Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ 56 ΠΑΙΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ ΣΤΙΣ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944




''Ζήσαμ'  με ξένες μέρες''

 

Οι αριθμοι ειναι αμειλικτοι, σκληροι, απολυτοι: Αναμεσα στους 218 σφαγιασθεντες Διστομιτες απο τα γερμανικα στρατευματα κατοχης στις 10 Ιουνιου 1944, επτα (7) ηταν μωρα κατω του ενος ετους! Σαραντα (40) ηταν παιδια κατω των 10 ετων! Και πενηντα εξι (56) κατω των 17 ετων!

Ενας στους τεσσερις νεκρους Διστομιτες ηταν το τιμημα της νιοτης σε αυτο το εγκλημα κατα της ανθρωποτητας που ακαμα δεν εχει τιμωρηθει παρολο που υπαρχουν οι αποφασεις του Αρειου Παγου της Ελλαδας και απο χθες και της Ιταλιας!

Στα παιδια -θυματα της Σφαγης του Διστομου, στα παιδια - θυματα ολων των πολεμων σε ολο τον κοσμο, ειναι αφιερωμενες οι φετεινες εκδηλωσεις με τις οποιες ο Πολιτισμικος Συλλογος Διστομου συμμετεχει στις εκδηλωσεις Μνημης που διοργανωνει ο Δημος Διστομου- Αραχωβας - Αντικυρας. Μια σειρα εκδηλωσεων ''αφιερωμα των σημερινων παιδιων του Διστομου στα παιδια -θυματα της Σφαγης'' οπως χαρακτηριστικα αναφεροταν στην προσκληση του Χορευτικου Τμηματος που παρουσιασε το περασμενο Σαββατο την χορευτικη-θεατρικη παρασταση ''Μια φορα και εναν καιρο... '' με διδασκαλια του χοροδιδασκαλου Γ. Κουνούκλα.

Το Θεατρικο

Αυριο Τεταρτη ( 8-6-2011) στις 9 το βραδυ, στο Θεατρο του Μαυσωλειου οπου βρισκονται τα οστα των Νεκρων, το Παιδικο Θεατρικο Τμημα του Συλλογου, σε συνεργασια με τους μαθητες του Δημοτικου Σχολειου θα παρουσιασει το θεατρικο εργο της νηπιαγωγου Γεωργιας Καπετανιου, ''Ζήσαμ' με ξένες μέρες''.

Με τεσσερεις λεξεις, η ''γρια Μαριουλα'' απο το Διστομο, ζωντανευει, θεατρικη αδεία, την ζωη οπως την βιωσε στη Σφαγη - με διπλας της σφαγμενους παιδια, αδελφια, γονεις, συγγενεις, φιλους, ονειρα, επιθυμιες - αλλα και μετα τη Σφαγη: Με ξενες, δανεικες, μερες... Που τις ''αρπαζε'' και αυτες, οπως και τις ψυχες, ο θανατος, ο ''Μαυρος'' στα ματια των παιδιων...

Γραμμενο εμμετρα και με την τυπικη - ρουμελιωτικη - ντολαλια, το εργο ειναι βασισμενο σε αληθινες μαρτυριες και πραγματικα γεγονοτα. Σκηνη- σκηνη περνουν βιωματικες καταστασεις, με πλοκη αλλα και αναγλυφη καταγραφη του ψυχισμου των ανθρωπων που επεζησαν της Σφαγης. Θα αναφερθουν, μεσα στην πλοκη του εργου, και τα 56 ονοματα των παιδιων που σκοτωσαν οι Γερμανοι κατακτητες και θα προβληθουν και φωτογραφιες τους, ενω θα ακουστει και ενα απο τα μοιρολογια για παιδια.

Το εργο αποτιει φορο τιμης σε ολα τα θυματα των πολεμων και κυριως στα πιο αδυναμα, τα παιδια και τις γυναικες. Παραλληλα τιμα και εξυμνει την τεραστια και πολλες φορες ανελπιδη προσπαθεια αυτων των ανθρωπων να περισωσουν ο,τι τελικα μενει αλωβητο μεσα απο τις οριακες καταστασεις που περνουν: Την ψυχη και την αξιοπρεπεια τους,

- Επισης απο τη περασμενη εβδομαδα μεχρι και ανημερα της επετειου της Σφαγης - 10 Ιουνιου - στο νεο κτιριο του Δημαρχειου, μαθητες των Δημοτικων Σχολειων Διστομου, Αραχωβας, και Στειριου παρουσιαζουν ζωγραφικα εργα τους με θεμα ''ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ''. Λιγες ημερες νωριτερα, την περασμενη Κυριακη, το Παιδικο Σκακιστικο Τμημα του Πολιτισμικου Συλλογουτ Διστομου εκανε αγωνες επιδειξης ( σιμουλτανέ ) 20 παιδιων με αντιπαλο τον πρωταθλητη Στερεας Ελλαδας, ενω μελη του συμμετειχαν και στον Δρομο Θυσιας που φετος ειχε πολυ μεγαλη συμμετοχη.

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα