Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μετωπική σύγκρουση με την Τουρκία



Του Χρήστου Καπούτση

Στην αντιμετώπιση της Οικονομικής κρίσης που  βυθίζεται η χώρα και προκαλεί έντονες κοινωνικές αναταράξεις, έχουν εστιάσει την προσοχή τους ή έτσι δηλώνουν, οι πολιτικοί.  Το τραγικό είναι ότι σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία για τον Ελληνισμό,   πολιτικοί και οι κομματικές παρατάξεις αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και από κοινού, χωρίς κομματικές παρωπίδες, να δώσουν ένα επικό αγώνα υπέρβασης της οικονομικό-κοινωνικής κρίσης και να αναθερμάνουν τις ελπίδες του δεινώς χειμαζόμενου Ελληνικού Λαού. 
Χειρότερο και από την οικονομική κρίση είναι η ανεπάρκεια, η διαφθορά,  ο οπορτουνισμός  και ο ναρκισσισμός των κορυφαίων πολιτικών ηγετών.
Οι διαχωρισμοί σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς, και οι χαρακτηρισμοί Τσολάκογλου, δωσίλογοι,  προδότες, πράκτορες,  που ακούγονται κατά κόρον στη Βουλή, τι ακριβώς προσφέρουν; Μήπως προάγουν τον πολιτικό διάλογο; Ή μήπως αναβαθμίζουν τον πολιτικό πολιτισμό; Αυτές οι οξύτατες αντεγκλήσεις βοηθούν τον άεργο να βρει δουλειά ή τον καρδιοπαθή τα φάρμακά του;
Μήπως τελικά, και εδώ είναι το πρόβλημα,  οδεύουμε προς έναν νέο Εθνικό Διχασμό, με πρωταίτιους τα κόμματα που άσκησαν και ασκούν  Κυβερνητική εξουσία και  εξακολουθητικά εξαπάτησαν τους Έλληνες ψηφοφόρους με τις έωλες,  τις «κούφιες»,  προεκλογικές υποσχέσεις τους;
Και ενώ ως Χώρα, ως Έθνος και ως Λαός, ζούμε έναν εφιάλτη , έχει αρχίσει να προβάλει  και μάλιστα και τρόπο επιτακτικό η αντιμετώπιση ενός άλλου θέματος Εθνικών διαστάσεων, που ίσως μακροχρόνια να αποδειχτεί πιο σοβαρό  από την εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών.
Είναι η ικανότητα της Κυβέρνησης να προστατεύσει και να αξιοποιήσει τον ορυκτό  πλούτο, τον χερσαίο και εκείνον που βρίσκεται στο βυθό των ελληνικών θαλασσών. Ειδικά για την κατοχύρωση του  υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου, η  Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει στην ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).  Η απόφαση αυτή, παρότι αναγκαία, δεν είναι καθόλου εύκολη, αφού θα θέσει την Ελλάδας σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με την Τουρκία σε διπλωματικό και πιθανότατα, στρατιωτικό επίπεδο, καθότι το διακύβευμα, η αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου , είναι τεράστιο. Το σημερινό πολιτικό σύστημα αντέχει μια τέτοια εξέλιξη; Αμφιβάλω …
Δυστυχώς σήμερα η Εθνική Ομοψυχία, είναι ζητούμενο!  Για να υπάρχει Εθνική Στρατηγική που η υλοποίησή της θα εξασφαλίζει κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα,  απαιτούνται: υγιής οικονομία, κοινωνική συνοχή, παρεμβατική και αποτελεσματική διπλωματία και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Έχουμε κάτι από αυτά;
Ωστόσο, θα μπορούσε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς να αγνοήσει τις τουρκιές απειλές και να διαφυλάξει τα ελληνικά συμφέροντα, εφόσον διασφαλίσει ισχυρές διακρατικές συμμαχίες στον ενεργειακό τομέα (ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ) και  εξασφαλίσει συμβόλαια συνεργασίας με πολυεθνικούς κολοσσούς,  που δραστηριοποιούνται στον εντοπισμό,  ανόρυξη και αξιοποίηση υποθαλασσίων κοιτασμάτων , φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτή την πολιτική ακολούθησε και ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος και ΠΕΤΥΧΕ, να εξουδετερώσει τις απειλές και τις φοβέρες της Άγκυρας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα