Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΡΗΣΘΩ ΔΕ 25.2.13 1η κατά Νικάρχου


Η  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όσων αποφάσισαν χθες να μετρηθούν στα έγκυρα ψηφοδέλτια, συγκρότησε την αναγκαία σε εκλογές νικητήρια έκφανση της στιγμιαίως ασκούμενης λαϊκής κυριαρχίας κι ανέδειξε ψες τον κ. Νίκο Αναστασιάδη 7ο Πρόεδρο της ήδη συρόμενης στην οικονομική υποδούλωση, κοινωνική εξαθλίωση και εθνική υποταγή Κύπρου. Ο Νίκαρος για τους θαυμαστές του, κατέστη πλέον Νίκαρχος (εκ του Νίκος & άρχω). Η δική του πολιτική και θεσμική ανεπάρκεια κι ανικανότητα, όπως κι η συλλογική του κόμματός του, είχαν συμβάλει, διά πράξεων και ιδίως διά παραλείψεων, στο ν’ αφεθεί να προκαλέσει αυτή την άθλια της πατρίδας κατάσταση ο κλοτσηδόν αποσυρθείς Χριστόφιας, με το εκδιωχθέν επιτέλους ΑΚΕΛ.
Ε Υ Θ Υ Ν Η  ΚΑΙ συνυπαιτιότητα ισόποση του εκτοπίσματος πολιτικής και θεσμικής ισχύος τής αρχηγούμενης υπό του ιδίου μείζονος αντιπολιτεύσεως. Η οποία δεν παρέλειπε να «επιπλώνει τις μιντιακές ανάγκες» τού Χριστόφια, αρνούμενη ν’ αποκριθεί εγκαίρως, θετικά και αποτελεσματικά στην αξίωση της λαϊκής πλειοψηφίας για δημοκρατικό εξαναγκασμό σε παραίτηση της κυβέρνησης ισχνοτάτης μειοψηφίας. Τα γράφαμε καθημερινά, τις κρίσιμες μέρες που συνέβαιναν, που διαπράττονταν, που κατρακυλούσαν «πουζιασμένα» απ’ το Μαρί στην Τρόικα και που τότε θα ‘πρεπε ν’ αποτραπούν και ν’ αποσοβηθούν. Αλλ’ ο κ. Αναστασιάδης, αρχομανίας ένεκεν, περιοριζόταν να τρίβει χαρούμενος τα χέρια του καθώς η απίστευτων διαστάσεων αναξιότητα Χριστόφια τού έστρωνε το χαλί για να καταστεί ο επόμενος ένοικος του Προεδρικού.
Ψ Ε Σ  ΑΝΗΛΘΕ στον προεδρικό θώκο: Θρόνο εκλελεγμένου οιονεί μονάρχη 5ετούς προεδρίας. Πολλοί εξ εκείνων που αρέσκονται να τρέφουν ευσεβείς πόθους και διακατέχονται από λίγες ή πολλές, μόνιμες ή προσωρινές αυταπάτες, είναι ήδη πρόθυμοι να τού παράσχουν πίστωση χρόνου, να δοκιμαστεί κυβερνώντας, με τις ευχές και τις προσευχές ότι, κηδόμενος της υστεροφημίας του, δεν θα επιδεινώσει, τουλάχιστον, την κατάσταση.
Τ Ε Τ Ο Ι Ο Υ  ΕΙΔΟΥΣ αυταπάτες δεν τρέφει η στήλη, η οποία παλαιόθεν μαστιγώνεται νυχθημερόν απ’ τη μόνιμη πίκρα του εθνικού μας ποιητή, «δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε».  Η πολιτική ιστορία του κ. Αναστασιάδη, κατά τη δική μας αντίληψη, τον αναδεικνύει «από χέρι» επικίνδυνο Πρόεδρο. Ο θρόνος ο ίδιος εμπεριέχει τον επιπρόσθετο κίνδυνο εμφανίσεως και του Συνδρόμου της Ύβρεως.
Π Ρ Ο Ε Χ Ε Ι , ΟΘΕΝ, κατεπείγον το καθήκον και άμεση η ανάγκη ανάληψης αποστολής για την εξαρχής καθημερινή, αυστηρή παρακολούθησή του. Και τη δημόσια άσκηση αυστηρής κριτικής. Για την ανακοπή του εν εξουσία πλέον πιθανού υποτροπιασμού του.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕ 25.2.13
Ήταν άραγε οι χθεσινές δηλώσεις Αναστασιάδη την ώρα που ψήφιζε και όλο εκείνο το  ολόκληρο διάγγελμα που στάθηκε μπροστά στις κάμερες κι εκφώνησε περιστοιχιζόμενος απ’ το ΑΚΕΛ ο κ. Μαλάς, μεταδιδόμενα διαρκώς και κατ’ επανάληψιν χθες από τα ΜΜΕ, συνιστούσαν άραγε σεβασμό στους ψηφοφόρους οι οποίοι, δήθεν – νομοθεσία προνοεί ότι – από τα μεσάνυκτα της Παρασκευής αφήνονται απερίσπαστοι κι ανεπηρέαστοι ν’ ασκήσουν το «ιερό» καθήκον του εκλέγειν; Και καλά ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ είχε κάθε λόγο να εκλιπαρεί ψήφους μέχρι της υστάτης. Ο κυρ Νίκαρχος πόσους νομίζει ότι επηρεάζει το όποιο πρωτοσέλιδο της «Χαραυγή» που χρησιμοποίησε ως πρόσχημα;
Λάζ.Α.Μαύρος
ΤΕΛΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα