Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να αποβληθούν τα ναζιστικά σαπρόφυτα


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ
Αν δεν μπορεί  να εξασφαλίσει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση στους Έλληνες πολίτες, τότε η Κυβέρνηση οφείλει να παραδώσει την Εξουσία. Η πείνα , η φτώχια, η εξαθλίωση, οι αυτοκτονίες, η κατάθλιψη, η απελπισία, που συντροφεύουν  την πλειοψηφία των πολιτών, είναι μετρίσιμα μεγέθη , είναι τα αποτελέσματα μιας εθελόδουλης,   μνημονικής, αταβιστικής  κυβερνητικής πολιτικής.
Επίσης, στη  σημερινή διεθνοπολιτική συγκυρία,  η Ελλάδα  πρέπει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των προκλήσεων, αλλά  και των απειλών.  Ούτε η Εθνική Ανεξαρτησία, ούτε και η εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας, είναι δεδομένες.   Γι’  αυτό το εσωτερικό κοινωνικό μέτωπο θα πρέπει να είναι  αρραγές, οι Έλληνες ενωμένοι.  Οι διαιρέσεις της κοινωνίας, προκαλούν μίσος και διάθεση για εκδίκηση, αισθήματα που  οδηγούν στην απεχθέστερη  μορφή κοινωνικής σύγκρουσης που είναι ο εμφύλιος. Για να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο,  αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι, τα ύποπτα  φασιστοειδή στοιχεία, να μην κατορθώσουν  να αποδομήσουν την ελληνική κοινωνία και να εκθεμελιώσουν την Δημοκρατική – Κοινοβουλευτική Δομή του Ελληνικού κράτους. Η λογική της σύγκρουσης και της τυφλής βίας είναι αδιέξοδη.  Η ενδυνάμωση όμως της λειτουργίας   των Δημοκρατικών θεσμών, είναι το μέσον,  για να αποβληθούν τα ναζιστικά σαπρόφυτα, από το πολιτικό σύστημα και από το κοινωνικό σώμα της Ελλάδας. 
Παράλληλα όμως,  εξωνημένοι , διεφθαρμένοι, διαπλεκόμενοι  και ανίκανοι  πολιτικοί, να οδηγηθούν στη λογοδοσία, ενώπιον των αρμοδίων   δικαστικών αρχών, απολογούμενοι  και για την καταστροφή της χώρας, αλλά και για τις ευθύνες που έχουν για την επώαση του αυγού του φιδιού, που είναι ο νεοφασισμός.
(Τμήμα του παραπάνω,  ακούστηκε στο σημερινό  ραδιοφωνικό  σχόλιο  στον Ρ/Σ ΑΘΗΝΑ 984)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα