούθησιν αποδεικνύεται - η κυβερνώσα πολιτική μας στο εθνικό μας
θέμα. Από πού ξεκινήσαμε και πού καταντήσαμε; Το χειρότερο από όλα τα
χαρακτηριστικά της φαίνεται πως είναι το αμετανόητό της. Επειδή προεξοφλεί ότι:
Τα Ηττημένα Μυαλά μας, βαλτωμένα και κολλημένα στο κοντόφθαλμο και στο
στενόμυαλο, δεν προβληματίζονται καν πώς θα ξελασπώσουν. Απλώς ορκίζονται
εμμονή στο… βάλτο: Στους παράγοντες δηλαδή εκείνους που, όχι μόνο στέφθηκαν με
αποτυχία, αλλά επιδείνωσαν, για τον Ελληνισμό, το Κυπριακό.
 
Α Υ Τ Ο  ακριβώς σημαίνει η κυβερνώσα διαβεβαίωση για
«εμμονή στις διαχρονικές θέσεις του Εθνικού Συμβουλίου». «Θέσεις» δηλαδή που
παρήγαγαν, διαχρονικά, ολόκληρη τη σειρά των αλλεπάλληλων ελληνικών υποχωρήσεων
έναντι των τουρκικών απαιτήσεων. Που προσέφεραν διαδοχικώς στην Άγκυρα
αλληλουχία πολιτικών «κεκτημένων» και επιτυχιών. Που αποδυνάμωσαν τον κυπριακό
Ελληνισμό κι επιδείνωσαν τη διεθνή θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Που
κατάντησαν το Κυπριακό, από το Σχέδιο Ανάν του 2002 – 2004 στον «Συνεταρισμό
Δύο Συνιστώντων Στέιτς» με τουρκική εκ περιτροπής προεδρία του 2008-2010. Και
που σφήνωσαν μαγγωμένη την Κύπρο στη μέγγενη πιέσεων κι εκβιασμών, από ΕΕ και
ΟΗΕ.
 
Α Λ Λ’  ΟΙ ΟΡΚΟΙ εμμονής στις «διαχρονικές θέσεις του
Ε.Σ.» που το κυβερνών ΑΚΕΛ διακηρύττει, κρύβουν σκοπίμως και μία πολιτική
μπαγαποντιά. Την εξής: Η αναφορά στο Ε.Σ. θέλει να προβάλει ισχυρισμό
«συλλογικότητας». Ότ’ είναι, δήθεν, «θέσεις» όλων των κομμάτων. Αλλά τούτο
είναι ήδη πασίγνωστο ψεύδος. Ούτ’ ο «Συνεταιρισμός Δύο Συνιστώντων Στέιτς» της
23ης Μαΐου 2008, του
Joint
Statement Χριστόφια – Ταλάτ, μήτε η τουρκική εκ περιτροπής
προεδρία, εγκρίθηκαν ποτέ από οποιοδήποτε Εθνικό Συμβούλιο. Αποτελούν τις
ανομιμοποίητες, άνευ λαϊκής εγκρίσεως και κατά παράβαση του προεκλογικού
«συμβολαίου με τον λαό», «γενναίες προσφορές» προς τους Τούρκους του κ.
Χριστόφια και μόνου αυτού. Με την, εκ των υστέρων, έγκριση μόνο της ηγεσίας του
ΑΚΕΛ. Ουδενός άλλου.
 
Ε Α Ν  ΑΠΟ μόνη της η «εμμονή στις διαχρονικές
θέσεις του Ε.Σ.», αποτελεί συνταγή βέβαιης περαιτέρω αποτυχίας στο Κυπριακό, η
μπαγαποντιά της επίκλησής της, για απόκρυψη της μειοψηφικής Ακελικής ευθύνης
για τις «γενναίες προσφορές» Χριστόφια, αποτελεί και πολιτική ανανδρία…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα