Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ας κρατήσουμε την Ελπίδα



Του Χρήστου Καπούτση

Η Ελπίδα ,  όσο παραμένει ζωντανή,  καλλιεργεί προσδοκίες και συντηρεί το όνειρο, ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το εφιαλτικό σήμερα. Ωστόσο , ας έχουμε υπόψη μας ότι, «μήτε τα ανέλπιδα να ελπίζεις, μήτε να σου διαφεύγει η τωρινή πραγματικότητα» (ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ).
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η ελπίδα δεν έχει εγκαταλείψει τον 50άρη άνεργο ή τον ασθενή και ανήμπορο να εργαστεί  συμπολίτη μας,  που είναι χρηματοδότης  κρατικού  ασφαλιστικού φορέα.
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στη λαιμητόμο της οικονομικής κρίσης, που έστησε αριστοτεχνικά η παγκόσμια «Αυτοκρατορία του χρήματος», με την ανοχή ελλήνων πολιτών και πολιτικών.  Η Ελλάδα υφίσταται την τιμωριτική μανία της Γερμανίας,  των δανειστών-τοκογλύφων  και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
 Όπως ο Χίτλερ και ο Στάλιν διέλυσαν την Πολωνία με τη στρατιωτική τους ισχύ, έτσι σήμερα η Γερμανία,  η ΤΡΟΙΚΑ,  η ανικανότητα των ελλήνων πολιτικών και η ανευθυνότητα αρκετών ελλήνων πολιτών, διαλύουν την Ελλάδα.
Δύο χρόνια τώρα, επιβάλουν εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας, για να μειώσουν το χρέος,  και το αποτέλεσμα είναι το χρέος της χώρας να αυξάνεται, η ύφεση να βρίσκεται στο 7%  και ο Ελληνικός Λαός να εξωθείται στη φτώχεια,  την εξαθλίωση και στο δρόμο χωρίς επιστροφή,  που είναι η  ανεργία.

 Έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό Λαό σκληρά μέτρα, τόσο σκληρά όσο θα ήταν και  τα ισοδύναμα επακόλουθα μιας ταπεινωτικής ήττας σε Πόλεμο! Και το χειρότερο: Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι, μετά από τόσες εξοντωτικές θυσίες και ταπεινώσεις  των Ελλήνων πολιτών, η Ελλάδα θα μπει σε τροχιά ευημερίας και ανάπτυξης;
Μήπως, το αναξιόπιστο και ηθικά ελλειμματικό  πολιτικό μας προσωπικό; Μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση εκείνοι οι πολιτικοί,  που με την αβελτηρία τους ή και την ιδιοτέλειά τους, προκάλεσαν τα σημερινά οικονομικά  και κοινωνικά αδιέξοδα; Μήπως αποτελεί σοβαρή πολιτική πρόταση να ανατεθούν Κυβερνητικές  ευθύνες στους αριστεριστές της μεταπολίτευσης;
Αλλά υπάρχουν σοβαρές ευθύνες και στους Έλληνες πολίτες. Είναι αδιανόητο κάποιοι από τους συμπολίτες μας,  που  απολαμβάνουν το Δημοκρατικό μας πολίτευμα, να μετατρέπουν τη δικαιολογημένη οργή τους για το πολιτικό μας σύστημα,  σε υποστήριξη του φασιστικού και ακραία αντιδημοκρατικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής», που αποτελεί όνειδος για το Δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Αν το κόμμα των τραμπούκων, των  χιτλερικών, των απαίδευτων θορυβοποιών,  αποκτήσει και πολιτική υπόσταση και λαϊκά ερείσματα, τότε, οριστικά, θα μας εγκαταλείψει ακόμη και η Ελπίδα, ότι ίσως κάποτε, αυτή η χώρα εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κράτος, όπου οι πολίτες της θα  μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαθά της δημιουργικής προσφοράς τους.






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα