Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όταν οι αριθμοί που μιλούν...

Όταν οι αριθμοί που μιλούν...

Του Χρήστου Καπούτση

Από τα ελάχιστα που θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πατρών, είναι η μελέτη του μαθήματος «Αλγεβρική Τοπολογία», στο τελευταίο εξάμηνο του Μαθηματικού τμήματος.
Μάθημα στριφνό, δύσκολο, έννοιες δυσθεώρητες, σχεδόν απροσπέλαστες, αλλά αν επέμενες και «βασάνιζες» το μυαλό σου και εμβάθυνες πίσω από τους μαθηματικούς τύπους και τους αριθμούς, τότε ανακάλυπτες τη μαγεία τους και μετείχες σε μια ανεπανάληπτη πνευματική ηδονή, που είναι η κατανόησης της «βαθειάς γνώσης», η διαισθητική αντίληψη της γνώσης πέρα από τα «πράγματα».
Επιχειρώ και τώρα να δω πίσω από τους αριθμούς και να κατανοήσω την κοινωνική πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται στον ορατό περίγυρό μου.
Οι αριθμοί είναι «ψυχροί» και αμείλικτοι. Σε έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, η ανεργία εκτοξεύεται στο 27% για το έτος 2013. Ανάλογη έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), αναφέρει ότι, το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας την επόμενη χρονιά θα  εκτιναχθεί στο 34%! Ειδικά στις ηλικιακές κατηγορίες από 19 έως 34 ετών και από 50 έως 67 ετών η ανεργία μαζί με την ανασφάλιστη υποαπασχόληση θα ξεπεράσει το 50%!
Ας αφήσουμε τους αριθμούς, για τα «νούμερα» τους στατιστικολόγους, τους οικονομολόγους, τους δημοσιογράφους και υπαλλήλους των Τραπεζών και στα  «πεφωτισμένα» στελέχη των οικονομικών επιτελείων των πολιτικών κομμάτων και των παραγωγικών υπουργείων.  
Ας «ξεσκονίσουμε» την αχλύ των αριθμών και των ποσοστών ανεργίας και να εμβαθύνουμε και να σταθούμε για λίγο στον Άνθρωπο, τον άνεργο, που είτε έχει απολυθεί, είτε δεν μπορεί να ενταχθεί στην αγορά εργασίας. Η ανεργία δεν είναι μόνο ένα αριθμητικό μέγεθος. Είναι κυρίως και πρωτίστως ανθρωπιστικό, κοινωνικό, οικογενειακό, ψυχολογικό.
Πίσω από κάθε άνεργο κρύβεται και ένα δράμα. Ο Άνθρωπος που έχει χάσει τη δουλειά του, που δεν έχει εισοδήματα και δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του, έχει χάσει την αυτοεκτίμησή του και κυρίως, έχει χάσει την Αξιοπρέπειά του. Ο άνεργος εξωθείται από τις κοινωνικά ανάλγητες Μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, των απολύσεων, του κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της ύφεσης, στο κοινωνικό περιθώριο, στην εξαθλίωση, την ψυχολογική κατάρρευση, την κατάθλιψη και την αυτοκτονία...
Όμως, οι αριθμοί που καταγράφουν την ανεργία μιλούν φωναχτά... και δυναμώνουν το φιτίλι της αναπόφευκτης κοινωνικής έκρηξης.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα