Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ



Η άσκηση ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ που διοργανώνει το ΓΕΕΘΑ, αφορά την εκπαίδευση μιας πολυεθνικής στρατιωτικής δύναμης, είτε στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, είτε της Ε.Ε., που με έγκριση του ΟΗΕ,  αναλαμβάνει  την αντιμετώπιση διαδηλωτών και επικίνδυνων καταστάσεων σε  εμπόλεμες περιοχές, σε διάφορες χώρες που αντιμετωπίζουν  σοβαρά ζητήματα ασφαλείας και σταθερότητας.
Οι ασκήσεις αυτές ξεκίνησαν από το 1998 και γίνονται πιο συστηματικά από το 2005 και αποτελούν συμμαχική μας   υποχρέωση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Αφορμή για αυτού του είδους τις ασκήσεις ήταν και  η αδυναμία  ελληνικής στρατιωτικής Μονάδας στο Κόσσοβο, που προστάτευε μία ορθόδοξη σερβική εκκλησία, να αντιμετωπίσει επίθεση που  δέχτηκε  από ομάδα Αλβανών πολιτών.  Η Ελληνική δύναμη δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, υποχρεώθηκε σε υποχώρηση, απειλήθηκε η ακεραιότητα  των ελλήνων στρατιωτών, που  διεσώθησαν τελευταία στιγμή από αμερικανούς πεζοναύτες, που έσπευσαν στην περιοχή με ελικόπτερα. 
Το θέμα όμως πήρε διαστάσεις, διότι ο ΑΝ.ΥΠΕΘΑ Π.Μπεγλιτης σε συζήτηση στη Βουλή και σε ερωτήσεις βουλευτών της Αντιπολίτευσης, μάλλον δεν είχε επαρκώς ενημερωθεί και φάνηκε να αγνοεί το θέμα, με αποτέλεσμα να επιρρίψει  ευθύνες στην στρατιωτική  ηγεσία!
Είπε  μάλιστα ότι, έδωσε εντολή να διακοπεί ή άσκηση, παρότι αυτή έγινε πριν από δύο μέρες και ότι,  «η άσκηση έγινε εν αγνοία της πολιτικής ηγεσίας, ότι θα γίνει έρευνα και αν  προκύψουν ευθύνες στρατιωτικών θα αποδοθούν άμεσα.»
Βέβαια όταν πήγε στο γραφείο του στο πεντάγωνο και έμαθε από τους άριστους συνεργάτες του, ότι οι ασκήσεις  αυτές γίνονται από το 1998 με εντολή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, άρα και του  ιδίου, και ότι οι αποστολές αυτές υλοποιούνται  μόνο μετά από την έγκριση του ΟΗΕ, ο ΑΝ.ΥΠΕΘΑ Π.Μπεγλιτης ανασκεύασε και σε νέα δήλωση του επισήμανε ότι: «Οι κάθε είδους κοινοβουλευτικές ή δημοσιογραφικές αναφορές σε δήθεν ασκήσεις «εσωτερικής καταστολής» είναι εντελώς ανεύθυνες και ατυχείς και προσβάλλουν το δημοκρατικό ήθος των Ενόπλων Δυνάμεων».
Ήταν μάλλον μια άτυχη στιγμή, για τον συμπαθή και δραστήριο Πάνο Μπεγλίτη

*Το παραπάνω είναι απομαγνητοφωνημένο κείμενο, που μεταδόθηκε στις 8.30 το πρωί από τον Ρ/Σ ΑΘΗΝΑ 984

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα