Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το χαμόγελο του κ. Παπουτσή

Οκ, έσκασα πια. Η τελευταία του κόντρα με τον Άδωνι Γεωργιάδη ήταν το φυτίλι της προσωπικής μου έκρηξης.

Γιατί, άραγε, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ασφάλεια των πλοίων που, υπό ελληνική σημαία, πλέουν στον Ινδικό ωκεανό και στον Κόλπο του Μαλάκκα (υπάρχει!) και όχι για την ασφάλεια των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας; Το χαμόγελο της σιγουριάς, της υπεράνω άνεσης και του «σας έχω στο τσεπάκι μου» που εκπέμπει σε κάθε δήλωσή του, δε νομίζω πια ότι μπορώ να το αντέξω.
Οι φίλοι μου στα Πατήσια και την Κυψέλη φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους μετά τη δύση του ήλιου. Κλοπές, ληστείες, βιασμοί, γκετοποίηση, το μεγαλείο της παραβατικότητας. Και ο Υπουργός; Δίνει συνέντευξη στο Mega  μιλώντας για την αποφασιστικότητά του απέναντι στην παρανομία και την εγκληματικότητα...
Τέρμα Ιπποκράτους, στα σκαλιά του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, στα δρομάκια γύρω από την Ομόνοια, στο Μουσείο και την Πατησίων.  Άνθρωποι τρυπιούνται. Άνθρωποι σέρνουν τα κορμιά τους νυχθημερόν. Στα ίδια σημεία, στις ίδιες θέσεις. Ακίνητοι εκείνοι μέσα στην κινούμενη αδιαφορία μας. Κι ο Υπουργός; Δίνει συνέντευξη στον Ant-1 για το πόσο υπό έλεγχο τα έχει όλα.
Αλεξάνδρας, κοντά στα δικαστήρια, 2 μπάτσοι (που τους διαχωρίζω από τους κανονικούς και ευσυνείδητους αστυνομικούς) έχουν πάρει στο κατόπι έναν κακομοίρη Πακιστανό απ’ αυτούς που ολημερίς σέρνουν ένα καροτσάκι και προσπαθούν να το γεμίσουν με παλιοσίδερα. Τον βρίζουν, του ρίχνουν και μερικά χαστουκάκια για να νιώσουν πιο υψηλή «εξουσία» από ό, τι τους επιτρέπει ο χαμηλός τους βαθμός. Και το ανύπαρκτό τους μυαλό. Κι εκείνος; Δίνει συνεντεύξεις στις εφημερίδες με αναφορές  στο Μεσοπρόθεσμο, το ΔΝΤ και την Ε. Ε., το παρόν και το μέλλον του Κινήματος...
Ναι, όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν τα έχουμε ξαναζήσει. Ναι, μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ναι, δεν ισχύει τίποτα από όσα ξέραμε στο παρελθόν. Σε όλα, ναι. Αλλά κάποιοι άνθρωποι έχουν θέσεις-κλειδιά και πρέπει να μας πείσουν ότι, επιτέλους, δουλεύουν. Ότι, επιτέλους, αποδίδουν.
Πότε εργάζεται ο κύριος Παπουτσής; Ποιες ώρες της ημέρας του είναι παραγωγικές; Πόσος καιρός ακόμα πρέπει να περάσει για να κάνει πράξη όσα, πολλά, λέει από την ημέρα που υπουργοποιήθηκε; Δεν το θέλω άλλο πια το χαμόγελό του και την ειρωνεία του. Δε με βοηθάνε στα προβλήματα που αντιμετωπίζω καθημερινά. Δεν μου δίνουν σιγουριά να περπατάω με ασφάλεια στο δρόμο. Δε με καθησυχάζουν τα λόγια του. Δε με πείθει. Ίσως γιατί εγώ έχω μάθει να μιλάω μόνο αφού έχω κάνει πράξη όσα έχω στο μυαλό μου. Αλλά εγώ δεν είμαι υπουργός. Λογοδοτώ μόνο στον εαυτό μου. Χαμογελάω μόνο όταν θέλω. Και τα ψεύτικα χαμόγελα, δεν τα θέλω πια. Τέλος.
ΥΓ. Μπορεί αυτό το κείμενο να μοιάζει με προσωπική επίθεση. Δεν είναι. Απλά, ξεχειλίζει από αγανάκτηση. Προβληματίστηκα πολύ αν θα έπρεπε να το στείλω στα παιδιά του Protagon. Πατάω send με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Αύριο, μεθαύριο… πάντως άμεσα, γιατί ο χρόνος τρέχει εις βάρος της Αθήνας. Η πόλη μπορεί να ξαναγεννηθεί, να είναι ασφαλής, να ξαναγίνει δική μας, διάολε.
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα