Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, μια περίπλοκη πολυπαραμετρική εξίσωση.

του Χρήστου Α. Καπούτση(*)

Η κατάκτηση της περιπόθητης Κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας (151+ έδρες στη Βουλή, άρα αυτοδύναμη μονοκομματική Κυβέρνηση), είναι το αποτέλεσμα μια πολύπλοκης εξίσωσης, στην οποία η καθοριστική παράμετρος, είναι η εσωτερική πολιτική αστάθεια. Με βάση τα σημερινά δημοσκοπικά ευρήματα, η κατάκτηση της αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος είναι εξαιρετικά δύσκολη, έως και αδύνατη.
Ισχύουν οι εξής  βασικοί κανόνες, με βάση τους οποίους θα προσδιοριστεί η πιθανή αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος.
1.     η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, δεν σχετίζεται  με τη λεγόμενη ψαλίδα, δηλαδή τη διαφορά, μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων. Εξαρτάται κυρίως, από τα κόμματα, που δεν θα συγκεντρώσουν το 3% του εκλογικού σώματος και θα παραμείνουν εκτός Βουλής. Ισχύει ο εξής κανόνας: όσο το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που βρίσκονται κάτω από το 3% αυξάνεται, τόσο μειώνεται το ποσοστό που απαιτείται να λάβει το πρώτο κόμμα, ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία. Π.χ: Αν αυτό το άθροισμα είναι 10% το όριο αυτοδυναμίας είναι 36,4%. Αν το άθροισμα αυτό είναι 15%, το όριο αυτοδυναμίας είναι 34,4%. Άλλο παράδειγμα: εάν το πρώτο κόμμα λάβει 38,4% του ποσοστού των εγκύρων ψηφοδελτίων στην Επικράτεια και τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής είναι περίπου στο 5%, τότε σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Γενικά, ο  εκλογικός νόμος προβλέπει ότι,  αυτοδυναμία μπορεί να κατακτήσει ένα κόμμα με 35,6%. Επίσης,  θα μπορούσε να λάβει παραπάνω από το 50%+1 των βουλευτικών εδρών , που είναι αναγκαίες  για τον σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης, μόνο εάν παραμένουν εκτός Βουλής κόμματα τα οποία να αθροίζουν 12%.  Όσο αυξάνεται το ποσοστό του κόμματος από το μίνιμουμ του 35,6%, τόσο θα πρέπει να μειώνεται και το ποσοστό των κομμάτων εκτός Βουλής από το 12% που είναι η οροφή. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές του 2012 , τα κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής, συγκέντρωσαν ποσοστό μόλις 6%.
2.     Κάποια  κόμματα, όπως οι ΑΝΕΛ, το ΚΙΔΗΣΟ (Γ.Α.Παπανδρέου), ο ΛΑΟΣ, ίσως και το ΠΑΣΟΚ,  φαίνεται ότι θα έχουν οριακό αποτέλεσμα, ως προς το εάν θα μπουν ή όχι στη Βουλή. Αυτός όμως  θα είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας που θα διευκολύνει ή θα δυσκολέψει την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος.
3.     σε κάθε περίπτωση εφόσον το πρώτο κόμμα συγκεντρώσει ποσοστό άνω του 40,1%, εξασφαλίζει σίγουρη Κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ενώ  θα πρέπει να θεωρεί σχεδόν βέβαιη η  αυτοδυναμία του και µε ποσοστό άνω του 39,6%.
4.     Ισχύει ότι: έστω και με μια ψήφο διαφορά,  το πρώτο κόμμα παίρνει το bonus 50 βουλευτών!
5.     Εφόσον , τα δυο μεγάλα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., δεν κατορθώσουν αθροιστικά να  υπερβούν το ποσοστό του 64,5% (και τα δύο μαζί, π.χ. ΣΥΡΙΖΑ 33% και Ν.Δ. 31%), τότε η κατάκτηση της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας είναι μάλλον αδύνατη! Εκτός και αν, το πρώτο κόμμα συγκεντρώσει 41% και το δεύτερο 23,4%, διότι τότε ισχύει η παράγραφος 3 …

Με βάση τα παραπάνω, προκύπτουν δυο πολύ ενδιαφέροντα ενδεχόμενα.
Το Πρώτο , αφορά τις προϋποθέσεις για το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό, για Κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος: Αν τα Κόμματα που θα εκπροσωπηθούν στη  Βουλή συγκεντρώσουν το 79,72% του εκλογικού σώματος και μοιραστούν τις 300 έδρες , ενώ  τα
Κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής , συνολικά συγκεντρώσουν ποσοστό 20,28% , τότε , το τελικό όριο για σχηματισμό Κοινοβουλευτικά αυτοδύναμης κυβέρνησης  (151+ έδρες) είναι το ποσοστό 32,99% ( Είναι το κατώτατο εκλογικό ποσοστό για αυτοδυναμία).
το Δεύτερο, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για τον σχηματισμό πιθανής Κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύνολο κομμάτων Κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ποσοστό 36,76%, που δίνει και 155 έδρες (είναι το ελάχιστο ποσοστό που επιτρέπει την Κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα). Ενώ το σύνολο των κομμάτων αντιπολίτευσης (Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ,  Χ.Α. ) σε μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι στο 63,24%  και να έχει 145 έδρες.

          *
Το πόσο δύσκολο είναι να κατακτηθεί η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία από το πρώτο κόμμα, φαίνεται στο παρακάτω παράδειγμα.
Ας δεχτούμε, ως υπόθεση εργασίας, μία πρόσφατη δημοσκόπηση Public Issue, όπου είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για το ΣΥΡΙΖΑ. Τα δημοκοπικά ευρήματα είναι: Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 35% και δεύτερο κόμμα η Ν.Δ. με 25%. Τρίτο κόμμα με 9,5% εμφανίζεται το Ποτάμι ενώ τέταρτη είναι η Χρυσή Αυγή με ποσοστό 7,5%. Πέμπτο είναι το ΚΚΕ με ποσοστό 6,5%, μετά το ΠΑΣΟΚ με 5,5%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με ποσοστό 4%, η ΔΗΜΑΡ με 1% και οι λοιποί με 5%.
Σύμφωνα με τα ποσοστά αυτά η εκτίμηση των κοινοβουλευτικών εδρών διαμορφώνεται ως εξής: ΣΥΡΙΖΑ 146 (από 142 έως 148), Ν.Δ. 66 (από 61 έως 72), Ποτάμι 25 (από 20 έως 30), Χρυσή Αυγή 20 (από 16-24), ΚΚΕ 17 (από 15-20), ΠΑΣΟΚ 15 (από 12-17), Ανεξάρτητοι Έλληνες 11 (από 8-13) και ΔΗΜΑΡ καμία.
Επομένως, αν επιβεβαιωθεί ακόμη και  αυτό το ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα , ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Η αιτία είναι, ότι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής, δεν συγκεντρώνουν εκλογικό ποσοστό, μεγαλύτερο του 6%.

                   *
Έτσι όπως διαμορφώνεται το εκλογικό – κομματικό  τοπίο, καθοριστικός  θα είναι ο ρόλος του τρίτου κόμματος για το σχηματισμό Κυβέρνηση συνεργασίας.  Σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, την τρίτη θέση διεκδικούν, οι Χ.Α., το ΠΟΤΑΜΙ, το ΚΚΕ και πιθανόν και το ΠΑΣΟΚ, που αν συμβεί, θα αποτελέσει και την έκπληξη των εκλογών.
Η τρίτη θέση,  σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, οδηγεί στην τρίτη διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό Κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό το πρώτο κόμμα. Είναι ιδιαίτερη η περίπτωση, Κυβερνητικής συνεργασίας του πρώτου με το τρίτο κόμμα, ακόμη και με την παροχή ψήφου ανοχής, αλλά και αυτό υπό αριθμητικές προϋποθέσεις και δεσμεύσεις.
Κυβέρνηση μειοψηφίας με Ψήφος Ανοχής:  Σύμφωνα με το άρθρο 84 παράγραφος 6 του Συντάγματος σχετικά με τις θετικές ψήφους που πρέπει να λάβει η Κυβέρνηση όταν ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, προβλέπεται ότι πρόταση εμπιστοσύνης δεν μπορεί να γίνει δεκτή, αν δεν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, η οποία όμως δεν επιτρέπεται να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών. Δηλαδή μπορεί να υπάρξει Κυβέρνηση και με 120 θετικές ψήφους εφόσον όμως ψηφίσουν μόνο 239 Βουλευτές (ενώ οι υπόλοιποι 61 θα έχουν πχ αποχωρήσει από την ψηφοφορία).   Είναι σαφές ότι κατά την ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση πρέπει να απουσιάζουν 61 βουλευτές και η απουσία τους αυτή να είναι εκ των προτέρων γνωστή, στην ακραία περίπτωση που η Κυβέρνηση διαθέτει μόλις 120 έδρες στη Βουλή. Η απουσία τους (των 61 βουλευτών) από την Βουλή είναι απαραίτητη,  γιατί αν παρίστανται και δεν εκφράσουν την γνώμη τους     (ψηφίζοντας παρών) οι ψήφοι τους θα καταμετρηθούν ως καταψήφιση της Κυβέρνησης ή κατά της πρότασης εμπιστοσύνης, που ζητά η Κυβέρνηση από τη Βουλή, άρα «πέφτει» η Κυβέρνηση. 
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να εξασφαλίσει 135-140 έδρες, τότε, ένα τουλάχιστον κόμμα της αντιπολίτευσης με αριθμό Βουλευτικών εδρών 11-16, μπορεί να δώσει ψήφο ανοχής και ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει Κυβέρνηση μειοψηφίας και έτσι να αποτραπεί το ενδεχόμενο επαναληπτικών εκλογών.        
  
(*) Χρήστος Καπούτσης ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ- ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα