Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παρενέργειες από τις εξελίξεις στη Συρία



Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Συρία  δεν είναι τοπικού χαρακτήρα. Διαμορφώνουν μια δυναμική που επηρεάζει τις υφιστάμενες γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, και έτσι ερμηνεύεται και το έντονο ενδιαφέρον των ισχυρών κρατών  του Πλανήτη.

Από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία των γεγονότων στη Συρία, είναι η ενεργός ανάμειξη της Τουρκίας.
Οικονομική και πολιτική σύμμαχος της Συρίας ήταν η Τουρκία πριν από τα εσωτερικά προβλήματα σε αυτή τη χώρα. Η Τουρκία τώρα καταδικάζει  έντονα την χρήση στρατιωτικής βίας  του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ ,  για να καταστείλει την λαϊκή εξέγερση, κατά του τυραννικού καθεστώτος του. Ο  Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε ότι έκοψε τους δεσμούς του με το καθεστώς της  Δαμασκού.
 Τη στάση της Τουρκίας απέναντι στον Σύρο πρόεδρο χαιρέτισε ο Λευκός Οίκος, που «βλέπει» την Τουρκία ως τη χώρα προώθησης των αμερικανικών επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή.
Από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία είναι η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου να αποβάλει τη Δαμασκό και κάλεσε το στρατό της να τερματίσει τη βία εναντίον των πολιτών.
 Υπενθυμίζω ότι, η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου να αποβάλλει τη Λιβύη, ήταν το έναυσμα για την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Ωστόσο, στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ ή Δυτικών Δυνάμεων στη Συρία, είναι μάλλον απίθανη, για μια σειρά από σοβαρούς λόγους. Από τους σημαντικότερους είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα θα συνεχίσουν να μπλοκάρουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας τις προσπάθειες της Δύσης για καταδίκη των εξελίξεων στο εσωτερικό της Συρίας. Επίσης το ΙΡΑΝ προσφέρει σημαντική στήριξη στο καθεστώς ΑΣΣΑΝΤ.
 Γι’ αυτό υφαίνεται ότι η Τουρκία έχει επιλεγεί να προσφέρει στρατιωτικά κάλυψη στους αντικαθεστωτικούς , ενώ η Δύση θα τους στηρίζει πολιτικο-διπλωματικά.

Η ανατροπή του καθεστώτος του Προέδρου   Ασσαντ, σχεδιάζεται να εξελιχτεί σε εσωτερική υπόθεση της Συρίας.
Και υπάρχουν οι προϋποθέσεις.
Οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας τελούν υπό τον έλεγχο του αδελφού του Ασαντ, του Μάχερ, και μελών της μειονότητας του Αλαουιτών. Όμως ,  ο συριακός στρατός απαρτίζεται κυρίως από σουνίτες μουσουλμάνους, που αποτελούν επίσης την πλειοψηφία του πληθυσμού της Συρίας. Γι’ αυτό ακριβώς, μεγάλος αριθμός στρατιωτών αυτομολεί από τις τάξεις των συριακών ενόπλων δυνάμεων και εντάσσεται στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις.
 Οι Αλαουίτες (που σημαίνει «οι ακόλουθοι του Άλι») είναι μέλη της Σιιτικής μουσουλμανικής σέχτας , και αποτελούν περίπου το 11% του πληθυσμού Συρίας. Όμως, από τις τάξεις των Αλαουιτών  έχει προκύψει το καθεστώς Άσαντ,  και σε αυτούς  στηρίζει την καθεστωτική ισχύ του.

Επίσης μια σημαντική παράμετρος των  σχεδίων ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ είναι και οι Κούρδοι.   Οι Κούρδοι στη Συρία ζουν στις βόρειες περιοχές και αριθμούν σήμερα 2,5 έως 3 εκατομμύρια. Ένα εκατομμύριο από αυτούς ζει στη συνοριακή ζώνη Συρίας – Τουρκίας - Ιράκ. Οι Κούρδοι της Συρίας δεν θεωρούν εαυτούς μειονότητα. Πιστεύουν ότι τα εδάφη τους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γης του Κουρδιστάν. Ίσως ο έλεγχος του φρονήματος των Κούρδων της Συρίας να αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο για την Τουρκία, να κατευθύνει τις εσωτερικές εξελίξεις στη Συρία.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα