Του Χρήστου
Καπούτση
Στην
αντιμετώπιση της Οικονομικής κρίσης που βυθίζεται η χώρα και προκαλεί έντονες κοινωνικές
αναταράξεις, έχουν εστιάσει την προσοχή τους ή έτσι δηλώνουν, οι
πολιτικοί. Το τραγικό είναι ότι σε αυτή
τη δυσμενή συγκυρία για τον Ελληνισμό, πολιτικοί και οι κομματικές παρατάξεις
αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και από κοινού, χωρίς κομματικές
παρωπίδες, να δώσουν ένα επικό αγώνα υπέρβασης της οικονομικό-κοινωνικής κρίσης
και να αναθερμάνουν τις ελπίδες του δεινώς χειμαζόμενου Ελληνικού Λαού.
Χειρότερο
και από την οικονομική κρίση είναι η ανεπάρκεια, η διαφθορά, ο οπορτουνισμός και ο ναρκισσισμός των κορυφαίων πολιτικών
ηγετών.
Οι
διαχωρισμοί σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς, και οι χαρακτηρισμοί
Τσολάκογλου, δωσίλογοι, προδότες,
πράκτορες, που ακούγονται κατά κόρον στη
Βουλή, τι ακριβώς προσφέρουν; Μήπως προάγουν τον πολιτικό διάλογο; Ή μήπως
αναβαθμίζουν τον πολιτικό πολιτισμό; Αυτές οι οξύτατες αντεγκλήσεις βοηθούν τον
άεργο να βρει δουλειά ή τον καρδιοπαθή τα φάρμακά του;
Μήπως
τελικά, και εδώ είναι το πρόβλημα, οδεύουμε προς έναν νέο Εθνικό Διχασμό, με
πρωταίτιους τα κόμματα που άσκησαν και ασκούν
Κυβερνητική εξουσία και
εξακολουθητικά εξαπάτησαν τους Έλληνες ψηφοφόρους με τις έωλες, τις «κούφιες», προεκλογικές υποσχέσεις τους;
Και
ενώ ως Χώρα, ως Έθνος και ως Λαός, ζούμε έναν εφιάλτη , έχει αρχίσει να
προβάλει και μάλιστα και τρόπο
επιτακτικό η αντιμετώπιση ενός άλλου θέματος Εθνικών διαστάσεων, που ίσως
μακροχρόνια να αποδειχτεί πιο σοβαρό από
την εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών.
Είναι
η ικανότητα της Κυβέρνησης να προστατεύσει και να αξιοποιήσει τον ορυκτό πλούτο, τον χερσαίο και εκείνον που βρίσκεται
στο βυθό των ελληνικών θαλασσών. Ειδικά για την κατοχύρωση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου, η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει άμεσα να
προχωρήσει στην ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η απόφαση αυτή, παρότι αναγκαία, δεν είναι
καθόλου εύκολη, αφού θα θέσει την Ελλάδας σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με την
Τουρκία σε διπλωματικό και πιθανότατα, στρατιωτικό επίπεδο, καθότι το
διακύβευμα, η αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου , είναι τεράστιο. Το
σημερινό πολιτικό σύστημα αντέχει μια τέτοια εξέλιξη; Αμφιβάλω …
Δυστυχώς
σήμερα η Εθνική Ομοψυχία, είναι ζητούμενο! Για να υπάρχει Εθνική Στρατηγική που η
υλοποίησή της θα εξασφαλίζει κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα, απαιτούνται: υγιής οικονομία, κοινωνική
συνοχή, παρεμβατική και αποτελεσματική διπλωματία και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις.
Έχουμε κάτι από αυτά;
Ωστόσο,
θα μπορούσε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς να αγνοήσει τις τουρκιές απειλές και να
διαφυλάξει τα ελληνικά συμφέροντα, εφόσον διασφαλίσει ισχυρές διακρατικές
συμμαχίες στον ενεργειακό τομέα (ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ) και εξασφαλίσει συμβόλαια συνεργασίας με πολυεθνικούς
κολοσσούς, που δραστηριοποιούνται στον
εντοπισμό, ανόρυξη και αξιοποίηση
υποθαλασσίων κοιτασμάτων , φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτή την πολιτική
ακολούθησε και ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος
Παπαδόπουλος και ΠΕΤΥΧΕ, να εξουδετερώσει τις απειλές και τις φοβέρες της Άγκυρας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου