Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επεισοδιακή η ομιλία του Αχμαντινετζάντ


Ο ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ εκφώνησε λόγο σήμερα στον ΟΗΕ, ομιλία την οποία ναι μεν δεν μποϊκοτάρισαν οι Δυτικοί, αλλά της οποίας η μετάφραση δεν ήταν ταυτόχρονη, με τον ίδιον μάλιστα να τη διακόπτει κατά διαστήματα για να επικρίνει την εργασία των διερμηνέων. Κατά τη δεύτερη ημέρα των εργασιών για τους στόχους της Χιλιετίας για την ανάπτυξη (OMD), οι διερμηνείς υπογράμμισαν πως αναγίγνωσκαν ένα κείμενο που τους είχε δοθεί εκ των προτέρων, χωρίς να γνωρίζουν εάν ανταποκρίνεται στα ακριβή λόγια του Αχμαντινετζάντ στα φαρσί. Η αίθουσα της ΓΣ ήταν κατά το ήμισυ άδεια, όμως οι δυτικές αντιπροσωπείες δεν μποϊκοτάρισαν τον λόγο του ιρανού προέδρου, όπως είχαν κάνει τις προηγούμενες φορές κατά την ετήσια σύνοδο της Ολομέλειας του ΟΗΕ.

Στο κείμενο που διανεμήθηκε, και παρουσιάσθηκε ως λόγος του Αχμαντινετζάντ, ο ιρανός πρόεδρος προμαντεύει το επικείμενο τέλος του καπιταλισμού και του «ηγεμονισμού». «Τώρα που η τάξη διακρίσεων του καπιταλισμού και του ηγεμονισμού είναι αντιμέτωπη με την ήττα και πορεύεται προς το τέλος της, μία μαζική συμμετοχή για τον σεβασμό της δικαιοσύνης και για ευημερούσες σχέσεις είναι ουσιαστική», τονίζεται στο κείμενο. Ο Αχμαντινετζάντ στο κείμενό του επικρίνει επίσης τις «μη δημοκρατικές και άδικες δομές διακυβέρνησης», που αποτελούν την πηγή των «συνθηκών με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα».

«Ο φιλελεύθερος και διακρατικός καπιταλισμός έχει προκαλέσει δεινά σε απειράριθμες γυναίκες, άνδρες και παιδιά σε τόσες και τόσες χώρες», τονίζεται στο κείμενο.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2010/09/blog-post_1026.html#ixzz10BLuK513

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα