Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το σωματίδιο του Θεού

Το σωματίδιο του Θεού

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

“Τον Κόσμο αυτό που είναι όλοι ένα, ούτε κάποιος θεός,  ούτε άνθρωπος τον δημιούργησε, αλλά υπήρχε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει, μια φωτιά που ζει αιωνίως”,  έχει υποστηρίξει ο Ηράκλειτος , ο επονομαζόμενος  «σκοτεινός»  φιλόσοφος  (Έφεσο κατά το 544 - 474π.Χ.) και πρώτος «αμφισβητίας» της ύπαρξης του ΘΕΟΥ , ως του μεγάλου Κοσμικού Αρχιτέκτονα.
Η πιθανή ανακάλυψη του  μποζονίου του Χιγκς ή το σωματίδιο του Θεού, θα δώσει απάντηση στο αγωνιώδες Διαχρονικό και Πανανθρώπινο ερώτημα της Ύπαρξης του Θεού, δικαιώνοντας και τον Ηράκλειτο; Πιθανόν…

Η ανακάλυψη του μποζονίου του Χίγκς είναι η απάντηση στο ερώτημα, πως απέκτησαν μάζα τα στοιχειώδη  σωματίδια ένα τρισεκατομμυριοστό  του εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου,  μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, αφού, τη στιγμή που εμφανίστηκε το Σύμπαν, τα στοιχειώδη σωματίδια δεν είχαν μάζα. 
Το σωματίδιο Χίγκς , σύμφωνα με το καθιερωμένο Μοντέλο της Δημιουργίας του Σύμπαντος, υπάρχει μόνο στιγμιαία σε συνθήκες ακραίας θερμοκρασίας.  Τέτοιες θερμοκρασίες υπήρξαν μερικές στιγμές μετά τη Μεγάλη Έκρηξη και παράγονται σήμερα στο τούνελ του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN.
Το μποζόνιο του Χίγκς είναι τα τελευταίο στοιχειώδες σωματίδιο που «λείπει» , ώστε να επιβεβαιωθεί και πειραματικά η Μεγάλη Έκρηξη, δηλαδή το καθιερωμένο Μοντέλο της Δημιουργίας του Σύμπαντος.
Αναμφίβολα, ο εντοπισμός του συγκεκριμένου  σωματιδίου, δίνει μια πολύ ικανοποιητική απάντηση σ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα ερωτήματα όλων των εποχών: από πού προέρχεται μάζα; Προφανώς, χωρίς το σωματίδιο Χίγκς δεν θα υπήρχε το σημερινό Σύμπαν, όπως το βλέπουμε, το αισθανόμαστε, το παρατηρούμε και το… «υποθέτουμε»! 
Και ακόμη, η ανακάλυψη της ύπαρξης του σωματιδίου Χίγκς, ( ένα τρισεκατομμυριοστό  του εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου,  μετά τη Μεγάλη Έκρηξη), μας φέρνει και πιο κοντά στο σημείο Μηδέν του Χρόνου ή στο ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου (Αρνητικός Χρόνος) , πριν τη Μεγάλη Έκρηξη, πριν ξεκινήσει την πορεία του ο χρόνος. Ίσως αυτή την  απειροελάχιστη χρονική απόσταση, να μην μπορέσει να την διανύσει ΠΟΤΕ η ανθρώπινη Σκέψη, εκτός και αν…
«Αν το Σύμπαν είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;» ρωτάει  ο νομπελίστας φυσικός Λίον Λέντερμαν και μέχρι χθες τουλάχιστον,  δεν είχε πάρει απάντηση.






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα