Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γιατί κυκλοφορούν ελεύθεροι;



Του Χρήστου Καπούτση

Πλησιάζει η μέρα των Γενικών Βουλευτικών εκλογών της 17 Ιουνίου και η προεκλογική περίοδος είναι καταθλιπτική, οι τηλεοπτικές πολιτικές συζητήσεις ανούσιες και συνήθως εξελίσσονται σε «σκυλοκαβγά» και οι τηλεθεατές είναι,  άλλοι παραιτημένοι και άλλοι αποχαυνωμένοι. Και όλοι «μπερδεμένοι» και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι, εκτός από τους υποψιασμένους…
Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι οι πρώτες, στην νέα μετα-μεταπολιτευτική περίοδο, αφού το πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε μετά το 1974 ενταφιάστηκε στις 6 Μαΐου. Πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), παρότι πολιτικά πτώματα, καμώνονται ότι ζουν πολιτικά και απτόητοι εκφέρουν πολιτικό λόγο. Επιβιώνουν πολιτικά,  τα φαντάσματα του εφιαλτικού παρελθόντος, γιατί δεν βρέθηκε ακόμη κάποιος να τους  σταματήσει και να τους «θάψει».
Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα μας σώσει από την πολύπλευρη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοίδης, ο Σκανδαλίδης, ο Λυκουρέντζος, ο Σπηλιωτόπουλος, ο Μπασιάκος, ο Μάνος, η Ντόρα, ο Καστανίδης  και οι άλλοι «αστέρες» του δικομματισμού,   που αντί να λογοδοτούν σε κάποιο ειδικό Δικαστήριο, έχουν πιάσει «στασίδι» στα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα της διαπλοκής, που ξεδιάντροπα επιχειρούν την «νεκρανάσταση» των σκυβάλων της πολιτικής εξαχρείωσης.
Αυτοί οι κύριοι πρώην Υπουργοί  με τις μεγάλες περιουσίες, δεν είναι υπεύθυνοι διότι στη χώρα μας υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι ;  Αυτοί δεν οδήγησαν τη χώρα στην πλήρη χρεοκοπία και τον Λαό στην φτώχεια και την εξαθλίωση;
Γιατί λοιπόν τους επιτρέπουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι και το χειρότερο, να ζητούν να τους τιμήσουμε  με την ψήφο μας;
Και  επειδή στη σκάλα του κακού δεν υπάρχει τελευταίο σκαλοπάτι, αναρωτιέμαι,  ποιοι είναι αυτοί οι συμπολίτες μου,  που επιλέγουν να ψηφίσουν εκείνους,  που τους έριξαν με «χαρά»  στο Καιάδα της ζωής χωρίς ΖΩΗ;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα