Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είμαστε άξιοι της τύχης μας




Του Χρήστου Καπούτση

Όσοι ακόμη διατηρούμε τις νοητικές μας ικανότητες και έχουμε  "σώας τας φρένας",  παρατηρούμε ενεοί την πρωτοφανή λεηλασία της χώρας μας.
Η Γερμανία, η Γαλλία, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Τρόικα , η διεθνής των τοκογλύφων- δανειστών, υπαγορεύουν καταστροφικές πολιτικές στην δωσιλογική  Κυβέρνηση Γ.Α. Παπανδρέου , που απλά διεκπεραιώνει και εκτελεί κατά κυριολεξία τον Ελληνικό Λαό.
Η σημερινή Κυβέρνηση ενεργεί ως το εκτελεστικό απόσπασμα διεθνών χρηματιστηριακών συμφερόντων. Μέσα σε δύο χρόνια διακυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ του Γ.Α. Παπανδρέου «κατόρθωσε» , να υποτιμήσει την αμοιβή της εργασίας,  να καταργήσει κάθε διάταξη που προστάτευε ακόμη και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, να απαξιώσει τους δημοσίους υπαλλήλους και να καταδικάσει τους συνταξιούχους να ζήσουν σε συνθήκες ακραίας εξαθλίωσης.  Η Κυβέρνηση αυτή έσπρωξε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην φτώχεια και την ανέχεια, ενώ η θεαματική αύξηση της ανεργίας εξελίσσεται πλέον σε κοινωνική μάστιγα.
Η Κυβέρνηση αυτή προχωράει στο  ξεπούλημα ακόμη και των κερδοφόρων Δημοσίων Επιχειρήσεων, στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, στη διάλυση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας και στο μηδενισμό των δημοσίων επενδύσεων.  Η Κυβέρνηση των                    Γ.Α. Παπανδρέου – Β. Βενιζέλου κ.ά. , επιχειρεί μια γιγαντιαία μεταφορά πόρων από την Κοινωνία και το Λαό στους Επιχειρηματίες και τις  Τράπεζες. Απαλλοτριώνει συνειδητά  τα Εθνικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας, ώστε η χώρα μας να μετατραπεί σε χώρο ελκυστικό στους ξένους επενδυτές και κερδοσκόπους. Άρα η απομάκρυνση αυτής  της Κυβέρνησης από την εξουσία συνιστά απαράβατο όρο εθνικής επιβίωσης.
Στο ερώτημα γιατί η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ανέχεται μια προφανή αντικοινωνική και αντιλαϊκή πολιτική, η απάντηση είναι απλή. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρονται ως στελέχη επιχείρησης, που πασχίζουν να διασώσουν τα προνόμιά τους, ενώ  έχουν αποποιηθεί την ιδιότητα του αντιπροσώπου του Λαού.  Φυσικά έχουν ευθύνη και οι πολίτες που έχουν επιλέξει τα συγκεκριμένα πρόσωπα να τους εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη χειρότερο. Οι Έλληνες πολίτες χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων που υφίστανται καθημερινά την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό λόγω ακριβώς του δραστικού περιορισμού των δημοσίων δαπανών για την πρόνοια, την κοινωνία, την υγεία και  την παιδεία,  η μεγάλη πλειοψηφία αυτών, τάσσεται στις δημοσκοπήσεις, υπέρ της μείωσης του κράτους και συναινούν στον δραστικό περιορισμό  των κοινωνικών  δαπανών.  Είμαστε άξιοι της τύχης μας!!!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα