Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Αναπόφευκτος ο πόλεμος»

«Αναπόφευκτος ο πόλεμος»

Η διευρυνόμενη μεγάλη πολιτική και οικονομική αστάθεια, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε πόλεμο, μέσα στη προσεχή 10ετία, υποστηρίζουν διακεκριμένοι Ρώσοι επιστήμονες, σύμφωνα  το ειδησεογραφικό πρακτορείο Interfax και την εφημερίδα Vzgliad.
 
Ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα μπορούσε να αρχίσει μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. Όμως, τι είδους σύγκρουση θα είναι; Ένας «ψυχρός» πόλεμος ή μια «θερμή» σύρραξη; Ο,τι και να' ναι, δεν μπορεί να προβλεφθεί, λέει ο καθηγητής του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, μέλος του φορέα, «Ακαδημία Στρατιωτικών Επιστημών», Σεργκέι Μάλκοφ. 
Ο ακαδημαϊκός αναφέρθηκε και στη θεωρία των μεγάλων κύκλων της οικονομικής συγκυρίας, που αναπτύχθηκε από τον σοβιετικό οικονομολόγο Νικολάι Κοντράτιεφ. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται κυκλικά. Κάθε «κύκλος Κοντράτιεφ» ή «κύμα», όπως αλλιώς ονομάζεται, διαρκεί από 40 έως 60 χρόνια. Βασικές αιτίες στην εναλλαγή των κύκλων, είναι οι τεχνολογικές και επιστημονικές επαναστάσεις. Κάθε κύμα αποτελείται από δύο φάσεις: Φάση ανόδου, στην οποία παρατηρούνται σχετικά υψηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης και φάση συρρίκνωσης, με σχετικά χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Ο επιστημονικός γραμματέας της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών, αρχισυντάκτης του περιοδικού «Στρατηγική σταθερότητα», Δρ. Βίκτορ Κοβαλιόφ, υποστηρίζει ότι, η έξοδος από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-2010, δεν θα οδηγήσει, κατά πάσα πιθανότητα σε βιώσιμη ανάπτυξη. Αντιθέτως, στο εγγύς μέλλον, είναι πολύ πιθανή μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία «θα οδηγήσει σε σημαντική κοινωνική και πολιτική αστάθεια, κοινωνική αναστάτωση και στρατιωτικές συγκρούσεις». Και πρόσθεσε ο κ.Κοβαλιόφ: «Κατά την περίοδο 2014 - 2025 είναι πολύ πιθανό να συμβούν σημαντικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές μετατοπίσεις (ανάλογη περίοδος μετατοπίσεων ήταν η περίοδος 1937 - 1955), οι οποίες θα ανοίξουν το δρόμο για παγκόσμια εξάπλωση των πλέον σύγχρονων τεχνολογιών «αιχμής».

Ωστόσο σημείωσε, ότι αυτό δεν σημαίνει ότι στα επόμενα 10 χρόνια «θα έχουμε επιθετικές ενέργειες από αρμάδες αεροσκαφών και πυραύλων κρούζ και ότι θα ριχτούν πυρηνικές βόμβες». Σημείωσε ωστόσο, τα εξής: «Πόλεμοι μπορεί να γίνουν και σε άλλους τομείς, όπως στη σφαίρα του ψυχολογικού πολέμου, με ασύμμετρες ενέργειες, αλλά και εμπλοκές με τη χρήση ειδικών μέσων χωρίς περιορισμούς, όπως για παράδειγμα τρομοκρατικές δραστηριότητες στο έδαφος του εχθρού. Αλλά και αυτές οι ενέργειες, θα έχουν το ίδιο καταστροφικά αποτελέσματα με τις στρατιωτικές συρράξεις».

Στο ερώτημα, από πού μπορεί να ξεκινήσει η νέα παγκόσμια σύρραξη, ο Κοβαλιόφ δήλωσε: «Οι περιφέρειες που είναι πιθανό να γίνουν οι νέες αρένες συγκρούσεων, είναι η Άπω Ανατολή, η Μέση Ανατολή, ο μετασοβιετικός χώρος, ιδιαίτερα ο Καύκασος, η Ουκρανία και ορισμένες χώρες της Κεντρικής Ασία, το Πακιστάν και η Ινδία».

του Χρήστου Καπούτση
Tags:

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα