Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Για ανικανότητα κατηγορούν το ΝΑΤΟ στη Λιβύη

Στρατηγός του ΝΑΤΟ απέρριψε τις επικρίσεις της Γαλλίας και της Βρετανίας για την επιχείρηση στη Λιβύη, επισημαίνοντας ότι η Συμμαχία τα πάει καλά και προστατεύει τους πολίτες.

Ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Αλέν Ζιπέ και ο βρετανός ομόλογός του Ουίλιαμ Χέιγκ επισήμαναν ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να εντείνει τους βομβαρδισμούς του σε στόχους βαρέων όπλων του Καντάφι, ώστε να προστατευτούν οι άμαχοι.

«Με τις δυνατότητες που έχουμε, κάνουμε ιδιαίτερα καλή δουλειά στη Λιβύη», επισήμανε ο ολλανδός ταξίαρχος Μαρκ Βαν Ουμ, τονίζοντας ότι η Συμμαχία τα καταφέρνει στην επιβολή του εμπάργκο όπλων, της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και στην προστασία πολιτών.

Λίγο νωρίτερα, ο Αλέν Ζιπέ, απηχώντας τις απόψεις των εξεγερμένων της Λιβύης, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα των επιθέσεων του ΝΑΤΟ, τόνισε: «Το ΝΑΤΟ πρέπει να αναλάβει πλήρως το ρόλο του. Ήθελε να τεθεί επικεφαλής των επιχειρήσεων στη Λιβύη. Το δεχτήκαμε».

Και ο Χέιγκ, ζήτησε να ενταθούν οι επιχειρήσεις, ζητώντας από χώρες της Συμμαχίας να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Βρετανίας στην αποστολή επιπλέον αεροσκαφών στη Λιβύη.

Οι διαφορές εντός του ΝΑΤΟ ήρθαν στο προσκήνιο ενώ μαίνονταν σφοδρές συγκρούσεις στην πόλη Μισράτα, όπου σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τουλάχιστον 250 άνθρωποι σκοτώθηκαν, οι περισσότεροι εκ των οποίων άμαχοι. Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, οι δυνάμεις του Καντάφι εκτέλεσαν αιχμαλώτους, σκότωσαν διαδηλωτές και επιτέθηκαν σε πρόσφυγες.

Το ΝΑΤΟ πήρε τα ηνία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τέθηκε επικεφαλής της επιχείρησης στη Λιβύη στις 31 Μαρτίου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα