Το Μήνυμα του Χρήστου Α. Καπούτση

Έχει νόημα η αναζήτηση τώρα, του  μηνύματος  του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ,   καθώς συμπληρώθηκαν    40 χρόνια , από τα γεγονότα εκείνου του Νοέμβρη του 1973.  Άλλωστε,  η λέξη ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ενέχει και  την έννοια του αυτοπροσδιορισμού,  που περιέχει και το μήνυμα, καθώς συνειρμικά η λέξη (Πολυτεχνείο), παραπέμπει σε αντίσταση και εξέγερση (το μήνυμα). 

Το Πολυτεχνείο είναι η απόλυτη ταυτολογία της Εικόνας και του Μηνύματος.  Η εξέγερση και η αντίσταση στη βία και την αυθαιρεσία , δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο, από  ένα ΝΑΙ στη ΖΩΗ, άρα  η επιβεβαίωση ενός διαχρονικού μηνύματος. Πως όμως η εικόνα (Πολυτεχνείο) και το μήνυμα (αντίσταση και εξέγερση)   νοηματοδοτούν τις αγωνίες και τους αγώνες του σήμερα;

Έζησα από πολύ κοντά τα δραματικά γεγονότα εκείνης της βραδιάς, ως ανεξάρτητος, αστράτευτος,  μεμονωμένος και μοναχικός παρατηρητής,  και κυρίως,  με την επαναστατική αθωότητα της ηλικίας των 18 ετών. (ανυποψίαστος πήγα στην πλατεία Κάνιγγος,  στις 7 το απόγευμα της Παρασκευής 17^η Νοεμβρίου 1973 , για μάθημα στο Φροντιστήριο και επέστρεψα πολιτικοποιημένος στο  ημιυπόγειο δωμάτιο που έμενα στην Πλατεία Γκύζη την επομένη στις 9 το πρωί.)

το πολιτικό πλαίσιο

       

    Την περίοδο των γεγονότων του  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, δηλαδή το Νοέμβριο του 1973 στην  πολιτική κυριαρχούσε ,  ο αρχηγός του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος, που  είχε αυτοανακηρυχθεί και «Πρόεδρος της Δημοκρατίας».  Οι άλλοι δύο της Τρόικας των πραξικοπηματιών Στυλ. Παττακός και Νικ. Μακαρέζος βρίσκονταν εκτός Κυβερνήσεως,  γιατί ήδη Πρωθυπουργός ήταν ο πολιτικός και πρώην Υπουργός σε Δημοκρατικές Κυβερνήσεις , ο και ιστορικός Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο δοτός πρωθυπουργός όπως έμεινε στην ιστορία.  

Τα αιματηρά γεγονότα που ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ της 17^ης Νοεμβρίου 1973,  ήταν το πρόσχημα του   υπερεθνικιστή  Συνταγματάρχη τότε Δ. Ιωαννίδη, του διαβόητου Διοικητή της ΕΣΑ,  και    εκφραστή της πιο αδιάλλακτης "σκληροπυρηνικής" πτέρυγας του στρατιωτικού καθεστώτος, να κάνει ένα ακόμη στρατιωτικό πραξικόπημα, μέσα στο πραξικόπημα…

Έτσι στις 25 Νοεμβρίου 1973, λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου,  ο Ιωαννίδης επικεφαλής πολλών αξιωματικών ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, τους οποίους και έθεσε σε «κατ’ οίκον περιορισμό». 

Το καθεστώς Ιωαννίδη  με την κατάληψη της εξουσίας τοποθέτησε στην προεδρία της Δημοκρατίας τον Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη και   στην πρωθυπουργία τον Δικηγόρο Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο,  τους οποίους και όρκισε ο τότε μητροπολίτης Ιωαννίνων  Σεραφείμ, που αμέσως μετά έγινε  Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας.

Το φθινόπωρο του 1973 είχαμε όμως και σοβαρά πολιτικο-στρατιωτικά γεγονότα στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που επέδρασαν καταλυτικά και στις ελληνικές εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.  

Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, ή αλλιώς Δ' αραβοϊσραηλινός πόλεμος, έγινε το Φθινόπωρο του 1973. Ο πόλεμος που τελείωσε με στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, παρά τις αρχικές επιτυχίες της συμμαχίας των Αραβικών κρατών υπό την Αίγυπτο και Συρία, είχε συνέπειες σε ολόκληρο τον Κόσμο. Η στρατιωτική σύγκρουση είχε όλα τα στοιχεία μιας σοβαρής διεθνούς κρίσης και ολοκληρώθηκε με μια έμμεση σύγκρουση των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, οι οποίες εφοδίασαν με πολεμικό υλικό τους εμπόλεμους συμμάχους τους.

Γενικά , ήταν ταραγμένα χρόνια. Και αν κάτι συνδέει την εποχή εκείνη με το σήμερα, είναι το αίτημα για ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, που ήταν και παραμένει και στις μέρες μας Ζητούμενο.

Μήνυμα και «μηνύματα»

  

       Το Πολυτεχνείο,  είναι αναμφίβολα ένα ηρωικό γεγονός, που συνετέλεσε, μαζί με άλλα,  εξίσου ηρωικά  ή και θλιβερά γεγονότα, όπως για παράδειγμα  η προδοσία της Κύπρου,  στην πτώση του Χουντικού καθεστώτος και στην επάνοδο της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας.

Τα πρόσωπα,  που συνέβαλλαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο , λιγότερο ή περισσότερο,  στην εξέλιξη των γεγονότων,   τα ονομάσαμε η «γενιά του Πολυτεχνείου».  Μια γενιά- σύμβολο, κατά της τυραννίας και Φωτοδότη  της Ελευθερίας.

Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση,  ήταν επένδυση να δηλώνεις ότι ανήκεις στη  «γενιά του Πολυτεχνείου»,  ακόμα κι αν δεν είχες  περάσει ούτε απέξω από το Πολυτεχνείο.  Σήμερα,  είναι μάλλον πολιτική θέση να λοιδορείς τη «Γενιά του Πολυτεχνείου»!  Ακραίες και ιδιοτελείς συμπεριφορές και οι δύο. Παρόλα αυτά όμως, είναι γεγονός ότι, κάποιοι   «λησμόνησαν»  σε ώριμη ηλικία, τα ιδανικά και τις αξίες,   για τα οποία αγωνιστήκαν στα πρώτα μετεφηβικά τους χρόνια.

 Η Ιδεολογία, η άδολη συστράτευση για το κοινό καλό,  από κάποιους, ρευστοποιήθηκαν  κομματικά. 

Είναι αλήθεια,  ότι λίγοι έστω, από τη γενιά του Πολυτεχνείου, αντάλλαξαν τους  αγώνες  τους για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας,   με Βουλευτικές και Καθηγητικές έδρες, με Κυβερνητικές θέσεις ή άλλα κρατικά οφίτσια. Όμως, αυτοί, ως φορείς Κυβερνητικής και κομματικής εξουσίας,  έχουν τη δική τους συμμετοχή στη δημιουργία των σημερινών αδιεξόδων,  που καταγράφονται στον πολιτικό ,  οικονομικό και κοινωνικό τομέα, άρα εισπράττουν και τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια.. 

Επίσης, οι κομματικοί και Κυβερνητικοί αξιωματούχοι από τη «γενιά του Πολυτεχνείου», δεν ευτύχησαν να διακριθούν,  για την συμμετοχή τους στη δημιουργία ενός  σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους, όπου η αξιοκρατία θα διέλυε το παρακρατικό πελατειακό σύστημα, που συνιστά διαγνωστική δυσπλασία του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος.  

Εννοείται , ότι δεν ενοχοποιούνται ΟΛΟΙ όσοι, από τη «γενιά του Πολυτεχνείου»,  έκαναν πολιτικές ή κομματικές καριέρες.  Η προσέγγιση είναι σαφώς περιπτωσιολογική.

Από την άλλη πλευρά όμως, η συντριπτική πλειοψηφία από τη  «γενιά του Πολυτεχνείου»,  εσιώπησε, παραμέρισε και άφησε  τη Δόξα στους άλλους,  ακόμη και στους απόντες.  Και όπως κάνουν οι πραγματικοί ήρωες, που διαθέτουν και περίσσευμα μεγαλοψυχίας,  δεν καταδέχτηκαν να εξαργυρώσουν την προσφορά τους, που ήταν και  παραμένει ανεκτίμητη.  Για όλους αυτούς,  ήταν αρκετή η προσωπική ικανοποίηση, ότι , σε μια δεδομένη στιγμή, όταν βρέθηκαν στη δίνη ιστορικών γεγονότων, έπραξαν το καθήκον τους, με συνέπεια, με αυταπάρνηση και με ανιδιοτέλεια.

Αυτή λοιπόν, η   ανιδιοτελής  και θυσιαστική  προσφορά ,  είναι,  που θα πρέπει να τιμώνται   ευλαβικά, κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου, ώστε ο εορτασμός της Επετείου του Πολυτεχνείου, να έχει ουσιαστικό και διδακτικό περιεχόμενο, και να μην εκφυλιστεί με τα χρόνια σε  φολκλορικό  πανηγύρι.   Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΗΝΥΜΑ,  για την επέτειο του Πολυτεχνείου.