Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ας «χαλαρώσουν»…



Του Χρήστου Καπούτση


Η προεκλογική περίοδος  πιθανότατα θα πάρει τη μορφή μετωπικής αντιπαράθεσης, μεταξύ των κομματικών παρατάξεων. Οι ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, μετά την ορκωμοσία της υπηρεσιακής Κυβέρνησης, ήταν εμπρηστικές και προοιωνίζουν μια εξαιρετικά «ζωηρή» προεκλογική περίοδο, που δεν αποκλείεται να καταστεί και ανεξέλεγκτη!
Η σφοδρή κομματική αντιπαράθεση, πιθανότατα, θα προκαλέσει «τραύματα»,  που πολύ δύσκολα θα επουλωθούν μετεκλογικά. Και αυτή η προοπτική θα έχει κόστος για τη χώρα, που δοκιμάζεται από μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση. Κυρίως όμως, η στείρα κομματική αντιπαράθεση, δείχνει ότι οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, είτε δεν έχουν την ικανότητα να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, είτε το ερμηνεύουν καλά,  αλλά επιδεικτικά το αγνοούν!!
Ο Λαός στις πρόσφατες Βουλευτικές εκλογές ψήφισε διακομματική συνεργασία και τον σχηματισμό Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας,  που θα  οδηγήσει τη χώρα στο ξεπέρασμα της κρίσης. Και φυσικά απαγκίστρωση από τους  επαχθείς όρους και τις επιταγές του Μνημονίου.
Πρέπει οι πολιτικοί μας ταγοί, να εγκαταλείψουν τις κομματικές παρωπίδες και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.  Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι ο δικομματισμός κατέρρευσε. Και ακόμη,  ότι οι ισχυρές και αυτοδύναμες μονοκομματικές Κυβερνήσεις ανήκουν στο χθες , στους ερειπιώνες του δογματικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού.
Στις 18 Ιουνίου η χώρα θα πρέπει να έχει κυβέρνηση ευρύτατης λαϊκής αποδοχής, ώστε να προσπαθήσει να διεκδικήσει,  από τους ευρωπαίους εταίρους μας και δανειστές μας, την αλλαγή της πολιτικής του Μνημονίου  και την αναπροσαρμογή της Δανειακής Σύμβασης. Ο Λαός υποφέρει και δεν αντέχει άλλο, τη φτώχια, την ανεργία  και την κατάθλιψη. Οι Έλληνες πολίτες υποφέρουν, αλλά υπομένουν στωικά, πλην όμως η υπομονή τους, δεν είναι ανεξάντλητη.
Αν προεκλογικά, οι τόνοι της κομματικής αντιπαράθεσης είναι εκτός πλαισίου των αρχών του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού, τότε, η μετεκλογική  Κυβερνητική  συνεργασία των κομμάτων,  θα είναι εξαιρετικά δυσχερής , αν όχι αδύνατη.
Και επειδή η ατμόσφαιρα «μυρίζει μπαρούτι», δεν είναι προβλέψιμη η αιτία που ημπόρει να προκαλέσει  την κοινωνική έκρηξη. Γι’ αυτό οι πολιτικοί ηγέτες ας ρίξουν τους τόνους τις κομματικής αντιπαράθεσης και ας αναζητήσουν κοινές πολιτικές θέσεις, ώστε να θεμελιωθεί η μετεκλογική πολυκομματική Κυβερνητική  συνεργασία.
Οι πολιτικοί ηγέτες και τα κομματικά στελέχη, ας χαλαρώσουν…


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα