Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στην Κύπρο το 1974 δολοφονήθηκαν Έλληνες αξιωματικοί από συναδέλφους τους.


Σκοτεινές πτυχές μιας θλιβερής επετείου που σημάδεψε τον Κυπριακό Ελληνισμό
Με αφορμή την επέτειο της παράνομης στρατιωτικής εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, θα αναφερθούμε σε  ένα θέμα  που αποτελεί ΤΑΜΠΟΥ, για τις μεταπολιτευτικές Ελληνικές Κυβερνήσεις.  Είναι ένα καίριο  και βασανιστικό  ερώτημα: Πόσοι έλληνες και ελληνοκύπριοι  στρατιωτικοί (αξιωματικοί και στρατιώτες)  σκοτώθηκαν κατά το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου;  Ως γνωστόν, το πραξικόπημα κατά  του Μακαρίου έγινε στις 15 Ιουλίου, ενώ η στρατιωτική εισβολή των Τούρκων στις 20 Ιουλίου. Πόσοι είναι λοιπόν οι νεκροί του νεώτερου εμφυλίου; Είναι δεκάδες ή μήπως είναι εκατοντάδες οι νεκροί κατά το Πραξικόπημα,  όπως υπεστήριζε μέχρι το θάνατό του ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ραουφ Ντεκτάς; Δεν έχουμε ακόμη μάθει τον αριθμό των νεκρών που έπεσαν  από σφαίρες  ελλήνων, εναντίον ελληνοκυπρίων, ή ελληνοκυπρίων εναντίον ελλήνων στρατιωτικών  ή ελλήνων Απριλιανών εναντίον Δημοκρατικών συναδέλφων τους αξιωματικών!  Απλά , για να αποσείσουμε τις ευθύνες, ως κράτος , συναριθμήσαμε τα θύματα του εμφυλίου, στα θύματα από την τουρκική εισβολή. «Καθαρίσαμε» έτσι λογιστικά (αν είναι δυνατόν;), ηθικά όμως, είμεθα εκτεθειμένοι , ως κράτος!  Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ταγματάρχη Ζερβού Κωνσταντίνου, που δολοφονήθηκε εν ψυχρό στο γραφείο του από συνάδελφό του, επειδή είπε,  ότι δεν συμφωνεί με την Ανατροπή του Μακαρίου. Και υπάρχουν πολλές (άγνωστο πόσες) τέτοιες δολοφονίες στρατιωτικών, που τις έχει σκεπάσει η σιωπή ή η συνενοχή.  Ποιος θα απολογηθεί στις οικογένειες των θυμάτων για αυτά  εγκλήματα, ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, που οφείλονται στη ΒΛΑΚΕΙΑ , των ψυχοπαθολογικών ηγετών της   χούντας του ΙΩΑΝΝΙΔΗ;
Για να καταλάβετε το «κλίμα» της εποχής, το μίσος και τη μισαλλοδοξία στους στρατιωτικούς που υπηρετούσαν στην Κύπρο, θα ανατρέξω στο «Φάκελο της Κύπρου» , που παραμένει μέχρι σήμερα θεόκλειστος στη Βουλή. Έλληνας αξιωματικός , έμπιστος του χουντικού καθεστώτος και πρωτοπαλίκαρο του δικτάτορα Ιωαννίδη, που υπηρετούσε στην  Κυπριακή Εθνοφρουρά, καταθέτει στην Επιτροπή της Βουλής,  για τα γεγονότα στην Κύπρο. Σε ερώτηση βουλευτή, γιατί    απέτυχε το Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ο Αρχιεπίσκοπος κατόρθωσε να διαφύγει , απαντά. «Διότι δεν υιοθετήθηκε η πρόταση μου» . Και ποια  ήταν η πρότασή σας ; τον ρώτησε ο Βουλευτής . «Να βομβαρδιστεί το Προεδρικό Μέγαρο, ώστε σίγουρα να ήταν νεκρός το Μακάριος», απάντησε, ο αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού.
ΜΕ ΒΑΣΗ  τα ντοκουμέντα, που περιλαμβάνονται  στο «Πόρισμα για τον Φάκελο της Κύπρου» της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκύπτουν τα εξής:  1. επιβεβαιώνεται η απαίτηση της Ουάσιγκτον και της Αθήνας «να τελειώνουμε το κυπριακό θέμα» και να εκδιωχθεί «με τη βία ο Μακάριος». 2. Η ενεργός ανάμειξη των ΗΠΑ και ειδικά του υπουργού Εξωτερικών Κίσινγκερ τεκμηριώνεται με πλήθος στοιχείων. Χωρίς την συναίνεση   του Χ.Κίσιγκερ, δεν θα μπορούσε να γίνει, ούτε η Ανατροπή του Μακαρίου, ούτε η στρατιωτική εισβολή των Τούρκων.  3.το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, αποφασίστηκε σε σύσκεψη τον  Μάιο  του 1974, από τους Γκιζίκη («πρόεδρος»), Ανδρουτσόπουλο («πρωθυπουργός»), Μπονάνο (αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων) και Δ. Ιωαννίδη (αρχηγός της νοεμβριανής χούντας), με εισήγηση του τελευταίου, που διαβεβαίωνε του  υπόλοιπους , ότι είχε την στήριξη της αμερικανικής πρεσβείας. 
                             Χρήστος Καπούτσης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα