Το μαρτυρικό τέλος του Καντάφι και η επόμενη μέρα στη Λιβύη

Του Χρήστου Καπούτσης

O θάνατος του Καντάφι, αποτελεί το τέλος μιας εποχής και την αφετηρία μιας άλλης, για το Λαό της Λιβύης. Επίσης τα γεγονότα στη Λιβύη θα πρέπει να προβληματίσουν τις επεμβατικές Δυνάμεις τη Γαλλία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, αλλά και τους Διεθνείς Οργανισμούς, τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ. Θα πρέπει,  να είναι σαφώς προσδιορισμένοι, οι λόγοι και οι  στόχοι,  μιας στρατιωτικής επέμβασης σε μια χώρα. Και πάντως, δεν συνιστά επαρκή δικαιολογία για τα Δυτικά κράτη, ο βομβαρδισμός μιας χώρας, με στόχο την καλύτερη πρόσβαση στον ορυκτό της πλούτο. 

Σχετικά τώρα με το αποτρόπαιο θέαμα του λιντσαρίσματος και της εν ψυχρώ δολοφονίας του Μουαμαρ Καντάφι. Ο δημόσιος εξευτελισμός και ο διασυρμός του Ανθρώπου, ακόμη και αν πρόκειται για στυγνό δικτάτορα, υποβιβάζει τους εκτελεστές σε είδος σαφώς κατώτερο  του Ανθρώπου. Και ο χειρότερος εγκληματίας δικαιούται να οδηγηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης,  να απολογηθεί για τα εγκλήματά του,   σε μια εξασφαλισμένη Δίκαιη Δίκη. Η εκδίκηση πρέπει να έχει κι αυτή τα όριά της. Ειδικά όταν υποτίθεται ότι αγωνίζεσαι  για περισσότερη Δημοκρατία και Ελευθερία.

Όμως βρισκόμαστε ήδη στην επόμενη μέρα της μετα-Καντάφι εποχής.

Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, που  έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της Λιβύης και που υπόσχεται εκλογές, θα πρέπει να ξηλώσει άμεσα  τους στυλοβάτες του κανταφικού  καθεστώτος και κυρίως, να μάθει να συνεργάζεται με τις διάφορες φυλές, περίπου 40 που μεταξύ τους  δεν έχουν και πολύ καλές σχέσεις.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη θα αποτραπεί, μόνο  αν το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο  συνεργαστεί με τις δύο μεγάλες φυλές της κεντρικής και της νότιας Λιβύης, που φημίζονται για την πίστη τους στο καθεστώς του Συνταγματάρχη Καντάφι, και αναφέρομαι στις φυλές  Καντάφα και  Μαγκαρίχα.

Είναι σαφές ότι, οι μηχανισμοί διαμεσολάβησης και διαπραγμάτευσης των βεδουίνων οφείλουν να παίξουν ουσιώδη ρόλο. Διότι ακόμη κι αν ορισμένες φυλές υποστήριξαν  τον Καντάφι, είναι δυνατόν να αλλάξουν στρατόπεδο , αφού τίποτε δεν είναι πάγιο στη βεδουινική παράδοση, όπου ο πραγματισμός και το συμφέρον της ομάδας υπερισχύουν συνήθως του κώδικα τιμής. Το αντίθετο το συναντά κανείς, μόνο  στις ωραιοποιημένες περιγραφές των κοινωνιών των βεδουίνων, από τους ρομαντικούς Δυτικούς  συγγραφείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους  και δημοσιογράφους.

Το πρόβλημα για τους επαναστάτες που ανέτρεψαν το καθεστώς Καντάφι  είναι πλέον ότι απουσιάζει ο κοινός στόχος, ο κοινός εχθρός. Και τώρα υπάρχει ο κίνδυνος να βαθύνουν οι ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των διαφόρων ομάδων , των φυλών, των φυλάρχων και των Σεΐχηδων, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη  αυτή την μεταβατική περίοδο. Δεν αποκλείεται  οι διενέξεις μεταξύ των διαφόρων επαναστατικών ομάδων, να  μετατραπούν σε ένοπλες συγκρούσεις και συνεπώς,  σε έναν ακόμη αιματηρό εμφύλιο. Η Δίκαιη μοιρασιά των εσόδων από την εξαγωγή πετρελαίων, ασφαλώς και αποτελεί συνεκτικό κρίκο των φυλών της Λιβύης. Όμως , στη μοιρασιά των εσόδων από το Λιβυκό πετρέλαιο, τον πρώτο λόγο έχουν, οι πετρελαϊκές εταιρείες της Γαλλίας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς ανατράπηκε το καθεστώς Καντάφι.

Πάντως η βίαιη ανατροπή  του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι ενισχύει την ορμή των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, και ιδιαιτέρως στη Συρία, όπου θα πρέπει τώρα να εστιάσουμε την προσοχή μας. Η Συρία και μετά το Ιράν είναι τώρα οι υποψήφιες χώρες για μακέλεμα από την πολιτισμένη Δυτική Συμμαχία (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.).

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στα γεγονότα στη Λιβύη ήταν καθοριστικός, όχι όμως λόγω των αεροπορικών βομβαρδισμών, παρότι τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη έριξαν περισσότερες από10 χιλιάδες βόμβες στο έδαφος της  Λιβύης, καταστρέφοντας την στρατιωτική, διοικητική  και Βιομηχανική  δομή της χώρας (με εξαίρεση της πετρελαϊκές  εγκαταστάσεις), προκαλώντας εκατόμβη θυμάτων κυρίως μεταξύ των αμάχων πολιτών της Λιβύης.

Ωστόσο, ο Καντάφι δεν ανατράπηκε μόνο από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς.

Η ανατροπή του Καθεστώτος Καντάφι έγινε εφικτή, κυρίως λόγω της παρουσίας στρατιωτικών συμβούλων του ΝΑΤΟ,  που οργάνωσαν τον επαναστατικό στρατό των αντικαθεστωτικών Δυνάμεων της Λιβύης, και στην αξιοποίηση των πληροφοριών, που συγκέντρωναν τα υπερεξελιγμένα   δορυφορικά συστήματα και επεξεργάζονταν οι επιτελείς του ΝΑΤΟ. Η παρουσία και η δράση εκατοντάδων στρατιωτικών «συμβούλων»  και πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών στη Λιβύη, από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία, ήταν άραγε νόμιμη; Τι θα έλεγε ο νομπελίστας (Νόμπελ Ειρήνης)  Πρόεδρος των ΗΠΑ;