Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συγκλονιστικό και ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου για τη δολοφονία ενός λαού...



Γράφει : ο Μιχάλης ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Τους πρώτους μήνες του 2010, όταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου «προετοίμαζε» τον ελληνικό λαό για να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα την προσφυγή στον μηχανισμό του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το βασικό επιχείρημα ήταν η δήθεν επερχόμενη στάση πληρωμών, που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση. Είχαν υποστηρίξει, επίσης, ότι τα ταμεία του κράτους δεν θα είχαν χρήματα για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί των κρατικών υπαλλήλων.
Οσοι μίλησαν τότε για εκβιασμό και καλλιέργεια φόβου στο λαό, αντιμετωπίστηκαν -στην καλύτερη περίπτωση- ως γραφικοί, διότι ακούστηκαν και κατηγορίες εναντίον τους, με πιό χαρακτηριστικές ότι επεδίωκαν επιστροφή στη δραχμή ή ότι δεν ήθελαν να αλλάξει η χώρα, που ήταν το προσφιλές αλλά κενό σε ουσία σύνθημα του κ. Παπανδρέου.
Εχουν περάσει από τότε 21 μαρτυρικοί μήνες για τις Ελληνίδες και τους Ελληνες… Οχι μόνο δεν έχουν δει σημάδι ελπίδας στον ορίζοντα, αλλά πληροφορήθηκαν ότι έχει αποτύχει το πολυδιαφημισμένο «Πρόγραμμα Σταθερότητας», που εκπόνησαν από κοινού ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι επικεφαλής της Τρόϊκας.
Στο μεταξύ, στους 21 αυτούς μήνες, οι πολίτες της χώρας έχασαν το 30-40% και πλέον των εσόδων τους, οι φόροι αυξήθηκαν δραματικά με αποτέλεσμα αρκετοί να έχουν οδηγηθεί σε πτώχευση, ενώ η χώρα …άλλαξε, αλλά προς το χειρότερο.
Δυστυχώς, η ομολογία για την αποτυχία του πρώτου Μνημονίου αντιμετωπίστηκε με κατανόηση από την πλειοψηφία του λαού, αντί της οργής γι’ αυτούς που το σχεδίασαν και απέτυχαν να το υλοποιήσουν. Και το λάθος της μή αντίδρασης, το πληρώνουμε όλοι πολύ ακριβά –εκτός των πολιτικών φυσικά που ευημερούν και συνεχίζουν να ζουν, να δρουν και να αντιδρούν, ως η Ελλάδα να είναι Σαουδική Αραβία.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται πάλι υπό εκβιασμό από τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν την Ελλάδα στη μέγγενη του Ταμείου. Καθημερινά ακούμε ,ότι εάν δεν γίνουν αποδεικτές οι απαράδεκτες θέσεις της Τρόϊκα, η Ελλάδα θα πτωχεύσει. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μία απλή καλλιέργεια τρόμου, και δεν γίνεται με συγκεκαλυμένο τρόπο, όπως την Ανοιξη του 2010. Η απειλή είναι συγκεκριμένη: Η δανειακή σύμβαση ή καταστροφή. Δεν είναι μόνο απαράδεκτοι, και λυπάμαι που ανάμεσα στους εκβιαστές ξεχωρίζουν ελληνικά ονόματα. Εγκληματούν εναντίον του λαού και της χώρας και κατασκευάζουν φοβικούς ανθρώπους, που θα αποδέχονται τις αποφάσεις της «οικονομικής δικτατορίας», που επιχειρεί να χαλιναγωγήσει και να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Είναι σημαντικό και ενθαρρύνει τους δανειστές και τους υποστηρικτές τους, το γεγονός ότι ενώ έχουμε ξεπεράσει το σημείο της απόλυτης εξαθλίωσης, δεν αντιδρούμε, δεν βγάζουμε φωνή μεγάλη γι’ αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και συνεχίζουν να ποδοπατούν το πτώμα της ελληνικής οικονομίας. Μιλούν για μάχες που δίνουν για να μας σώσουν, χωρίς να προσφέρουν την παραμικρή πληροφορία για την ουσία των διαπραγματεύσεων.
Η ενημέρωση του λαού γίνεται μέσω των διαρροών προς τους «αχόρταγους» για ειδήσεις συναδέλφους μου, οι οποίοι και τις μεταδίδουν με «πολεμικό» τρόπο ως να έρχεται το τέλος του κόσμου. Και στο μεταξύ, οι κυβερνώντες κάνουν τη δουλειά τους, που είναι η διασπορά φόβου και τρόμου, για να μην αντιδράσει ο λαός. Εχουμε μεγάλη ευθύνη και εμείς οι δημοσιογράφοι. Ναι μεν είναι δύσκολη η εξακρίβωση των πληροφοριών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις δημοσιοποιούμε επειδή η πηγή είναι κάποιος υπουργός, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αυτόκλητου «σωτήρα».
Πέστε μου αν κάνω λάθος… Δεν έπρεπε ο διορισμένος πρωθυπουργός, οι πολιτικοί αρχηγοί, ο υπουργός των Οικονομικών και οι συνεργάτες τους να ενημερώσουν τους πολίτες για τις απαιτήσεις της Τρόϊκα, για τα νέα χαράτσια, για τις επιπλέον περικοπές των μισθών και των συντάξεων; Τα μέτρα το λαό αφορούν. Δεν αφορούν τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Παπανδρέου, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Καρατζαφέρη, τον κ. Βενιζέλο και την πλειοψηφία των πολιτικών, που ΔΕΝ έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Ολοι αυτοί, όπως και τα παιδιά και τα εγγόνια τους, «καλά θα την έχουν». Συζητούν για το μέλλον του λαού οι άνθρωποι που ευθύνονται για το δράμα του. Και είναι οι ίδιοι, που θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα-λαίλαπα, για το οποίο δεν ζήτησαν καν τη γνώμη των πολιτών, τους οποίους ήδη έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν το πρώτο πρόγραμμα… Πως θα εφαρμόσουν το δεύτερο, που είναι πιό σκληρό και εξαιρετικά δύσκολα θα υλοποιηθεί;
Ισως, όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο διορισμένος πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον στηρίζουν, να έχουν αποδεχθεί το νέο Μνημόνιο. Είναι δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν όταν αφορά τους ίδιους και τα δικά τους παιδιά. Ομως, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να επιβάλλουν στον ελληνικό λαό, ένα πρόγραμμα που θα απέρριπταν όλοι οι ηγέτες και οι λαοί του κόσμου. Εάν ο κ. Παπαδήμος και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον εγκατέστησαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι τόσο βέβαιοι για το πρόγραμμα-τερατούργημα των δανειστών, ας το θέσουν σε Δημοψήφισμα.
Είμαι βέβαιος ότι παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές, ο σοφός ελληνικός λαός θα αρνηθεί να αυτοκτονήσει…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα