Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ευρωκρατία στήνει τη νέα ...επερχόμενη ελληνική κρίση, Όλα και Τίποτα... 2tipota@gmail.com

Όλα και Τίποτα... 2tipota@gmail.com

Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 2014

Η ευρωκρατία στήνει τη νέα ...επερχόμενη ελληνική κρίση, τονίζουν οι Financial Times , για να παραδειγματισθούν οι λαοί της Ιταλίας,Ισπανίας και Πορτογαλίας!!!!



Η επερχόμενη κρίση στην Ελλάδα δεν απειλεί την ευρωζώνη, ενώ θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, γράφει ο Τζον Ντιζάρντ στους Financial Times.

Στο άρθρο του, στο οποίο χαρακτηρίζει ως «διασκεδαστικές» τις πολιτικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμά ότι αυτό που δεν κατανοούν οι ηγέτες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πολλοί ευρωσκεπτικιστές είναι πως μία αντιπαράθεση με μία εχθρική ελληνική κυβέρνηση θα είναι χρήσιμη για την ευρωκρατία και κάποιες από τις κυβερνήσεις της. «Μία θυελλώδης έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την επιβίωση της ευρωζώνης τώρα, όπως θα συνέβαινε το 2011 ή το 2011».
Επίσης , εκτιμά ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως «παράδειγμα προς αποφυγήν» με εικόνες από ουρές στις τράπεζες. Ακπομη , το ελληνικό πρόβλημα θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από μεγαλύτερα προβλήματα του ενιαίου νομίσματος, όπως η Ιταλία και η Γαλλία.
Αντιθέτως, σημειώνει ο Ντιζάρντ, ένα ενδεχόμενο Grexit που θα ξεκινούσε από κεφαλαιακούς ελέγχους, όρια στις αναλήψεις καταθέσεων και μεταφοράς χρημάτων εκτός Ελλάδος, ίσως οδηγούσε σε νέα πίεση των σπρεντ στα ομόλογα περιφερειακών κρατών της ευρωζώνης, όπως επίσης και στα τραπεζικά κόστη χρηματοδότησης. «Τα συστημικά κόμματα σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις εικόνες από διαδηλώσεις, ουρές στις τράπεζες και συζητήσεις για υποτιμημένες αποταμιεύσεις για να αποκρούσουν τους λαϊκιστές αμφισβητίες τους. Αν δουν την Ελλάδα να τιμωρείται από τους Γερμανούς ψηφοφόρους, τότε ίσως και να συμφωνήσουν με την αγορά κρατικών ομολόγων στην οποία ελπίζει η ΕΚΤ», αναφέρουν οι Financial Times.
Μία ελληνική κρίση, τονίζει ο Ντίζαρντ, θα αποσπούσε την προσοχή από πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, όπως η ανικανότητα της γαλλικής κυβέρνησης- ή ακόμη και της αντιπολίτευσής της- να παρουσιάσει ένα πραγματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, πόσο μάλλον να το επιβάλλει. Μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και μία ασταθής κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αποσπούσε την προσοχή των αγορών από την αναπόφευκτη παγίδα χρέους της Ιταλίας.

Μάλιστα, ο Ντίζαρντ εκτιμά στο άρθρο του ότι η επερχόμενη ελληνική κρίση έχει «στηθεί» καλά, είτε από σύμπτωση είτε με σχεδιασμό και αναφέρεται στο πρωτογενές πλεόνασμα και τη μικρή εξάρτηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ για τη ρευστότητά τους.

«Ετσι, παρά τους πρωτοσέλιδους τίτλους, η ελληνική κυβέρνηση και τα χρέη των τραπεζών της δεν αποτελούν συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη, σε αντίθεση με εκείνα της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αν ψάχνετε για κάποιον που θα είχε όφελος από την πυροδότηση μίας νέας ελληνικής κρίσης, μην τον αναζητάτε στην Wall Street ή το City του Λονδίνου. Ψάξτε τον καλύτερα στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη ή άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες στις οποίες πρέπει να αντιμετωπιστεί μία απειλή λαϊκιστών», καταλήγει το άρθρο.
Πηγή: iefimerida.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα