Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο εξαγνισμός της κυρίας Μέρκελ

Ο εξαγνισμός της κυρίας Μέρκελ
Οι ρόλοι είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάκρισης και της  διαπραγμάτευσης. Ο καλός και ο κακός , ο ήπιος και ο οξύθυμος , ο συγκαταβατικός και ο αμετακίνητος , ο δογματικός και ο ευπροσάρμοστος:  είναι μερικοί από τους χαρακτήρες οι οποίοι εναλλάσονται στην διαδικασία, αφού χρησιμοποιούνται ως όπλα για όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη για τους διαπραγματευόμενους. Το τέλος της διαπραγμάτευσης είναι εκείνο στο οποίο αναδεικνύονται οι νικητές και οι ηττημένοι.
Η πεντάμηνη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της πριν ακόμα λήξει, έχει ήδη αναδείξει ένα νικητή: την Καγκελάριο Μέρκελ. Ο Υπουργός των Οικονομικών της , ο κ. Σόιμπλε παίζοντας με τον πιο πειστικό τρόπο το ρόλο του "κακού", ουσιαστικά απενεχοποίησε την πολιτική προϊστάμενη του, η οποία κινδύνευε: να χάσει την υστεροφημία της στη Δύση,  με το να χαρακτηριστεί "υπονομευτής της ευρωπαϊκής ιδέας"  και να δεχθεί τα πυρά εκείνων των Γερμανών που θεωρούν, ότι η άκαμπτη στάση που διακινδύνευε την ευρωζώνη, ουσιαστικά θα τίναζε στον "αέρα" τα στρατηγικά σχέδια της Γερμανίας. Ήδη , πολλά γερμανικά ΜΜΕ αποδίδουν  τη "διαλλακτική" στάση της  Καγκελάριου στο γεγονός, ότι έχει να χάσει πολλά από ένα ελληνικό  Grexit. Είναι σαφές ότι η Α. Μέρκελ , επισημαίνουν, ως υπεύθυνη πολιτικός θέλει να αποφύγει αυτό το ενδεχόμενο. Μάλιστα δεν διστάζουν να την εμφανίζουν ότι ως υπεύθυνη ηγέτης δεν διστάζει να διαφοροποιηθεί από την κοινή γνώμη της χώρας της.
"Πολλοί Γερμανοί πολίτες επιθυμούν μεν μια σκληρότερη στάση έναντι της Αθήνας. Όμως η Καγκελάριος, έχει να χάσει πολλά αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις. Η χρεοκοπία της Ελλάδας θα κοστίσει στη Γερμανία δεκάδες δισεκατομμύρια. Ανυπολόγιστη θα είναι η ζημιά για την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, όταν ενισχυθεί στους πληθυσμούς στη νότια Ευρώπη ακόμα περισσότερο το συναίσθημα, ότι τους έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους", αναφέρουν δημοσιεύματα.
Ο ρόλος  του κ. Σόιμπλε σε αυτήν τη διπλωματική μανούβρα, αποκαλύπτεται από το Spiegel.  Σε ένα σχόλιο στην ηλεκτρονική του σελίδα για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επισημαίνει ότι  ο  Γερμανός Υπουργός Οικονομικών,  πριν από 25 χρόνια ήταν από τους πρωτεργάτες της γερμανικής ενοποίησης  χωρίς να υπολογίζει το κόστος, ενώ σήμερα δεν τηρεί παρόμοια στάση.
 «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας του τότε, είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η χώρα βρίσκεται οικονομικά στο τέλος. Αντί να κάνει τα πάντα και να προωθήσει «την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς» της ενωμένης Ευρώπης, το Υπουργείο του Σόιμπλε επεξεργάζεται σχέδια για ένα Grexit και προτρέπει και άλλους ευρωπαίους εταίρους να πράξουν το ίδιο. Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, επιδίδεται στο ρόλο του πρωτοπόρου υπερασπιστή αξιών και αυστηρού παιδαγωγού. Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε πράξεις», αναφέρει και συμπληρώνει :
«Ναι,  η Ελλάδα βρέθηκε μόνη της σε αυτήν την κατάσταση. Ναι, οι φορολογούμενοι άλλων κρατών πρέπει γι´ αυτό το λόγο να πληρώσουν, προκειμένου να βοηθήσουν να βγει η Ελλάδα από τη δύσκολη θέση. Αλλά αυτές οι χώρες έχουν τα χρήματα. Η Βαυαρία, η Έσση ακόμα και το Σλέσβιχ Χόλστάιν, πλήρωναν για χρόνια για τη Σαξονία Άνχαλντ, τη Θουριγγία και το Βρανδεμβούργο. Και μόνο στενόμυαλοι επαρχιώτες θεωρούν, πως τα χρήματα αυτά δεν επενδύονται σωστά. Το ότι ο Σόιμπλε θέλει τόσα παρακάλια, οφείλεται προφανώς στην αυξανόμενη αντιπάθεια  για τους πολιτικούς πρωταγωνιστές της ελληνικής κυβέρνησης. Θα ήταν καλά εάν ο Σόιμπλε συμπεριφερόταν με το πνεύμα που συμπεριφέρθηκε πριν από 25 χρόνια. Εάν όχι, θα ήταν καλύτερα η Άγκελα Μέρκελ να τον αποσύρει από τις διαπραγματεύσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα αποδείκνυε αυτό που μέχρι σήμερα όλοι της αρνούνται: ότι είναι μια μεγάλη Ευρωπαία με όραμα».

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα