Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η «νίκη» του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν!!


 Του Χρήστου Καπούτση


Να αποχωρήσει μέχρι το τέλος του 2014 η πολυεθνική στρατιωτική δύναμη (ISAF) , που βρίσκεται στο Αφγανιστάν από το 2001, αποφάσισαν οι 28 Αρχηγοί κρατών και Κυβερνήσεων των μελών του ΝΑΤΟ, κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Σικάγου.
Συνολικά η στρατιωτική δύναμη της ISAF, που αποτελείται από νατοϊκά στρατεύματα, αμερικανούς πεζοναύτες και στρατιωτικά αποσπάσματα από κράτη συνεργάτες του ΝΑΤΟ, ανέρχεται στις 140 χιλιάδες!! Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη που «φιλοξενήθηκε» ποτέ σε ασιατική χώρα.
Το ζητούμενο τώρα,  για την ηγεσία του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ),  είναι να γίνει επικοινωνιακή διαχείριση της αποχώρησης των αμερικανό-νατοϊκών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, ώστε να μην εκληφθεί ως νίκη, πολιτική και στρατιωτική, των Ταλιμπάν και των άλλων Αφγανών οπλαρχηγών και φυλάρχων. Και ακόμη, οι 28 ηγέτες της Ατλαντικής Συμμαχίας θα πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, ότι άξιζε η στρατιωτική «επένδυση» που έγινε στο Αφγανιστάν. Ιδιαίτερο πρόβλημα έχει ο αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, αφού μόνο το 27% των Αμερικανών λένε ότι στηρίζουν το πόλεμο, ενώ το 66% αντιτίθενται.
Παραθέτουμε κάποια επίσημα στοιχεία, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη «νίκη» των αμερικανό-νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.

·        Ξεπέρασε τους 3.000 ο αριθμός των νεκρών στις τάξεις των συμμάχων, κρατών – μελών του ΝΑΤΟ από την μέρα που άρχισε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν στις 11 Οκτωβρίου του 2001. Αυτό προκύπτει από ρεπορτάζ της ιστοσελίδας icasualtis.org που θεωρείται ανεξάρτητος ιστότοπος και καταγράφει τους θανάτους στρατιωτικών της συμμαχίας της ISAF.
·        Οι άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους από τους αμερικανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς και τις χερσαίες επιχειρήσεις, μετρώνται σε δεκάδες , αν όχι σε εκατοντάδες,  χιλιάδες.  Και ακόμη, η  αστάθεια που επικρατεί στην περιοχή, λόγω του πολέμου, έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση και τεράστιο κύμα προσφύγων, μεγάλο  μέρος του οποίου  καταλήγει στη χώρα μας.
·        το περιοδικό ΤΙΜΕ παρουσίασε αναλυτικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία  ο πόλεμος στο Αφγανιστάν κοστίζει περίπου $5 δισ.  κάθε μήνα. Από τον  Οκτώβριο του 2001 μέχρι το Δεκέμβριο του 2014 είναι, 146 μήνες. Άρα 146x5= 720 δισεκ. Δολάρια το κόστος της παραμονής της ISAF στο Αφγανιστάν.  Επίσης ξεπερνάει τα 600 δισεκ. Δολάρια το κόστος των αεροπορικών βομβαρδισμών (καύσιμα, συντήρηση μαχητικών αεροσκαφών, κόστος των βομβών, αεροπορικές βάσεις). Σύνολο 1,5 τρισεκ.δολάρια!! Και τι πέτυχαν;
·        Ο πόλεμος του Αφγανιστάν, ο οποίος ξεκίνησε στις 11 Οκτωβρίου του 2001, έναν ακριβώς μήνα μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, επί προεδρίας Τζορτζ Μπους,  είναι ο πιο μακροχρόνιος πόλεμος στην ιστορία των ΗΠΑ. Όμως11 χρόνια μετά οι Ταλιμπάν δείχνουν να είναι ανίκητοι, η διαφθορά κυριαρχεί στην Αφγανική διοίκηση  και έχει  «επεκτατικές τάσεις» και στους κόλπους της Συμμαχίας!  Και κυρίως,  η επιχείρηση “ειρήνευσης” στο Αφγανιστάν , μάλλον έχει κολλήσει στην άμμο.  Έτσι,  οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να πραγματοποιούν θεαματικές βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και δολοφονίες όσων εργάζονται για την φιλοδυτική  κυβέρνηση του Καρζάι. Επίσης οι Ταλιμπάν ελέγχουν μεγάλες περιοχές , αγνοώντας επιδεικτικά την παρουσία των πάνοπλων αμερικανών πεζοναυτών.
·        Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, κατά 61% αυξήθηκε το 2011 σε σχέση με το 2010 η παραγωγή οπίου στο Αφγανιστάν.  Το Αφγανιστάν παράγει το 90% του οπίου που κυκλοφορεί παγκοσμίως. Με τα έσοδα από την «οικονομία της παπαρούνας», που παρέχει το κύριο συστατικό της ηρωίνης, χρηματοδοτείται  η στρατιωτική δράση των ανταρτών  Ταλιμπάν.  Η εντυπωσιακή  αύξηση στην παραγωγή  παπαρούνας καταγράφηκε,  παρά την ισχυρή στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στις νότιες  περιοχές του  Αφγανιστάν, όπως Χελμάντ και Κανταχάρ, όπου παράγεται και η μεγαλύτερη ποσότητα  οπίου. Σε αυτές τις περιοχές, οι αμερικανό-νατοϊκές δυνάμεις, παρά τις προσπάθειές τους και τους ανηλεείς αεροπορικούς βομβαρδισμούς,   δεν έχουν κατορθώσει (!) να εξουδετερώσουν την κυρίαρχη παρουσία  των Ταλιμπάν. Γιατί; Στρατιωτική ανικανότητα ή και κάτι άλλο;

Στις 9 Νοεμβρίου 2003, ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ντ. Ράμσφελντ δήλωσε περήφανος ότι «τα αμερικανικά στρατεύματα πέτυχαν τον στόχο τους στο Αφγανιστάν και εξουδετέρωσαν τους τρομοκράτες Ταλιμπάν.»
Λοιπόν, νίκησε το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν;
                               
.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα