Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

202 Βουλευτές ψήφισαν ΝΑΙ στον εφαρμοστικό νόμο του Μνημονίου 2

202 Βουλευτές ψήφισαν ΝΑΙ στον εφαρμοστικό  νόμο του Μνημονίου 2
Κατά πλειοψηφία εγκρίθηκε στη Βουλή ο εφαρμοστικός νόμος που προβλέπει μείωση του κατώτατου μισθού, κύριων και επικουρικών συντάξεων και αλλαγές στις κλαδικές συμβάσεις, ενώ οι αλλαγές στα εργασιακά θα έχουν αναδρομική ισχύ από 14ης Φεβρουαρίου.

Για την ακρίβεια επί συνόλου 283 βουλευτών, "ναι" ψήφισαν οι 202, "όχι" οι 80 και "παρών" δήλωσε ένας βουλευτής.

Μετά από αυτά τα υπέροχα, ας ευθυμήσουμε:
Μια μέρα, περπατώντας στο δρόμο, ένας μεγάλος πολιτικός αρχηγός
κόμματος τραυματίστηκε από ένα φορτηγό και πέθανε. Η ψυχή του ανέβηκε
στον παράδεισο (μάλλον κατά λάθος) και βρέθηκε μπροστά από τον Άγιο
Πέτρο…
- Καλώς ήρθατε στον παράδεισο! είπε o Άγιος Πέτρος πριν μπει, έχουμε ένα πρόβλημα … Βλέπετε, ένας πολιτικός του αναστήματός σας σπάνια περνάει από εδώ και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με σας … Αλλά θα κάνουμε το εξής: θα περάσετε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο, και εμείς θα σας αφήσουμε να επιλέξετε πού θα περάσετε την
αιωνιότητα. Ο άνδρας οδηγήθηκε στον ανελκυστήρα, ο οποίος τον κατέβασε , στην κόλαση. Οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας βρέθηκε ακριβώς στη μέση ενός γηπέδου γκολφ, κομψό και πράσινο. Λίγο μακρύτερα είδε
μια λέσχη και μπροστά πρώην συναδέλφους του κόμματος και φίλους του
επιχειρηματίες που είχαν ήδη πεθάνει, ντυμένους κομψά και πολύ
ευχαριστημένους. Έτρεξαν να τον χαιρετήσουν, τον αγκάλιασαν και
άρχισαν να θυμούνται τα καλά χρόνια, όταν πλούτιζαν εις βάρος του λαού
… Έπαιξαν χαρούμενοι μια παρτίδα γκολφ, στη συνέχεια δείπνησαν στο
σύλλογο διασκεδάζοντας και τρώγοντας χαβιάρι και το βράδυ -συντροφιά
με μια όμορφη νεαρή … Συναντήθηκε ακόμη και με τον Διάβολο, ο οποίος
αποδείχθηκε ότι είναι ένας συμπαθητικός τύπος,
διασκεδαστικός, είπαν ανέκδοτα και χόρεψαν. Ήταν τόσο καλά που δεν
κατάλαβε όταν ήρθε η ώρα να φύγει. Όλοι τον ξεπροβόδησαν … Ανέβηκε
μέχρι την πύλη του Παραδείσου, όπου Άγιος Πέτρος τον περίμενε:
- Τώρα είναι η ώρα να πάς στον παράδεισο!
Ο πολιτικός ( χωρίς ενδοιασμούς, φυσικά), πέρασε τις επόμενες ώρες πάνω από το ένα σύννεφο στο άλλο, χαϊδεύοντας μια άρπα και τραγουδώντας. Οι 24 ώρες πέταξαν, και ο Άγιος Πέτρος ήρθε:
- Περάσατε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο. Είναι η ώρα να επιλέξετε! Ο άνθρωπος το σκέφτηκε για μια στιγμή και στη συνέχεια είπε:
- Ο παράδεισος είναι πολύ όμορφος, αλλά νομίζω ότι θα ένιωθα καλύτερα στην κόλαση. Ο Άγιος Πέτρος τον συνόδευσε στον
ανελκυστήρα και κατέβηκε στην κόλαση … Όταν άνοιξε την πόρτα,
ξύπνησε στη μέση μιας ερήμου που καλύπτονταν με κάθε λογής σκουπίδια.
Είδε τους φίλους του ντυμένους με κουρέλια, να σκάβουν μέσα στα
σκουπίδια. Ο Μεγάλος διάβολος τον υποδέχτηκε και τον χάιδεψε στον ώμο
- Δεν καταλαβαίνω, είπε ο πολιτικός, χθες ήμουν εδώ και ήταν όμορφες γυναίκες, γκολφ, έφαγα από όλα τα καλά και διασκέδασα πολύ …. και … και … Τώρα το μόνο που έχετε είναι ένα ξηρό έδαφος, γεμάτο σκουπίδια … και οι φίλοι μου φαίνονται πικραμένοι …Ο Μεγάλος
διάβολος χαμογέλασε και είπε:
- Χθες ήταν η προεκλογική εκστρατεία! ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΕΣ!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα