Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το συμπάν, το Big Bang και ο Θεός


Share

Η γενικά αποδεκτή από τους επιστήμονες σήμερα θεωρία της μεγάλης έκρηξης (Big Bang), δεν χρειάζεται τον Θεό, για να εξηγήσει την δημιουργία του σύμπαντος.
Αυτό ισχυρίζονται οι επιστήμονες, που συμμετέχουν στο συνέδριο SETICon 2.
«Το  Big Bang θα μπορούσε να συμβεί, απλά ως αποτέλεσμα των φυσικών νόμων που ίσχυαν», λέει ένας αστροφυσικός, συμπληρώνοντας πως: «οι νόμοι της φυσικής μπορούν κάλλιστα από μόνοι τους να δημιουργήσουν σύμπαντα…».
Αυτό βασικά σημαίνει ότι κάτι μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτα και άσχετα αν αυτό δεν έχει νόημα για εμάς, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε σχεδιασμένοι ούτως ή άλλως, για να αντιλαμβανόμαστε την αστροφυσική και την κβαντομηχανική. Και στις δυο αυτές επιστήμες, είναι αποδεκτό ότι οι τυχαίες διακυμάνσεις μπορούν πράγματι να παράγουν κάτι (ενέργεια, ύλη, κλπ), από το τίποτα.
Όπως λέει ένας αστρονόμος, «οι κβαντοφυσικές διακυμάνσεις μπορούν να δημιουργήσουν το σύμπαν. Αν μέσα σε αυτό το δωμάτιο, μπορούσαμε να στρέψουμε τον χώρο και τον χρόνο κατάλληλα, μπορεί και να δημιουργούσαμε ένα εντελώς νέο σύμπαν. Το αν θα μπορούσαμε να μπούμε μέσα σε αυτό, είναι άλλο θέμα. Το βασικό όμως είναι ότι θα μπορούσαμε να το δημιουργήσουμε. Για αυτό και ολόκληρο το σύμπαν στο οποίο ζούμε, θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποτελεί ένα απλό επιστημονικό πείραμα κάποιου μικρού παιδιού που ζει σε ένα άλλο σύμπαν… Δεν ξέρω αν αυτή η άποψη επηρεάζει τις θεολογικές μας προτιμήσεις, αλλά αξίζει να την σκεφτούμε».
Βέβαια, όπως καταλήγουν οι επιστήμονες, το γεγονός ότι η μεγάλη έκρηξη δεν χρειάζεται κάποιον Θεό για να την προκαλέσει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός.
Όπως λέει ένας άλλος αστροφυσικός, «δεν νομίζω πως η επιστήμη βοηθά στην απόδειξη ή μη της ύπαρξης του Θεού».
space.com

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα