Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ ΔΕΜΑΤΑ

του Χρήστου Καπούτση

   
    Τα παγιδευμένα δέματα, που περικλείουν μικρής ισχύος εκρηκτικούς μηχανισμούς, επαναφέρουν στην επικαιρότητα  το θέμα της εξάρθρωσης των τρομοκρατικών ομάδων, που δρουν σχεδόν ανενόχλητες στην Αθήνα.
Είναι σαφές ότι στο λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο, έχουν δημιουργηθεί κάποιοι πυρήνες από επαγγελματίες της τυφλής βίας.
Το χειρότερο είναι ότι, κάποια από αυτά τα ακραία στοιχεία, προσανατολίζονται στην ένοπλη δράση.  Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι, υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο. Είναι η πιθανή διασύνδεση των ελληνικών τρομοκρατικών ομάδων με τη Διεθνή Τρομοκρατία, όμως,  δεν υπάρχουν προς το παρόν, επαρκή στοιχεία, που να τεκμηριώνουν αυτό το  ενδεχόμενο.

Θα πρέπει, να διευκρινίσουμε το εξής:  η οικονομική κρίση και η προφανής αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος, δεν γέννησαν  την Τρομοκρατία και την Εγκληματικότητα. ΑΥΤΕΣ ως ακραίες αντισυστημικές εκδηλώσεις υπήρχαν και σε εποχές πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ευμάρειας και ευημερίας. 
Οι εγχώριοι εγκληματίες και οι επαγγελματίες της τρομοκρατίας, προβάλλουν ως άλλοθι την οικονομική κρίση και καπηλεύονται το πολιτικοψυχολογικό κλίμα,  που η κρίση δημιουργεί , και ωθεί ανήσυχους νέους, που βιώνουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον τη μιζέρια και την κοινωνική  περιθωριοποίηση,  στην υιοθέτηση μεθόδων σύγκρουσης , με ότι αυτοί χαρακτηρίζουν ως πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Η σύγκρουση αυτή όμως έχει  πολιτικό-ιδεολογικό υπόβαθρο. 
Πάντως σε κάθε περίπτωση, η υγιής αντίδραση στις αντιλαϊκές επιλογές της Κυβέρνησης, των θιγομένων πολιτών, των εργαζομένων, των απολυμένων, των συμβασιούχων, των ανέργων, δεν θα πρέπει να συνδέεται με κανένα τρόπο με τους επαγγελματίες της τρομοκρατίας. Αυτοί είναι στυγνοί εγκληματίες , ανήκουν στην περιοχή του οργανωμένου εγκλήματος και θα πρέπει να απομονωθούν από το κοινωνικό σύνολο, εισπράττοντας  την κοινωνική χλεύη και αποδοκιμασία. Και φυσικά, οι μετέχοντες στις τρομοκρατικές ομάδες επιβάλλεται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των εγκληματικών πράξεών τους,  από το συντεταγμένο και ευνομούμενο ελληνικό κράτος, που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται από τις διωκτικές και τις δικαστικές αρχές. 

Σχόλια

  1. Πως εξηγήτε το οτι όλοι οι συλληφθέντες και οι καταζητούμενοι πήγαιναν στο ίδιο σχολείο στο Ψυχικό ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα