Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Ο ΚΑΝΤΑΦΙ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ!


ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΤΟΥ ΝΑΤΟ, ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!

Η "Ίσκρα" δεν πανηγυρίζει μαζί με το βρώμικο διεθνή ιμπεριαλιστικό συρφετό την νίκη, τάχα, της "δημοκρατίας" στη Λιβύη ως αποτέλεσμα της επικείμενης πτώσης του Καντάφι.
Από την πρώτη στιγμή η "Ίσκρα" κατήγγειλε τον βάρβαρο απρόκλητο πόλεμο που κατά παραβίαση κάθε ίχνους διεθνούς νομιμότητας εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ σε βάρος της Λιβύης με άθλιους πρωταγωνιστές τις κατάπτυστες κυβερνήσεις Σαρκοζί και Κάμερον και φυσικά τις ΗΠΑ του Ομπάμα!
Πρόσχημα και μόνον πρόσχημα για αυτόν τον βρώμικο πόλεμο ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Λιβύη με την εκδίωξη του καθεστώτος Καντάφι και η ενίσχυση των εξεγερμένων στη Λιβύη.
Ο αποκλειστικός στόχος του βρώμικου Νατοϊκού πολέμου υπήρξε αντίθετα ο Νατοϊκός έλεγχος και η ποδηγέτηση "εξεγερμένων' και όχι η ενίσχυσή τους, ο απόλυτος έλεγχος του Λιβυκού πετρελαίου και ο έλεγχος του "στρατηγικού" οικοπέδου που λέγεται Λιβύη, για τη "νομή" και διανομή των οποίων πρόκειται να δώσουν σκληρή μάχη μεταξύ τους οι νικητές "νεοσταυροφόροι"!
Πέραν τούτων ακόμα πιο θεμελιώδης, ίσως, στόχος του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ ήταν να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα στους κινητοποιημένους και επαναστατημένους αραβικούς λαούς για τα όρια των φιλοδοξιών τους και τη στρατιωτική ετοιμότητα και ικανότητα του ΝΑΤΟ να επιβάλλει τα συμφέροντά του αλλά και ένα γενικότερο μήνυμα στους λαούς της Μεσογείου για το ποιός είναι το "αφεντικό" σε αυτή τη στρατηγική λεκάνη του πλανήτη, όπου ο Βορράς και ο Νότος της συγκλίνουν σήμερα στη φτώχεια και τα αδιέξοδα και μπορεί για αυτό να συγκλίνουν αύριο στην ανατροπή και την επανάσταση!
Γνωρίζουμε ότι από την αρχή πολλοί, ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς, περίπου εμφάνισαν τις θέσεις μας ως υποστήριξη του Καντάφι και του καθεστώτος τους.
Περιττό να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ανοησίες.
Η υπό τον Καντάφι λιβυκή "επανάσταση" του '69 που γκρέμισε το βασιλικό μεσαιωνικό θρόνο του Ιντρίς και ξήλωσε τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση της Μεσογείου, τη βάση Χουίλας, είχε γεμίσει με προσδοκίες μια ολόκληρη γενιά που έδινε τότε τη μάχη κατά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Χούντας στην Ελλάδα.
Από τότε, όμως, μέχρι σήμερα ήρθαν τα πάνω - κάτω στον πλανήτη και η κίνηση Καντάφι από επαναστατική υπόσχεση μετετράπη σε πνιγηρό καθεστώς!
Άλλο όμως η ανατροπή του Καντάφι από μια γνήσια λαϊκή εξέγερση για προοδευτικές και δημοκρατικές εξελίξεις και άλλο η αναμενόμενη πτώση του από τα ιμπεριαλιστικά όπλα του ΝΑΤΟ, από το λουτρό αίματος και τον τρόμο των ανηλεών επί μήνες βομβαρδισμών, και την απεχθή ιμπεριαλιστική επέμβαση με τις ακόμα πιο απεχθείς ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις!
Ανάλογες παρατηρήσεις μπορούν να λεχθούν, αν και οι καταστάσεις είναι διαφορετικές και για το καθεστώς Άσαντ στη Συρία.
Πράγματι αυτό το καθεστώς πρέπει να φύγει όχι όμως, με την καθοδήγηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και για να τεθεί η Συρία υπό τον αμερικανονατοϊκό έλεγχο ή υπό τον έλεγχο ακραίων μουσουλμανικών τάσεων αλλά για να ανοίξουν καινούργιοι πραγματικά δημοκρατικοί και προοδευτικοί καινούργιοι δρόμοι για τη Συρία!
Μπορεί οι σφαγείς και εγκληματίες του ΝΑΤΟ να φαίνεται πως έχουν επικρατήσει στη Λιβύη.
Η επικείμενη νίκη τους, όμως, μπορεί γρήγορα να αποδειχθεί πύρρειος!
Μπορεί ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να μην μπορέσουν τόσο εύκολα να πάρουν εκδίκηση και να εγκαταστήσουν μια νέα στρατιωτική βάση "Χουίλας' στη Λιβύη για τον έλεγχο των αραβικών και αφρικανικών εξελίξεων, όπως τους καταγγέλει ο Σαμίρ Αμίν!
Ίσως ο λαός της Λιβύης, πιθανόν και κάποιες μερίδες των "εξεγερμένων" να επιφυλάσσουν εκπλήξεις στους αμερικανονατοϊκούς πάτρονες.
Σιγουρα, όμως, πλησιάζει η ώρα κατά την οποία η Μεσόγειος που βράζει θα τυλιχτεί στις επαναστατικές φλόγες, που θα ενώσουν χώρες και λαούς, πέρα από θρησκευτικά σύνορα, σε ένα μεγάλο κοινό και νικηφόρο μέτωπο ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τους διάφορους Ομπάμα, Σαρκοζί, Κάμερον, Μέρκελ, Μπερλουσκόνι αλλά και το "δικό μας" πρόεδρο της κατά τα άλλα Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γ. Παπανδρέου!
**iskra.gr/index.p

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα