Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αλληλεγγύη, όχι ελεημοσύνη



Του Χρήστου Καπούτση       

         
           Τα χαμόγελα, η καλή διάθεση, η ευρυχωρία αισθημάτων,  οι ανυπόκριτες εκδηλώσεις αγάπης, η ευθυμία, η διασκέδαση , είναι εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μέρες γιορτινές ή «χρονιάρες μέρες» που έλεγαν οι μεγαλύτεροι .  Η γιορτινή ατμόσφαιρα δεν φτιάχνεται  από τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, τα ψεύτικα χριστουγεννιάτικα δένδρα,   ή τους «κιτς» αγιοβασίληδες. Η γιορτινή ατμόσφαιρα δεν επιβάλλεται, αλλά δημιουργείται,  κυρίως από τη ψυχική διάθεση των ανθρώπων.
Άραγε , είναι δυνατόν να  μετέχουν  της γιορτινής ευωχίας  οι 1.300.000 άνεργοι; Μήπως,  έχουν καλύτερη  διάθεση τα δυο εκατομμύρια ελλήνων που βρίσκονται κάτω από τα όρια  της φτώχειας; Και η στρατιά των νεόπτωχων και νεοάστεγων που διαρκώς μεγαλώνει, μήπως «μεθούν» από χαρά με το χαρμόσυνο άγγελμα της γέννησης του Θεανθρώπου;
Τα δωρεάν γιορτινά γεύματα των Δήμων και της Εκκλησίας, απαλύνουν το πρόβλημα των δυστυχούντων συμπολιτών μας , δεν το επιλύνουν. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις ανθρώπων, που  υποχρεώνονται  να μετέχουν  στα δωρεάν  συσσίτια, υπάρχουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες.  Άνθρωποι αξιοπρεπείς και έντιμοι,  που έχασαν  τη δουλειά τους και χωρίς να ευθύνονται έμειναν στο δρόμο, εκλαμβάνουν τη δωρεάν σίτιση ως ελεημοσύνη, που τσακίζει την υπερηφάνειά τους, που καταρρακώνει την αξιοπρέπειά τους, που τραυματίζει το φιλότιμό τους. 
Αλληλεγγύη ΝΑΙ, ανθρωπιά, ζεστασιά αισθημάτων, μοίρασμα αγάπης , αλλά ΟΧΙ ελεημοσύνη,  ειδικά από τους πλούσιους φοροφυγάδες.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως,  είναι οι ευχές που θα «υποχρεωθούμε»  να ακούσουμε από πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Τα «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» των πολιτικών είναι κάλπικα, είναι υποκριτικά , είναι ψεύτικα. Οι πολιτικοί με τις επιλογές τους, συνειδητά διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, διέρρηξαν το δίχτυ προστασίας των εργαζομένων, κατεδάφισαν εργασιακά δικαιώματα, χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, φτωχοποίησαν τη μεσαία τάξη, μετέτρεψαν τα όνειρα των νέων σε εφιάλτη και την ανημποριά των γηρατειών σε αβάσταχτη δοκιμασία.
Αφήστε μας κύριοι πολιτικοί στην παγωνιά μας ,  μην «ανησυχείτε», θα τα βολέψουμε και αυτά τα Χριστούγεννα, μόνοι , όπως  είναι πάντα οι Άνθρωποι που περνάνε δύσκολα!!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα