Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Oι 10 Πύραυλοι του 2007 και η στάση του αειμνήστου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου


ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗΣ
ΤΗΝ ΩΡΑπου γίνεται μεγάλος θόρυβος, κατά πόσο έπρεπε ή δεν έπρεπε να καταστραφούν οι τόνοι εκρηκτικών που αποθηκεύτηκαν πρόχειρα στο Μαρί προκαλώντας ανθρώπινες απώλειες και τεράστιες οικονομικές ζημιές, ο «Φ» αποκαλύπτει ότι: το 2007 είχαν εντοπιστεί 10 αντιαρματικοί πύραυλοι μετά από ενέργειες της Αστυνομίας, της ΚΥΠ και με οδηγίες του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας μ. Τάσσου Παπαδόπουλου καταστράφηκαν, επειδή υπήρχε η περίπτωση να ήταν επικίνδυνοι. Πρωταγωνιστής της υπόθεσης που είχε διαδραματίσει ρόλοκλειδί, ανέφερε στον «Φ» αρκετά στοιχεία και για το πώς ενήργησαν τότε οι εμπλεκόμενοι. Το καλοκαίρι του 2007 το τότε κλιμάκιο της ΚΥΠ Λεμεσού υπό τον υπαστυνόμο Ανδρέα Συμεού και ένα λοχία, είχε λάβει πληροφορία ότι τρομοκράτες είχαν μεταφέρει 18 αντιαρματικούς πυραύλους τους οποίους θα χρησιμοποιούσαν κατά ξένων συμφερόντων στη Λεμεσό. ,

Ενημερώθηκε απ' ευθείας ο τότε Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος ετοιμαζόταν για ταξίδι αναψυχής. Ανέβαλε το ταξίδι και έδωσε οδηγίες για εντοπισμό των πυραύλων. Δύο μέρες αργότερα εντοπίστηκαν δέκα συνολικά πύραυλοι σε υπόγειο στη Λεμεσό, οι οποίοι σημειωτέον ήταν σε άριστη κατάσταση. Αναφέρθηκε στον μ. Τάσσο Παπαδόπουλο ότι οι πύραυλοι θα μπορούσαν να φυλαχθούν και να ενταχθούν στον οπλισμό της Εθνικής Φρουράς, αλλά αυτός έδωσε οδηγίες να καταστραφούν, αφού κρίθηκε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο είτε να μπορούσαν να προγραμματιστούν για να εκτοξευτούν, είτε να τους πυροδοτήσει κάποιος από απόσταση. Σημειώνεται ότι τέτοιους πυραύλους δεν διέθετε η Ε.Φ.

Κλήθηκαν τότε μονάδες τον ΟΥΚ, οι οποίες σε συνεργασία με πυροτεχνουργούς, αχρήστευσαν ένα προς ένα τους πυραύλους στο Πεδίο Βολής Καλού Χωριού, χωρίς να γνωρίζει κανένας περί τίνος επρόκειτο. Όταν ενημερώθηκε ο Πρόεδρος, όπως το είχε ζητήσει, ότι όλοι οι πύραυλοι αχρηστεύθηκαν, αναχώρησε για το ταξίδι του. Για την υπόθεση αυτή, με οδηγίες του Προέδρου δύο μέλη της ΚΥΠ έλαβαν προαγωγή.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 26/07/2011

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα