Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Tὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν» «Tὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν»

«Tὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν»

«Tὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν»Του Κώστα Ζουράρι
Α] Μ’ αὐτὴν τὴν διαπίστωση τῶν «Πολιτικῶν» του, ὁ διάσημος Σκοπιανός, τὸν ὁποῖον θεραπεύουν σεσημασμένοι σοφοὶ στο Yale-ίον Ἀνεπιστήμιον, διαλύει εἰς τὰ ἐξ ὢν δεν συνετέθη ποτέ, κάποιον καθηγητῇ ἐκεῖ, κατὰ προσέγγισιν ἑλληνόφωνον, ὀνόματι Στάθη Ν. Καλύβα. («Πολιτικῶν» IV 1295 b). Ὁ ἐν ἀλόγῳ σεσημασμένος Καλύβας, κατάφερε ὡς ἀνεπιξέστως ἄξεστος «διανοούμενος», να καθυβρίσει τὸν Μίκη Θεοδωράκη, ἐκκρίτως, μὲ τις εὐλογίες τῆς ἐφημερίδας, στην ἔγκριτον «Καθημερινή» τῆς 26ης /6/ 11.
Διαβάζω ἐμέσων τὸ ἐμετικὸ ξερατὸ τοῦ ξεγανωμένου ἠροστρατειοκαλυβα: «Οἱ μεγαλομανεῖς αὐτοὶ εἶναι οἱ τσαρλατάνοι που, ὅπως ὁ Μίκης Θεοδωράκης (τὸ ‘‘ὅπως’’ τροπικὸν ἐπίρρημα) ἐκμεταλλεύονται τὸν φόβο καὶ τὴν ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων «…» καὶ ἕπονται βεβορβορωμένης βλακείας» λοιποὶ βορβορυγμοὶ ἐκ Yale-ίου Ἀνεπιστημίου, βορθολύματι Καλύβα.
Ἄρα: «τὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν». Ἑπομένως ὁ ἄτιμος Καλύβειος παράλογος: «… τσαρλατάνοι, ὅπως ὁ Μίκης Θεοδωράκης…». Έκστηθι φρίττων, Οὐρανέ!
Ὁ ἀνεπιξέστως ἀμερικανοφρενὴς Καλύβας Στάθης, σεσημασμένων λοιπῶν στοιχείων, ἀρέσκεται καὶ σὲ λογικοκρατούμενες «κατηγοριοιποιήσεις», ὅπως ὁ κάθε πρωτοετὴς ἀλμπάνης. Ἐφευρίσκει ἄλλες τέσσερεις κατηγορίες μεγαλομανῶν, πλὴν τοῖς τοῦ «τσαρλατάνου Μίκη Θεοδωράκη»: μεγαλομανεῖς, καταστροφικοὶ, ἀφελεῖς, λιγούρηδες καὶ μὲ «πρωτόγονο ἀριστερὸ ριζοσπαστισμό»!
Ο Yale-ίος καθηγητὴς Καλύβας ἀνηκεῖ ὅμως αὐθυγενὼς στην ἀρχέγονη ἀμερικανοδεξιὰ ἑλληνοκλασίαν, ὡς ἐθνοκλάστης ἐτοιμόρροπος. Βεβαίως ὁ  κενόφλυξ σπουδαρχίδης καθηγητὴς Καλύβας, ἀποκαλώντας τὸν θεόσδοτον Μίκη «τσαρλατάνο» πέτυχε τὴν «κακουργία» ποὺ πετυχαίνουν οἱ «μικροπόνηροι» (Πολιτικῶν, ὀπ. παρ. 11, 12). Θέλων κι ἑγὼ να ἐνισχύσω τὴν ἐντελῶς διακεκριμένη κατηγοριοιποίηση τοῦ Yale-ἴου Στ. Καλύβα, ἐμπλουτίζω τῆν ταξινομίαν τοῦ.
Προστίθενται κατ’ ἀκολουθίαν στις κατηγορίες τοῦ:
ἅ) ὁ αὐτοπαράκτος αὐτοσεισίφαλλος (π.χ. κάθε καθηγητής που πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»)
β) ὁ τῆς χειραντλήσεως βλιτομάμας (π.χ. κάθε καθηγητής που πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»)
γ) ὁ τῆς αὐτορρύτου (στάζει) βαρβαρεγχύσεως (π.χ. κάθε αὐτόνεκρος σκέψῃ, ποὺ πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»).
Γιῶργος Σεφέρης: «Ὅταν ἀρχίζει να κινεῖται ἡ βλακεία, ποῖος μπορεὶ να τὴν σταματήσει;» Ἀπάντησις: Μόνον ὁ Yale-ἰὸς καθηγητὴς Στ. Καλύβας διὰ τῆς ἀγνώστου παρ’ αὐτῷ ῥήτρας «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν».
Β) Ὅπως κάθε ἀπεγνωσμένος διὰ τὸ κῦρος καὶ ἐπεγνωσμένος διὰ τὸ ὄνειδος σκιτζής (ὅπως π.χ. ὁ ῥυπαρὸς Γ. Παπαδόπουλος τῆς χούντας), ἔτσι καὶ ὁ καθηγητὴς Στ. Καλύβας καταφεύγει στην μπούρδα τοῦ «ἰατροῦ σώστου» ποὺ θὰ μας πονέσει ἀλλὰ θὰ μας κάνει καλὰ (ἡ γνωστὴ τρισαθλιότης τρόϊκα) καὶ στις λοιπὲς νοσογόνες ἀρλούμπες περὶ σωτηρίας μας, τῆς ἐκπορευομένης ἀπὸ τὸ θεόσταλτον Μνημόνιον καὶ τοὺς ξένους τοκογλύφους.
Εὐτυχῶς, καὶ για τὴν εὐεξία τῆς σωματοψυχὴς μας, ἔχει γράψει ἀνυπερβάτως ὁ Διογενής εὐρυμέτωπος, ἀποκαλύπτων ἀντιστοίχως τὴν ἀμερικανόπνευστη περὶ «ἰάσεως» μας ἀγραμματοσύνη τοῦ Καλύβα Στάθη καὶ τὰ ὑβριστικὰ τοῦ «ρηματίσκια»: Ναί, (Πολιτικὸς 293b, c) ναί, ἔτσι ἰατρός, καὶ ὄχι ὁ κομπογιαννίτης «γιατρός» τοῦ Καλύβα που εἶναι πάντα ὁ ἔνας, ὁ ἀδιάσειστος σωστός, ὁ σωτῆρας, δηλαδή, ἡ ἰατρικὴ τρόϊκα τῶν ληστοσυμμοριτὼν ἀπὸ τὴν ὁποία πρέπει «για τὸ καλὸ μας» να περάσουμε. Πρὸς ἴασιν, τύπου Yale-ἴου ματζουνίου.
Ναί, ἐμεὶς «ἰατροὺς  νενομίκαμεν» καὶ «ἰατρούς φαμεν… ἂν μόνον»! «Ἂν μόνον»! Ἄκους τὸν Διογενή, ρε Καλύβα κομπογιαννίτη, ὑβριστά; «ἂν μόνον ἐπ’ ἀγαθῷ… βελτίω ποιοῦντες ἐκ χειρόνων»! Ἔτσι, ἐγγλωττογαστόρων ἐσὺ γένος καὶ ἀμερικανοσπορά! Αὐτὸς εἶναι ὁ γιατρός     «ἂν μόνον ἐπ’ ἀγαθῷ τῷ τῶν σωμάτων»!
Οἱ ληστοσυμμορίτες τῆς τρισαθλίας τριαρχίας ἀνέβασαν μὲ τὸ «φάρμακο» Μνημόνιον τὸ χρέος τῆς Ἑλλαδίτσας κατά 42 δίς, σ’ ἕνα χρόνο! Διότι μας ληστεύουν γιατροί! Τὰ σώματα τῶν συνταξιούχων καὶ μικρομεσαίων τὰ τσάκισε ή «θεραπεία» τῶν κτηνομόρφων τῆς τρόϊκας!
Ἀλλὰ εἴδαμε πιά, μετὰ τοῦ πιστοῦ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς φρίκης, τὴν ἀνήκεστον λοίμωξη τοῦ καθηγητοῦ Στ. Καλύβα ἐκ Yale-ἴου: Ὁποῖος ξερνὰ τῇ λίγδᾳ τοῦ, ἀποκαλώντας τὸν Μυροβλήτη Μίκη «τσαρλατάνο», δεν μπορεὶ παρὰ ὡς ἰδανικὸς χεζητιάων, να ρεύεται τρόϊκα, ἐνῶ ὀνειρεύεται Ἀσκληπιεῖον: «μετὰ οἵας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας» (Ε7 του μεγίστου Εἰκαστοῦ).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα