Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δοκιμάζεται το κύρος των Θεσμών

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Η περίπλοκη υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, είναι η  τελευταία ευκαιρία στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα της χώρα,  για να διασώσουν  την αξιοπιστία τους. Οι κορυφαίοι  θεσμοί του Πολιτειακού μας συστήματος, το Κοινοβούλιο και η Δικαιοσύνη, που η διαφθορά δεν τους έχει αφήσει  ανέγγιχτους, θα δοκιμαστούν σκληρά και θα πρέπει να αγωνιστούν  προκειμένου να κερδίσουν και πάλι την εμπιστοσύνη των Ελλήνων.
Τα «τερτίπια» του πρώην «τσάρου»  της Οικονομίας Γ. Παπακωντσαντίνου, δεν είναι πάρα  ένα μικρό και μάλλον θλιβερό επεισόδιο της  «λίστας Λαγκάρντ». 
Το μείζον της υπόθεσης είναι να αποκαλυφτούν, εφόσον υπάρχουν,  οι σχέσεις διαπλοκής των πολιτικών με τους   φοροφυγάδες   επιχειρηματίες,   με τους  μιντιάρχες-εργολάβους , τους  χρεοκοπημένους μεγαλοτραπεζίτες και των κολαούζων τους δημοσιογράφων. Και φυσικά να επιστραφούν τα κλεμμένα, να φορολογηθούν και οι ενεχόμενοι σε εγκληματικές πράξεις, ΟΛΟΙ αδιακρίτως,  να υποστούν τις νόμιμες συνέπειες.
Αν η υπόθεση της  «λίστας Λαγκάρντ» ακολουθήσει το δρόμο της συγκάλυψης και της συναλλαγής, όπως και οι πολύκροτες υποθέσεις του Βατοπεδίου,  της SIMENS, του Χρηματιστηρίου, της παράνομης χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων και των πολεμικών εξοπλισμών, τότε, το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει υπό το βάρος της χλεύης του Ελληνικού Λαού και μαζί του θα συμπαρασύρει και τη Δικαιοσύνη.  Επίσης, η   «λίστα Λαγκάρντ» δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για τον προσπορισμό μικροκομματικών ωφελημάτων, ούτε φυσικά για ρεβανσιστικές πολιτικές και για την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων. Θα είναι η χειρότερη εξέλιξη ...
Το διακύβευμα της πολιτικό-δικαστικής υπόθεσης της  «λίστας Λαγκάρντ» , είναι ξεκάθαρα, η ομαλή λειτουργία του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Είναι ακόμη, αποκατάσταση της τρωθείσας σχέσης εμπιστοσύνης των ελλήνων πολιτών στο πολιτικό σύστημα.
Γι’ αυτό ακριβώς, όλοι οι εμπλεκόμενοι, Βουλευτές, πολιτικοί Αρχηγοί και Δικαστικοί λειτουργοί,  θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διαφυλάξουν, ακόμη και με προσωπικό κόστος,  το κύρος των Δημοκρατικών Θεσμών που εκπροσωπούν.  




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα