Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Μαρία Σπυράκη εγκάλεσε την ελληνική κυβέρνηση επειδή αρνείται να προχωρήσει στον τεμαχισμό και το ξεπούλημα της ΔΕΗ (!). ΜΑΡΙΑ ΣΠΥΡΑΚΗ Η ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΤΗΣ ΤΗς Ν.Δ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!!

Κατά τη διάρκεια συζήτησης για την ενεργειακή ασφάλεια στην ΕΕ, η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη άδραξε την ευκαιρία να επιτεθεί στην ενεργειακή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης κάνοντας λόγο για «ακραίες αριστερές ιδεολογίες» και «ιδεοληπτικές τροπολογίες», που «αυξάνουν την εξάρτηση της Ελλάδας από τη Ρωσία υπονομεύοντας την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης»!
Η Μαρία Σπυράκη εγκάλεσε την ελληνική κυβέρνηση επειδή αρνείται να προχωρήσει στον τεμαχισμό και το ξεπούλημα της ΔΕΗ (!), στοχοποιώντας προσωπικά τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζανη διότι «δεν συνεμορφώθη».
Κατέληξε δε να ζητήσει ανενδοίαστα από την Κομισιόν να παρέμβει ώστε να η κυβέρνηση να συμμορφωθεί «προς τα υποδείξεις», στην πραγματικότητα στις ορέξεις των ληστρικών ιδιωτικών συμφερόντων που λυμαίνονται το χώρο της ενέργειας.
Για την κυρία Σπυράκη, προφανώς, η προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του κοινωνικού αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και η ανεξάρτητη ενεργειακή και εξωτερική πολιτική της χώρας, χωρίς μονοδιάστατες εξαρτήσεις με μοναδικό γνώνονα το εθνικό και λαϊκό συμφέρον αποτελούν «ιδεοληψίες» που πρέπει να παταχθούν !
Κατά τα άλλα, οι εκπρόσωποι των κομμάτων της μνημονιακής λεηλασίας του λαού και του τόπου αποκρούουν μετά βδελυγμίας τις εύλογες αιτιάσεις ότι αποτελούν την Πέμπτη Φάλαγγα των δανειστών μέσα στη χώρα.
Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, παραδίδουμε στην κρίση των αναγνωστών ολόκληρη τη σχετική τοποθέτηση της Μαρίας Σπυράκη στο Ευρωκοινοβούλιο, η οποία έχει ως εξής :
«Δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε σήμερα στο απαραίτητο πλαίσιο για την ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας στην ΕΕ, λόγω ιδεοληπτικών τροπολογιών της Aριστεράς. Είναι αυτές οι ίδιες ιδεοληψίες που οδηγούν την κυβέρνηση και στη χώρα μου την Ελλάδα, να αυξάνει την εξάρτηση από έναν και μοναδικό πάροχο την Ρωσία, υπονομεύοντας την ενεργειακή ασφάλεια. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της ακραίας αριστερής ιδεολογίας και του αρμόδιου υπουργού Π. Λαφαζάνη.
Αλήθεια τι θα σημάνει για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια, για την προμήθεια αερίου από πολλαπλούς προμηθευτές αν δεν προχωρήσει ο αγωγός ΤΑΡ και συνεχιστεί το παιχνίδι με τον Τurkish Stream για τον οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχουν κονδύλια;
Τι συνεπάγεται για την ενιαία αγορά ενέργειας και τελικά για την ενεργειακή ασφάλεια η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει στη μερική αποκρατικοποίηση της ΔΕΗΣ (sic), η άρνηση να αυξήσει τη συμμετοχή των ιδιωτών μέσω Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, να πληρώσει εντέλει τις οφειλές στους ιδιώτες παραγωγούς ενέργειας; Το ψήφισμα είναι απαραίτητο για να προχωρήσει η ενεργειακή ασφάλεια. Είναι όμως προϋπόθεση, κυβερνήσεις κρατών μελών όπως η ελληνική που δεν εργάζονται για την Ενιαία Αγορά Ενέργειας να συμμορφωθούν σε αυτή την κατεύθυνση».

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα