Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*
Η ολοκληρούμενη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην
Ελλάδα και η επαπειλούμενη αντίστοιχη καταστροφή στη Κύπρο που, παρά
την αρχική ελπιδοφόρα αντίσταση στις αποφάσεις των ελίτ κάθε άλλο παρά
αποφεύχθηκε, δεν οφείλεται στις συνήθως αναφερόμενες αιτίες. Αρχικά, η αιτία
είναι κοινή για την Ελλάδα και την Κύπρο παρά τις
αποπροσανατολιστικές «εξηγήσεις»: η πλήρης ενσωμάτωση τόσο της Ελληνικής
όσο και της Κυπριακής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσω
της ένταξής τους στην ΕΕ. Αυτό σήμαινε την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας (και την
απειλούμενη της Κύπρου) σε προτεκτοράτο οικονομικό και πολιτικό της υπερεθνικής
ελίτ.[1] Η αφορμή ήταν η άτυπη Χρεοκοπία που ήταν όμως απλά η συνέπεια της
καταστροφής της παραγωγικής δομής της, σαν αποτέλεσμα του ανοίγματος και
απελευθέρωσης των αγορών της που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ.
Αντίθετα, δηλαδή, με τις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ,
μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ένα
κράτος-μέλος να μην εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη
παγκοσμιοποίηση, όπως έδειξε και η ιστορική εμπειρία (Μιτεράν, Λαφοντέν,
Ολάντ κ.λπ.). Και είναι εξίσου παραπλανητική η θέση ότι άμα πάρει την εξουσία
στην ΕΕ η Ευρω-αριστερά τότε θα μπορούσαν να καταργηθούν τα μνημόνια, οι
πολιτικές λιτότητας κ.λπ. Η θέση αυτή στηρίζεται στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός
είναι κάποια κακή ιδεολογία ή δόγμα των «κακών» Θάτσερ, Μέρκελ, Μπλερ,
κ.λπ.. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι συστημικό φαινόμενο που
συνεπάγεται ότι η οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ στηρίζεται στην διεθνή αγορά και
τις πολυεθνικές που την διαχειρίζονται. Μόνο, λοιπόν, αν οι κυβερνήσεις της
ΕΕ καταλαμβάνονταν από την Ευρω-αριστερά και υποχρέωναν τις πολυεθνικές να
δρουν μόνο στον χώρο της ΕΕ, και επέβαλλαν αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση
κεφαλαίου και εμπορευμάτων από τα άλλα μπλοκ (Απω-ανατολικό, Αμερικανικό)
θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για την ανταγωνιστικότητά της
και να ζει στο νιρβάνα της Ευρω-αριστεράς. Να γιατί είναι απάτη η θέση της
Ευρω-αριστεράς.
Μπορεί όμως μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο να μην
εφαρμόσει τις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σήμερα; Ναι, αλλά
μόνο αν αποκοπεί από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και επιδιώξει την
οικονομική αυτοδυναμία της. Αυτό σημαίνει την άμεση μονομερή έξοδο από την
ΕΕ και όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζει άλλη αποπροσανατολιστική
«εξήγηση» από «αριστερά» παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ (υποστηρικτές
Debtocracy/Catastroika, Λογιστικού Ελέγχου κ.λπ.). Το Χρέος όμως είναι
απλά η συνέπεια της ένταξης χωρών με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα
σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ. Έξοδος, επομένως, μόνο από την ΟΝΕ και
όχι από την ΕΕ θα ήταν εξίσου καταστροφική, εφόσον πολλές από τις
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εισάχθηκαν από τα Μνημόνια (ελαστικές
αγορές εργασίας, απελευθέρωση «κλειστών» επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις,
ουσιαστικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους κ.λπ.) θα εξακολουθούν να επιβάλλονται
από τις συνθήκες της ΕΕ.
Ο λαός της Ισλανδίας είχε επίσης παρασυρθεί από τις ελίτ του
να κάνει «ανάπτυξη» με βάση τις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και
ένα τεράστιο Τραπεζικό τομέα. Με την Χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έσκασε
η φούσκα και οι ελίτ της, εφαρμόζοντας τις εντολές του ΔΝΤ κ.λπ. προσπάθησαν να
επιβάλλουν τις ληστρικές πολιτικές που καταστρέφουν σήμερα την Ελλάδα. Σε
ένα είδος όμως «λαϊκού μετώπου από τα κάτω», τα λαϊκά στρώματα ανέτρεψαν
τις ελίτ αυτές (κάποιοι «Γιωργάκηδες» κάθισαν και στο σκαμνί!), εισήγαγαν
αυστηρούς ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίου, εθνικοποίησαν τις παραγωγικές τους
πηγές και το Τραπεζικό σύστημα, και έτσι σήμερα έχουν διατηρήσει το
κοινωνικό τους κράτος, χωρίς την δική μας οικονομική καταστροφή, που τα δώσαμε
όλα για να «χαιρόμαστε» την ένταξή μας στην ΕΕ ...
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να επιτύχει ένα λαϊκό μέτωπο
για τη κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στην Ελλάδα[2], αλλά και
στην Κύπρο, χωρίς να περιμένουμε σε τρία τέρμινα να πάρουμε τη λαϊκή
εξουσία. Έτσι θα σταματούσαμε τη καταστροφή ΤΩΡΑ!
[1] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος,
2010).
[2] Έκκληση για ένα Μέτωπο Κοινωνικής & Εθνικής
Απελευθέρωσης (περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία (Χειμώνας-Άνοιξη 2012).
*Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» το Σάββατο
23 Μαρτίου 2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου