Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η τάξη του 1978 της Ευελπίδων γιόρτασε τα 40 χρόνια από την είσοδο στη Σχολή

Η τάξη του 1978 της Ευελπίδων γιόρτασε τα 40 χρόνια από την είσοδο στη Σχολή

Ανάμεσα στα μέλη της οι Αρχηγοί Ζιαζιάς και Κωσταράκος

«Είμαστε η πρώτη τάξη της Σχολής Ευελπίδων που μπήκαμε στη Σχολή αμέσως μετά την πτώση της χούντας, βγάλαμε δύο Αρχηγούς, έναν ΓΕΣ και έναν ΓΕΕΘΑ και επομένως κανένας δεν δικαιούται να συνδέει τις σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις με την χούντα», τόνισε ο νυν Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος μιλώντας προς τους συμμαθητές του της τάξεως 1978 της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, κατά το χθεσινό εορτασμό των 40 ετών από την ημερομηνία εισόδου τους στη Σχολή, τον Σεπτέμβριο του 1974, δύο μόλις μήνες μετά την πτώση της χούντας.
Η τελετή, που αποτελεί θεσμό για τις τάξεις των αποφοίτων της Σχολής, πραγματοποιήθηκε χθες όλη τη μέρα με επίκεντρό της τη ΣΣΕ, στην κεντρική πύλη της οποίας είχαν συγκεντρωθεί στις 07:30 οι περίπου 170 συμμαθητές απ’όλη την Έλλάδα που έδωσαν το παρόν, από όλη την Ελλάδα, πολλοί από αυτούς με τις οικογένειές τους. Για τους απορούντες για την ώρα συγκεντρώσεως αυτή ήταν τόσο νωρίς, γιατί την ίδια ώρα, τον Σεμπτέμβριο του 1974, είχαν περάσει νεαροί 18 χρονών οι περισσότεροι, την κεντρική πύλη της παλαιάς ΣΣΕ στην Κυψέλη, εκεί που σήμερα είναι τα Δικαστήρια.

Τότε είχαν περάσει την κεντρική πύλη 210 συμμαθητές, από τους οποίους το 1978 αποφοίτησαν και ορκίστηκαν ως ανθυπολοχαγοί 209. Στο δρόμο 16 έφυγαν πιο γρήγορα και από τους υπόλοιπους 193, οι 172 έδωσαν χθες το παρόν στη συγκέντρωσή τους αυτή. Να σημειωθεί επίσης ότι η Τάξη του 1978 της ΣΣΕ, Αρχηγός της οποίας είναι ο Αντιστράτηγος ε.α.Σταύρος Κουτρής, θεωρείται από τις «τυχερές», καθώς ανέδειξε δύο Αρχηγούς, τον πρώην Αρχηγό ΓΕΣ Στρατηγό ε.α. Κωνσταντίνο Ζιαζιά και τον νυν Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο και άλλους 30 ανωτάτους, καθώς και έναν εν ενεργεία δημοσιογράφο σήμερα, τον συνάδελφο Χρήστο Καπούτση.
ΕΦ. ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΛΕΩΝ ΜΠΛΑΒ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα