Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έχει ο καιρός γυρίσματα



Η αλαζονεία, η έπαρση, η οίηση και η εξουσιολαγνεία, κάποιες φορές αποδεικνύονται ότι είναι πολύ κακοί σύμβουλοι, ειδικά για τους πολιτικούς.
Ο Πάνος Μπεγλίτης, στο μικρό διάστημα που ήταν Υπουργός Εθνικής Άμυνας (Κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου) συμπεριφερόταν απαξιωτικά,   προς τα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Η συμπεριφορά τους προς την στρατιωτική ηγεσία ήταν υπεροπτική και ενίοτε σκαιότατη!! Γιατί; Οι κακές γλώσσες λένε  … διάφορα! Μάλιστα ο Π.Μπεγλίτης είχε αποστρατεύσει, έτσι χωρίς λόγο, ολόκληρη την ανωτάτη στρατιωτική ηγεσία! Και τους τέσσερις Αρχηγούς  Γενικών Επιτελείων! Τον αποκεφαλισμό του συνόλου της στρατιωτικής ηγεσίας είχε επικαλεστεί ο τότε Πρωθυπουργός Γ.Α.Παπανδρέου , για να πείσει τον πρόεδρο της Γαλλίας Ν.Σαρκοζί, ότι έσωσε και πάλι την Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά,   από στρατιωτικό πραξικόπημα. Και ο Ν.Σαρκοζί αποκάλυψε σε γάλλο δημοσιογράφο την συνομιλία του με  τον απερίγραπτο  Έλληνα πρωθυπουργό,  προσθέτοντας , ότι κατά  τη γνώμη του ο Γ.Παπανδρέου είναι ψυχοπαθής!!
Μεταξύ των καρατομηθέντων , προφανώς για κομματικούς λόγους, από τον Π.Μπεγλίτη και ο Α/ΓΕΣ Στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης.
Σήμερα, ο Στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης αναλαμβάνει τα καθήκοντα του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έτσι , η  Ελληνική Πολιτεία αναγνωρίζει και τιμά το ήθος, την αφοσίωση και την εργατικότητα του Στρατηγού.
Σήμερα, ο Πάνος Μπεγλίτης, αφού αποδοκιμάστηκε στις εκλογές από το Λαό (δεν κατόρθωσε να εκλεγεί Βουλευτής),    είναι στα …αζήτητα!! Ίσως,  είναι μια καλή ευκαιρία, για τον «συμπαθή» Πάνο,  να αφιερώσει κάποιο από τον «καλοπληρωμένο» ελεύθερο χρόνο του (διπλοσυνταξιούχος), για μια σε βάθος αυτοκριτική.


                                                   Χρήστος Καπούτσης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα