Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το χειροκρότημα




Του Χρήστου Καπούτση

Ξέσπασαν σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα οι 153 βουλευτές της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ, όταν ο προεδρεύων της Βουλής ανακοίνωσε το αποτέλεσμα της ονομαστική ψηφοφορίας,  για το τρίτο Μνημόνιο. 
Τι ακριβώς επιδοκίμαζαν με το χειροκρότημά τους  οι εκλεκτοί του Λαού;  
·        Τα μέτρα ταφόπλακα για τον Ελληνικό Λαό;
·        Την ευθανασία των συνταξιούχων;
·        Την εξαθλίωση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, με την θέσπιση κατώτατου μισθού στο 586 ευρώ μικτά και το πάγωμα των τριετιών;
·        Τις χιλιάδες απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων;
·        Τον εμπαιγμό των ενστόλων;
·        Την φτωχοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων πολιτών;
·        Την διάλυση του στοιχειώδους κράτους πρόνοιας;
·        Την κατεδάφιση του δίχτυ προστασίας των εργαζομένων, που παραδίνονται βορά στα κερδοφόρα σχέδια κάποιων  άπληστων και φοροφυγάδων εργοδοτών;   (οι λαμπρές εξαιρέσεις  έντιμων εργοδοτών και ικανών επιχειρηματικών δεν αναιρούν τον θλιβερό κανόνα, αλλά τον ενισχύουν).
·        Την αναμενόμενη  νέα αύξηση της ανεργίας;
·        Την βέβαιη κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων;
·        Την παρατεταμένη ύφεση;
·        Τον ωμό εκβιασμό της ΤΡΟΙΚΑΣ προς την Κυβέρνηση;

Τι ακριβώς χειροκροτήσατε τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Νοέμβριου αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές;

Έχετε υπολογίσει κύριοι Βουλευτές της συμπολίτευσης,  πόσοι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες πλήττονται βάναυσα από αυτά τα μέτρα και αντίστοιχα , πόσοι και ποιοι  ωφελούνται;
Συναισθανόμενοι το βάρος της πολιτικής ευθύνης θα έπρεπε εσείς οι 153 Βουλευτές  που υπερψηφίσατε τα μέτρα του τρίτου και πιο σκληρού  Μνημονίου,  να αποχωρούσατε από την αίθουσα της Βουλής όχι πανηγυρίζοντας, αλλά σκεφτικοί , προβληματισμένοι, πικραμένοι , που υποχρεωθήκατε να πράξετε ακόμη και αντίθετα από  την συνείδησή σας….
Δεν γνωρίζω σε πόσους από τους 153 Βουλευτές,  με αυτές τις γραμμές, ταράζω την Κυριακάτικη ηρεμία τους. Θα ήθελα όμως,  μια απλή εξήγηση, ως Έλληνας φορολογούμενος πολίτης.
Γιατί και ποιον χειροκροτούσατε εκείνο το βράδυ στη Βουλή, και μάλιστα χαμογελώντας και συγχαίροντας «εαυτούς και αλλήλους»; 
Μήπως διότι  σώσατε και σεις την Ελλάδα;  
Ξεχνάτε ότι το ίδιο ακριβώς χειροκρότημα από την κοινοβουλευτική  του ομάδα «εισέπραττε» και  ο αλήστου μνήμης Γ.Α. Παπανδρέου  σε ανάλογες περιπτώσεις;
Τελειώνοντας αυτό το «ερωτηματολόγιο» , δεν ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα τον Βολταίρο, «είναι επικίνδυνο να έχεις δίκαιο, όταν η εξουσία έχει άδικο»!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα