Κοινωνικό και οικογενειακό δράμα η περίπτωση κάθε απολυμένου.

Ο Άνθρωπος, που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς κανένα εισόδημα, αλλά με ανοιχτές υποχρεώσεις, ακροβατεί μεταξύ τρέλας και κατάθλιψης.

Δωδεκάμισι χιλιάδες άνθρωποι που σήμερα εργάζονται στην τοπική Αυτοδιοίκηση , στη Μέση Εκπαίδευση και σε διάφορα Υπουργεία,  θα χάσουν τη δουλεία τους τις επόμενες μέρες. Και άλλοι τόσοι ..., μέχρι το τέλους του χρόνου, θα τους ακολουθήσουν στο δρόμο χωρίς γυρισμό, που είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ.

Οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι αναλυτές και οι δημοσιογραφούντες, αναφέρονται κατά κανόνα σε αριθμητικά και στατικά δεδομένα των απολυμένων ή ανέργων.

Το θέμα όμως των απολυμένων, των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους και μάλιστα ΟΧΙ με δική τους ευθύνη, δεν είναι αριθμητικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό. Κάθε απόλυση κρύβει και ένα ανθρώπινο δράμα. Ο Άνθρωπος που χάνει τη δουλεία του,  δεν μπορεί να είναι μόνο ο συγκεκριμένος αριθμός στον κατάλογο των απολύσεων. Ο Άνθρωπος που χάνει τη δουλεία του, είναι ο οικογενειάρχης , με ευθύνες και υποχρεώσεις προς  άλλους  (ανήλικα παιδιά, ηλικιωμένοι γονείς, )  ή προς τις Τράπεζες , που  έχει πάρει ένα στεγαστικό ή καταναλωτικό δάνειο.   Ο Άνθρωπος, που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς κανένα εισόδημα, αλλά με ανοιχτές υποχρεώσεις, ακροβατεί μεταξύ τρέλας και κατάθλιψης. Ο Άνθρωπος χωρίς δουλειά, χάνει την αυτοεκτίμησή του, απογοητεύεται,  απομονώνεται και διολισθαίνει στο κοινωνικό περιθώριο ή στην ΤΕΛΙΚΗ λύση την αυτοχειρία.

Για παράδειγμα, ένας  άνθρωπος, άνδρα ή γυναίκα,  ηλικίας από 44 μέχρι 56 ετών που χάνει τη δουλεία του, αντιμετωπίζει τους εξής κινδύνους. Πρώτον, να μην ξαναμπεί στην αγορά εργασίας. Να μείνει για πάντα άνεργος. Και δεύτερον, να μην πάρει ΠΟΤΕ σύνταξη, παρά μόνο μετά τα 67 του, κάποιο προνοιακό επίδομα, αφού όταν απολύθηκε, το πιθανότερο είναι,  να μην είχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα.

Είναι εντυπωσιακό, το πόσο εύκολα  οι πολιτικοί, οι αρμόδιοι υπουργοί και οι Βουλευτές,  αποφασίζουν να διώξουν Ανθρώπους από τις δουλείες τους; Πως αποφασίζουν,  «ελαφρά τη καρδία» να ρίξουν στον Καιάδα άτομα , που είναι αυθύπαρκτες και ελεύθερες προσωπικότητες; Και μάλιστα , όταν οι περισσότεροι από αυτούς τους πολιτικούς, δεν γνωρίζουν τη σημαίνει μεροκάματα, τι είναι ένσημα του ΙΚΑ, δηλαδή χωρίς να έχουν δουλέψει ΠΟΤΕ στη ζωή τους, εντούτοις, έχουν εξασφαλισμένη μια σχετικά άνετη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους. Και αυτό, είναι μία πλευρά, η πιο αγνοημένη , του σύγχρονου Ελληνικού κοινωνικο-πολιτικού δράματος, που ακόμη δεν έχει γραφεί ο επίλογός του.

Κοινωνικό και οικογενειακό δράμα η περίπτωση κάθε απολυμένου.

Ο Άνθρωπος, που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς κανένα εισόδημα, αλλά με ανοιχτές υποχρεώσεις, ακροβατεί μεταξύ τρέλας και κατάθλιψης.

Δωδεκάμισι χιλιάδες άνθρωποι που σήμερα εργάζονται στην τοπική Αυτοδιοίκηση , στη Μέση Εκπαίδευση και σε διάφορα Υπουργεία,  θα χάσουν τη δουλεία τους τις επόμενες μέρες. Και άλλοι τόσοι ...

, μέχρι το τέλους του χρόνου, θα τους ακολουθήσουν στο δρόμο χωρίς γυρισμό, που είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ.
Οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι αναλυτές και οι δημοσιογραφούντες, αναφέρονται κατά κανόνα σε αριθμητικά και στατικά δεδομένα των απολυμένων ή ανέργων.
Το θέμα όμως των απολυμένων, των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους και μάλιστα ΟΧΙ με δική τους ευθύνη, δεν είναι αριθμητικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό. Κάθε απόλυση κρύβει και ένα ανθρώπινο δράμα. Ο Άνθρωπος που χάνει τη δουλεία του,  δεν μπορεί να είναι μόνο ο συγκεκριμένος αριθμός στον κατάλογο των απολύσεων. Ο Άνθρωπος που χάνει τη δουλεία του, είναι ο οικογενειάρχης , με ευθύνες και υποχρεώσεις προς  άλλους  (ανήλικα παιδιά, ηλικιωμένοι γονείς, )  ή προς τις Τράπεζες , που  έχει πάρει ένα στεγαστικό ή καταναλωτικό δάνειο.   Ο Άνθρωπος, που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς κανένα εισόδημα, αλλά με ανοιχτές υποχρεώσεις, ακροβατεί μεταξύ τρέλας και κατάθλιψης. Ο Άνθρωπος χωρίς δουλειά, χάνει την αυτοεκτίμησή του, απογοητεύεται,  απομονώνεται και διολισθαίνει στο κοινωνικό περιθώριο ή στην ΤΕΛΙΚΗ λύση την αυτοχειρία.
Για παράδειγμα, ένας  άνθρωπος, άνδρα ή γυναίκα,  ηλικίας από 44 μέχρι 56 ετών που χάνει τη δουλεία του, αντιμετωπίζει τους εξής κινδύνους. Πρώτον, να μην ξαναμπεί στην αγορά εργασίας. Να μείνει για πάντα άνεργος. Και δεύτερον, να μην πάρει ΠΟΤΕ σύνταξη, παρά μόνο μετά τα 67 του, κάποιο προνοιακό επίδομα, αφού όταν απολύθηκε, το πιθανότερο είναι,  να μην είχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Είναι εντυπωσιακό, το πόσο εύκολα  οι πολιτικοί, οι αρμόδιοι υπουργοί και οι Βουλευτές,  αποφασίζουν να διώξουν Ανθρώπους από τις δουλείες τους; Πως αποφασίζουν,  «ελαφρά τη καρδία» να ρίξουν στον Καιάδα άτομα , που είναι αυθύπαρκτες και ελεύθερες προσωπικότητες; Και μάλιστα , όταν οι περισσότεροι από αυτούς τους πολιτικούς, δεν γνωρίζουν τη σημαίνει μεροκάματα, τι είναι ένσημα του ΙΚΑ, δηλαδή χωρίς να έχουν δουλέψει ΠΟΤΕ στη ζωή τους, εντούτοις, έχουν εξασφαλισμένη μια σχετικά άνετη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους. Και αυτό, είναι μία πλευρά, η πιο αγνοημένη , του σύγχρονου Ελληνικού κοινωνικο-πολιτικού δράματος, που ακόμη δεν έχει γραφεί ο επίλογός του.

- See more at: http://www.exedra.gr/politiki-menu/item/7481-koinoniko-kai-oikogeneiako-drama-i-periptosi-kathe-apolymenou#sthash.W0m3WTC6.dpuf