Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυξάνουν οι πιθανότητες στρατιωτικής παρέμβασης της διεθνούς κοινότητας στη Λιβύη



ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ

Όσο οι συγκρούσεις καθεστωτικών και αντικαθεστωτικών στη Λιβύη, γίνονται πιο άγριες και πιο φονικές, τόσο οι πιθανότητες  στρατιωτικής παρέμβασης της διεθνούς κοινότητας αυξάνουν.
Η γενικότερη αντίληψη που επικρατεί στα πολιτικο-διπλωματικά και στρατιωτικά επιτελεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και ης Ε.Ε., που φτάνει  και στα ελληνικά συναρμόδια υπουργεία Εξωτερικών και  Εθνικής Άμυνας, για μελέτη και υποβολή προτάσεων είναι ότι, η στρατιωτική επέμβαση των συμμάχων στη Λιβύη, ίσως καταστεί αναγκαία, αν ο Καντάφι υιοθετήσει ακραίες μορφές βίας, σε βάρος των πολιτών της χώρας του.
Ωστόσο εκτιμάται ότι και οι δύο πιθανές μορφές στρατιωτικών επιχειρήσεων, είτε της επέμβασης χερσαίων δυνάμεων, είτε της απαγόρευσης αεροπορικών πτήσεων πάνω από το έδαφος της Λιβύης, παρουσιάζουν σοβαρές,  έως και ανυπέρβλητες δυσκολίες. Μόνο ο αεροπορικός βομβαρδισμός ζωτικών στόχων στη Λιβύη, θεωρείται επιχείρηση με αρκετές πιθανότητας επιτυχίας, για τις νατοϊκές  δυνάμεις.   
Ωστόσο,  δεν φαίνεται να υπάρχει και η αναγκαία ομοφωνία, είτε στο Σ.Α. του ΟΗΕ, είτε στο ΝΑΤΟ ,  για οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση των συμμαχικών δυνάμεων  στη Λιβύη
Παρόλα αυτά όμως, υπάρχει προετοιμασία στρατιωτικής δράσης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, για την αντιμετώπιση απρόοπτων δυσμενών εξελίξεων.
 Έτσι λοιπόν, αν αποφασιστεί  αεροναυτική δράση του ΝΑΤΟ, ως ΜΈΣΟ πίεσης προς τον  Καντάφι, ή προκειμένου να αποτραπεί ενδεχόμενη ανθρωπιστική καταστροφή, τότε η Ελλάδα,  θα έχει ουσιαστικό ρόλο, στις νατοϊκές επιχειρήσεις.
Γι’ αυτό ακριβώς, οι αεροπορικές βάσεις της Σούδας και του ΄Ακτιου, είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, για να υποστηρίξουν ενδεχόμενη  δράση των μαχητικών αεροσκαφών και των πολεμικών πλοίων του ΝΑΤΟ.
Για την ώρα, η  ελληνική παρουσία στη Λιβύη περιορίζεται στη συμμετοχή μίας φρεγάτας στην πολυεθνική αρμάδα που πλέει ανοιχτά της Λιβύης. Και εφόσον απαιτηθεί , υπάρχει ετοιμότητα να αποστέλλει η χώρα μας και δεύτερη Φρεγάτα, καθώς και το πλοίο ανεφοδιασμού,  που τώρα βρίσκονται σε ετοιμότητα στο ναύσταθμο στη Σούδα.

Σχόλια

  1. H εν ψυχρώ εκτέλεση αστυνομικών και οι υποκριτικές θρηνωδίες


    Πολυπολιτισμική Ελλάδα: Ένα σύμφυρμα δωσίλογης πολιτικής λευχαιμίας, διεφθαρμένων ποικίλης και πολύχρωμης ύλης, γιγαντοκυτάρων αλλοδαπών μαφιών, κοινωνικών απορριμμάτων και κάθε είδους κακοποιών… Τι άλλο να περιμένει κανείς από αυτήν την κακοήθη νεοπλασία της πολυπολιτισμικής Αθήνας εκτός από ψυχρές και στυγερές δολοφονίες σαν αυτές των άτυχων αστυνομικών.

    Και πόσο υποκριτικοί και αισχροί είναι οι θρήνοι των καθεστωτικών ιερατείων, ιδιαίτερα των πολιτικών και δημοσιογραφικών ιερατείων, απέναντι στα γιγαντοκύταρα του εγκλήματος τα οποία οι ίδιοι έσπειραν και έθρεψαν;

    Έχουν ανοίξει τα σύνορα σε κάθε κακοήθη όγκο του εγκλήματος, σε όλες τις μαφίες και συμμορίες του κόσμου, στα διεθνή δίκτυα του εγκλήματος και τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα ψυχρά δολοφονηθέντα θύματα-αστυνομικούς.

    Το καθεστώς, τα «αριστερά» δεκανίκια του και όλα τα είδη των επιδοτούμενων «αντιρατσιστών» έχουν νομιμοποιήσει το μεγάλο ΕΓΚΛΗΜΑ της άλωσης της ελληνικής κοινωνίας από τις στρατιές των εισβολέων λαθρομεταναστών και των «μαφιών» τους (χορηγών και σπονσόρων) και τώρα ξεφωνίζουν για το ειδεχθές έγκλημα…

    Έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε κολαστήριο εξαθλίωσης, πείνας, κτηνωδίας και ΑΝΟΧΗΣ της εγκληματικής ασυδοσίας των άπειρων αλλοδαπών μαφιών και συμμοριών και τώρα κλαίνε σαν τις μωρές παρθένες…

    Έχουν αποδεχτεί, ανεχτεί και νομιμοποιήσει κάθε παραβατικότητα, ασυδοσία και εγκληματική αυθάδεια των αλλοδαπών, στιγματίζοντας κάθε διαμαρτυρία εναντίον αυτής της αλλοδαπής βαρβαρότητας σαν ρατσισμό και τώρα καταναλώνουν αφηρημένες ηθικές κορώνες συμπόνιας για τα θύματα…

    Έχουν αναγάγει σε υπέρτατη πολιτική και ηθική αξία το ΡΑΤΣΙΣΜΟ κατά της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της και τώρα χύνουν πλαστά δάκρυα για τα θύματα του δικού τους ρατσισμού.

    Δεν τολμούν ούτε να αποκαλύψουν την καταγωγή και προέλευση των στυγερών δολοφόνων ενώ γνωρίζουν προφανώς πολύ καλά ότι αυτοί είναι αλλοδαποί. (Εάν ήταν Έλληνες θα το διατυμπάνιζαν).

    Είναι τέτοια η υποκριτική τους απάτη που υπαινίσσονται ακόμα τρομοκρατική πράξη!!!

    Όλα αυτά τα καθεστωτικά Μαντεία που στιγματίζουν ηθικά τη στυγερή δολοφονία των αστυνομικών είναι οι κεντρικές εστίες παραγωγής και αναπαραγωγής αυτού του εγκλήματος, οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.

    Είναι αυτοί οι ίδιοι που τα δικά τους εγκλήματα και τις δικές τους ευθύνες τις φορτώνουν ΠΑΝΤΑ στους «κακούς» μπάτσους, μετατρέποντας τους μπάτσους σε σάκο του μποξ, σε συγκεκριμένους στόχους κάθε συμμορίας.

    Όλο αυτό το φρικώδες σκηνικό της πολυπολιτισμικής λευχαιμίας και της «στόχευσης» των αστυνομικών δεν είναι μόνο ένα σκηνικό υποκρισίας, αλλά και μεθοδευμένης απάτης.

    Είναι ένα σκηνικό υποταγμένο στους στρατηγικούς στόχους της ολοκληρωτικής, νεοταξικής άλωσης της ελληνικής κοινωνίας.

    Ο συγκεκριμένος σχεδιασμός είναι: Η επάνδρωση της αστυνομίας και των γενιτσάρων καταστολής με αλλοδαπούς και μισθοφόρους…

    Όλα τα άλλα είναι κροκοδείλια δάκρυα του θεάματος και τηλεοπτικά σήριαλ…
    http://resaltomag.blogspot.com/2011/03/h.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα