Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν ψηφίζουμε «κομματική αλητοκρατεία»




ΤΟΥ ΧρήΣΤΟΥ ΚαΠΟύΤΣΗ

Συνομολογούν οι πάντες ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μη αναστρέψιμη πορεία οικονομικής, ηθικής, πολιτικής και πολιτιστικής κατάρρευσης.
Η τύχη της χώρας , από το 1974 (μεταπολίτευση) και για 37 χρόνια ήταν και είναι στα χέρια πολιτικών, που αποδείχτηκαν λαϊκιστές, κρατικοδίαιτοι καλοπερασάκηδες, ανεπάγγελτοι, αδιάφοροι για την κοινωνία και το Έθνος, ανίκανοι να κυβερνήσουν, υποχωρητικοί στα Εθνικά θέματα, διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι με την οικονομική και μιντιακή ολιγαρχία του τόπου.  Οι ελάχιστες εξαιρέσεις λαμπρών και αψεγάδιαστων πολιτικών, δεν επηρεάζουν τον παραπάνω συλλογισμό, που αποτελεί θλιβερή διαπίστωση.
Ποιοι ευθύνεται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας; Ποιοι  και με ποια ανταλλάγματα παρέδωσαν τη διακυβέρνηση της χώρα στην  ΤΡΟΙΟΚΑ; Το χρέος πιθανόν θα αγγίξει στο τέλος του 2012  τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ, το έλλειμμα δύσκολα θα πέσει κάτω του 10% του ΑΕΠ, η ύφεση στο -7,2% και η ανεργία θα φτάσει το 20% !!! Την ίδια στιγμή που οι φοροκλέπτες μεγαλοαπατεώνες, κάνουν «πάρτι» καλυπτόμενοι από τους υπαλλήλους τους πολιτικούς.  Ποιός ευθύνεται για αυτή την εφιαλτική εικόνα; Η απάντηση είναι απλή. Όλοι εκείνοι που  άσκησαν κυβερνητική εξουσία στην μεταπολιτευτική περίοδο. Και ακόμη,  εκείνοι οι πολίτες που τη ψήφο τους επιβράβευσαν το πελατειακό- κλεπτοκρατικό  πολιτικό σύστημα, που επέβαλαν τα κόμματα εξουσίας.
Είναι δυνατόν υπουργοί , πρώην και νυν, να περιφέρονται συνεντευξιαζόμενοι σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες, να αερολογούν ως πολιτικοί σχολιαστές, αποποιούμενοι πρωτίστως  το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί, για τη σύγχρονη Ελληνική τραγωδία;  Δυνατόν είναι διότι αποτελεί υπαρκτό φαινόμενο, μέχρι πότε όμως θα είναι και ανεκτό από τον Ελληνικό λαό;
Αρνούμαι να δεχτώ ότι στις επόμενες Βουλευτικές εκλογές (πολύ σύντομα), θα υπάρξουν έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, που θα δώσουν την ψήφο τους στην κομματική αλητοκρατεία, που ευθύνεται για τη φτώχεια του, την κατάθλιψη που εξελίσσεται πλέον σε Εθνικό πρόβλημα, την ανεργία που μαστίζει τους νέους   και  την έλλειψη προοπτικής για τα παιδιά του.
Είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε την διάσωση της χώρας σε εκείνους που ευθύνονται για την καταστροφή της. Είναι; Εγώ λέω ΟΧΙ, εσείς;
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «πολιτικά ΘΕΜΑΤΑ»

Σχόλια

  1. ασε χρησταρα......
    η ιστορια δεν περνα απο την "ψηφο"
    αυτοι εδω ηρθαν με εθνικη καταστροφη(κυπριακο '74) και να εισαι σιγουρος οτι με εθνικη καταστροφη θα φυγουν.
    το ζητημα ειναι αν τα κεφαλια αυτων των αληταραδων βρεθουν παλουκωμενα σε τιποτα μπαρες εθνικων οδων,πλατειων,κυνοβουλιων κλπ....αλλα ΠΑΛΟΥΚΩΜΕΝΑ.

    και ξερεις κατι?
    ειδικα στην βορειο ελλαδα κανει "κρα" ο κοσμος να υποδεχθει σαν ελευθερωτη τον τουρκο,η,τον βουλγαρο,και αυτον ακομη τον γκρουεφσκι απο την κατοχη της αθηνας.αυτα που τραβαει ο κοσμακης στο τομαρι του εκει πανω,τα εκλαμβανει κατοχικες πραξεις της αθηνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα